Πολλοί συνάδελφοι και συναδέλφισσες, είτε πήραν μέρος στους τελευταίους αγώνες είτε όχι αναρωτιούνται μετά την ψήφιση του κατάπτυστου νομοσχεδίου από την κυβέρνηση, τι γίνεται τώρα… Αν οι αγώνες μας είχαν νόημα, αν πήγαν χαμένοι.

            Πρώτα και κύρια πρέπει να απαντήσουμε με βεβαιότητα ότι ούτε χαμένοι πάνε οι αγώνες ούτε ποτέ είναι χωρίς νόημα. Πρέπει να δούμε βαθύτερα και όχι μονάχα το προφανές: ότι το νομοσχέδιο ψηφίστηκε. Το επόμενο διάστημα η ίδια η ζωή θα μας βάλει και πάλι μπροστά στο αμείλικτο ερώτημα: Ελαστικές σχέσεις εργασίας, ελαστική ζωή ή μόνιμη και σταθερή δουλειά με αξιοπρέπεια για μια ζωή και μια παιδεία στο ύψος των σύγχρονων λαϊκών αναγκών; Εν ολίγοις θα πρέπει να απαντήσουμε αν πρέπει να ξαναβγούμε δυναμικά μπροστά στον αγώνα, έχοντας την εμπειρία αυτή τη φορά των όσων καταφέραμε ή να κάτσουμε στ’ αυγά μας παρατηρώντας τη ζωή μας να χειροτερεύει.

Τι βγήκε λοιπόν από αυτούς τους αγώνες;

            Μπορεί οι αγώνες να ήταν αναντίστοιχοι του μεγέθους της επίθεσης που δεχόμαστε, όμως δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι τα τελευταία χρόνια δεν υπήρξε ανάλογη αγωνιστική απάντηση απέναντι στην κυβερνητική πολιτική από εκπαιδευτικούς και μάλιστα από το πιο ευαίσθητο εργασιακά κομμάτι του κλάδου, τους ελαστικά εργαζόμενους. Δεκάδες σύλλογοι εκπαιδευτικών σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση σε όλη τη χώρα έδωσαν συντονισμένη αγωνιστική απάντηση, που ακύρωσε την κυβερνητική προπαγάνδα περί «χιλιάδων προσλήψεων», που χρόνο με το χρόνο χρησιμοποίησαν ως προπαγάνδα όλες οι κυβερνήσεις δημιουργώντας αυταπάτες, ψεύτικες προσδοκίες και στάση αναμονής στο κίνημα.

            Στη Χίο τα ποσοστά συμμετοχής στην απεργία ήταν πρωτοφανή για τα τελευταία χρόνια φθάνοντας έως και 34%, με ιδιαίτερα δυναμικές συγκεντρώσεις και στις τρεις απεργιακές μάχες. Ποσοστά που διατηρήθηκαν ψηλά μέχρι και την τρίτη απεργιακή κινητοποίηση. Το γεγονός αυτό δείχνει και σημαντική αντοχή εκτός των άλλων, παρά τις σειρήνες.

            Η κυβέρνηση πληγώθηκε και μέτρησε το κόστος από αυτό τον αγώνα, όχι μόνο επειδή αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει την ωμή βία για την καταστολή του και κυρίως για να προλάβει την προοπτική της κλιμάκωσής του, αλλά κυρίως γιατί είναι ένα θέμα που θα το βρει μπροστά της τόσο η ίδια όσο και μια ενδεχόμενη άλλη κυβέρνηση στο μέλλον παρότι ψηφίστηκε το νομοσχέδιο γεγονός.

            Σε αυτόν τον αγώνα, συναντηθήκαμε με άλλους κλάδους εργαζομένων κυρίως από το δημόσιο τομέα που μας στήριξαν. Στη Χίο, με απόφασή τους αλλά και ενεργό συμμετοχή μας στήριξε το ΝΤ Χίου της ΑΔΕΔΥ, ενώ πήραν μέρος εργαζόμενοι από το Νοσοκομείο, τους ΟΤΑ. Επίσης, ο Σύλλογος Γυναικών Χίου, το Σωματείο Συνταξιούχων. Πανελλαδικά στήριξη έμπρακτη εξέφρασαν φοιτητές, μαθητές, γονείς και άλλοι εργαζόμενοι. Η θέση των αναπληρωτών, η εργασιακή τους ομηρία έγινε γνωστή και ενεργοποίησε ευρύτερα τμήματα εργαζομένων ενεργοποιώντας και τη λαϊκή αλληλεγγύη και στήριξη κόντρα στον «κοινωνικό αυτοματισμό» και τη διάσπαση που επιδιώκει κάθε κυβέρνηση.

            Δεν πέρασε όμως και η λογική που έβαζε διαρκή εμπόδια από την πρώτη απεργιακή κινητοποίηση. Από τη μια πλευρά η μοιρολατρία, που προδίκαζε ότι η απεργία θα ήταν «μια από τα ίδια», χωρίς μαζικότητα. Ακόμα και κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων διέρρεαν «πληροφορίες» ότι θα ακυρωθεί η επόμενη αποφασισμένη απεργία. Από την άλλη το «παιχνίδι» με το νούμερο των διορισμών που συγκεκριμένες δυνάμεις αρνούνταν να καθοριστεί, ως «μη-ρεαλιστικό». Τη στιγμή μάλιστα που οι ίδιες κυβερνήσεις μιλούσαν για 25.000 κενά, που οι αναπληρωτές που εργάζονται τώρα και τα τελευταία χρόνια στην εκπαίδευση, και με βάση στοιχεία, ξεπερνούν τις 30.000.

