(Αποσπάσματα από τις τοποθετήσεις των εκπροσώπων του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος)

Η δεύτερη ημέρα των εργασιών της 84^ης Γ.Σ. της ΔΟΕ που ξεκίνησε με αρκετή καθυστέρηση περιείχε την κριτική επί των πεπραγμένων του απερχόμενου Δ.Σ. της ΔΟΕ. Φυσικά δεν έλειψαν οι αντιπαραθέσεις και οι αντεγκλήσεις από τους εκπροσώπους του νέου και του παλιού κυβερνητικού συνδικαλισμού, σε ζητήματα δευτερεύουσας  σημασίας, μέσα στην εναγώνια προσπάθειά τους να συγκαλύψουν  τη συμφωνία τους  με την ουσία της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής, με την αποδοχή δηλαδή του «νέου σχολείου» της Ε.Ε. και των επιχειρήσεων, την αξιολόγηση, τη διαφοροποίηση και την αυτονομία της σχολικής μονάδας.

Από τη μεριά των ομιλητών του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών, επισημάνθηκε ότι η 84^η ΓΣ της ΔΟΕ πραγματοποιείται στο  φόντο ενός νέου πολιτικού σκηνικού, με τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να δίνει «μάχες χαρακωμάτων» εντός και εκτός της χώρας, για επίτευξη νέας συμφωνίας της  με τους δανειστές, με στόχο την υπεράσπιση των συμφερόντων της πλουτοκρατίας.  Στα πλαίσια αυτά το κίνημα πρέπει να βρεθεί οργανωμένο και προετοιμασμένο για  να απαντήσει με νέους δυναμικούς  αγώνες. Πρωτοβουλίες όπως τα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ την Τρίτη 23 του Ιούνη, είναι προς αυτή την κατεύθυνση.

Οι αντιπρόσωποι του ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών, στις τοποθετήσεις τους  επικέντρωσαν στα παρακάτω σημεία:

Η Θεώνη Δρόσου αναπληρώτρια Ειδικής Αγωγής στην ομιλία της ανέφερε ότι  «Συνεχίζουμε να αγωνιούμε για το αν το πότε, το που αλλά και με ποιες συνθήκες θα μας προσλάβουν. Χιλιάδες συνάδελφοί μας είναι άνεργοι. Συνεχίζουμε να γυρνάμε σε όλη την Ελλάδα έχοντας όλα τα βάρη του ενοικίου, των μεταφορών, καλύπτοντας μόνιμα και διαρκή κενά στην εκπαίδευση, τη στιγμή που χιλιάδες μαθητές χάνουν ώρες μαθημάτων λόγω της έλλειψης εκπαιδευτικών στα σχολεία. Γιατί λοιπόν να είναι εφικτό να ζούμε στην αβεβαιότητα, στην ανεργία ή τη μισοδουλειά και να μην είναι εφικτό και αναγκαίο να έχουν όλα τα παιδιά δάσκαλο  στην τάξη από την πρώτη μέρα με μόνιμη δουλειά και αξιοπρεπή μισθό;

Το προηγούμενο διάστημα, έγινε μια κίνηση που ονομάστηκε πρωτοβουλία αναπληρωτών εκπαιδευτικών, μαζεύτηκαν γύρω στις 1500 υπογραφές πανελλαδικά, πάρθηκαν αποφάσεις από σωματεία, έγινε κινητοποίηση στο υπουργείο με κύριο αίτημα την μονιμοποίηση εδώ και τώρα όλων των συμβασιούχων στην εκπαίδευση…» Τέλος τόνισε ότι «…υπάρχει δύναμη που μπορούμε να στηριχτούμε και να παλέψουμε στο πλευρό της. Υπάρχει η δύναμη που δεν σφύριξε ποτέ αδιάφορα μπροστά στο αίτημα για μόνιμη και σταθερή δουλειά, που δεν έβαλε ποτέ πλάτη στη γιγάντωση της ελαστικής εργασίας. Το ΠΑΜΕ είναι η δύναμη που ενώνει τους εργαζομένους στη βάση των κοινών τους προβλημάτων, που αταλάντευτα και ασυμβίβαστα δεν καλλιέργησε και ούτε καλλιεργεί κλίμα αναμονής, δεν έσπειρε αυταπάτες, ότι με μία κυβερνητική αλλαγή θα λυθούν τα προβλήματα του λαού.»