            Δεν επικράτησαν δυνάμεις, που αρνούνταν την όποια κριτική στις πλειοψηφίες της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ οι οποίες παζάρευαν τα κριτήρια διορισμών με την κυβέρνηση. Δυνάμεις που με την πρώτη ευκαιρία «εξαφάνιζαν» κάθε κριτική απέναντι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ από τις προτάσεις – πλαίσια της Αγωνιστικής Συσπείρωσης Εκπαιδευτικών στα ΔΣ.

            Χαρακτηριστική η δήλωση μέρα πριν την 3^η απεργία η δημόσια τοποθέτηση του Προέδρου της ΕΛΜΕ Χίου (πρόσκειται στο ΣΥΡΙΖΑ), που χαρακτήριζε τον αγώνα των αναπληρωτών ως «άναρχες κραυγές», καλώντας σε «…διάθεση συζήτησης» με την κυβέρνηση, δηλαδή σε συμβιβασμό, στηρίζοντας ανοικτά το νομοσχέδιο των απολύσεων χαρακτηρίζοντάς το «…βελτιωμένο σε σχέση με την μοριοδότηση που έδινε ο ΑΣΕΠ»!

            Σε όλα αυτά, οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσες, με τη στάση τους έδωσαν απάντηση! Όλα αυτά μαζί είναι σπουδαίο μάθημα για όλους μας και παρακαταθήκη για το αμέσως επόμενο διάστημα.

            Ο αγώνας μας ήταν ο καλύτερος τρόπος χιλιάδες συνάδελφοι σε όλη την Ελλάδα να βγουν στο προσκήνιο συλλογικής πάλης, να προβληματιστούν, να συζητήσουν, να  συνειδητοποιήσουν σε σημαντικό βαθμό τη δύναμή τους αλλά και ποιον έχουμε απέναντί μας. Να αποκτήσουν πείρα στην προετοιμασία και την οργάνωση ενός αγώνα. Στη συνέλευση, τη σύσκεψη, την πρωτοβουλία στις μορφές αγώνα. Να αναμετρηθούν με τις ίδιες τις δυσκολίες τους να ξεδιπλώσουν την ευρηματικότητα και την πρωτοβουλία. Το να απεργείς δεχόμενος το τίμημα να χάσεις το μεροκάματο είναι ένα μεγάλο βήμα. Όπως και το να στέκεσαι με αποφασιστικότητα απέναντι στα επιχειρήματα που καλλιεργήθηκαν και πάλι για να διασπάσουν τον κλάδο, για να κρύψουν ότι απέναντί μας υπάρχει μια ενιαία πολιτική που αφορά μόνιμους και αναπληρωτές, τη λαϊκή οικογένεια και τον αγώνα για τη μόρφωση των παιδιών της.

            Το επόμενο διάστημα μπορούμε να ανασυνταχθούμε, να προετοιμάσουμε τους νέους αγώνες που έρχονται. Με εκδηλώσεις, συζητήσεις, άλλες μορφές. Η κυβέρνηση άλλωστε χωρίς να χάνει χρόνο, έβαλε ήδη σε εφαρμογή την αντιδραστική κρατική αξιολόγηση της αγοράς, που μέχρι τώρα δεν έχει εφαρμοστεί και πάλι κάτω από την πίεση του αγώνα. Πρέπει και πάλι να δώσουμε τη μάχη να ακυρωθεί στην πράξη χωρίς καμιά απογοήτευση και με ψηλά το κεφάλι. Αν δεν βαδίσουμε σε αυτό το δρόμο θα μας τσακίσουν. Την επόμενη φορά μπορούμε να πολλαπλασιάσουμε τις δυνάμεις και με τους συναδέλφους που μέχρι τώρα δεν αποφάσισαν να μπουν στον αγώνα.

            Με την ψήφιση του νομοσχεδίου των απολύσεων πρέπει να πεισμώσουμε, να θυμώσουμε, να τιμωρήσουμε και να μαυρίσουμε την πολιτική αυτή που διαχρονικά μας μαυρίζει τη ζωή, καταδικάζοντας τα κόμματα και τις δυνάμεις που τη στηρίζουν σε όλα τα επίπεδα και μέσα από τις επερχόμενες εκλογικές μάχες σε Δήμους και περιφέρειες, στις εθνικές εκλογές και τις Ευρωεκλογές. Όλους εκείνους που στηρίζουν τις κατευθύνσεις της ΕΕ, του ΟΟΣΑ για την εκπαίδευση, τις ελαστικές μορφές εργασίας αλλά και τις αντιδραστικές που προωθούνται στην εκπαίδευση με το «νέο σχολείο», την αντιδραστική αξιολόγηση κλπ. Να αλλάξουμε τους συσχετισμούς σε Σωματεία, ΕΛΜΕ και Ομοσπονδίες μπροστά και στις επικείμενες εκλογές για τους αντιπροσώπους σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ. Σε αυτό τον αγώνα, εκτός από τους εχθρούς μας συνειδητοποιούμε και τους φίλους μας, όσους συναντηθήκαμε μαζί στο κίνημα. Να στηρίξουμε παντού αταλάντευτους αγωνιστές, αφαιρώντας αντιπάλους και προσθέτοντας συμμάχους στο δίκαιο αγώνα μας. Συνεχίζουμε!