Ο Μάρκος Σκούφαλος στάθηκε στο «τι κίνημα χρειαζόμαστε σήμερα» λέγοντας χαρακτηριστικά: «… Γι’ αυτό λοιπόν πρέπει να βγουν συμπεράσματα από όλους τους εργαζομένους, από όλα τα συνδικάτα, για το τι κίνημα θέλουμε.

Θέλουμε το κίνημα των νεροκουβαλητάδων της κάθε κυβέρνησης που θα συνωστίζεται στις πλατείες;

Θέλουμε το κίνημα «του θέλουμε Ευρώπη και ευρώ , Γιούνγκερ κτλ.», που το ζήσαμε και αυτό χτες στο Σύνταγμα ως την άλλη όψη του νέου και παλιού εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού και κινήματος;

 ή θέλουμε κίνημα ταξικό, μαζικό, συγκροτημένο στη βάση της ταξικής πάλης που ξεχωρίζει την ήρα από το σιτάρι, που θα παλεύει γιατί τη ρήξη και την ανατροπή;

Τέλος ο Γιάννης Δελής στην ομιλία του τόνισε:  «… Όποια κι αν είναι η έκβαση στο παζάρι της λυκοσυμμαχίας, οι εξελίξεις στην εκπαίδευση και στους εκπαιδευτικούς θα επιταχυνθούν και στο περιεχόμενο και στη λειτουργία του σχολείου και βέβαια στις εργασιακές συνθήκες των εκπαιδευτικών

Είτε με την κυβερνητική πρόταση των 47 + 8 σελίδων – μνημόνιο 3 είτε με την πρόταση Γιούνγκερ είτε με ευρώ είτε όχι, το μάρμαρο θα το πληρώσουμε πάλι όλοι εμείς, θα το πληρώσει ο λαός.

Γιατί όχι μόνο τα μνημονιακά μέτρα και οι 400 εφαρμοστικοί νόμοι είναι εδώ και θερίζουν τις ζωές μας, αλλά και τα καινούρια που έρχονται θα προστεθούν στα προηγούμενα (αυτόματος μηχανισμός διόρθωσης – τσεκούρι στις δαπάνες  και στους μισθούς)»

 Γιατί η ανταγωνιστικότητα - η μήτρα των μέτρων - είναι εδώ και την υπηρετεί η συγκυβέρνηση».

Στη συνέχεια έθεσε τα παρακάτω ερωτήματα: «Τι θα κάνει το κίνημα; Τι θα κάνουμε εμείς; Θα διαλέγουμε το σκοινί που θα μας κρεμάσουν, στηρίζοντας και διαδηλώνοντας για τη μια ή την άλλη επιλογή της αστικής τάξης; Τη συμφωνία λαιμητόμο ή μια ρήξη «μαϊμού»;

Εμείς λέμε ότι το κίνημα πρέπει να κατακτήσει τον αυτοτελή του ρόλο, να αντιπαρατεθούμε ως τάξη προς τάξη, να βάλουμε εμείς τις δικές μας κόκκινες γραμμές κι όχι οι υπουργοί, να χτίσουμε μέτωπο και την κοινωνική συμμαχία για την πραγματική ρήξη που σημαίνει δύο βασικά πράγματα:

• Ανάκτηση απωλειών - κάλυψη σύγχρονων αναγκών
• Μονομερή διαγραφή του χρέους - Έξοδο από την Ε.Ε. – Το τιμόνι της εξουσίας στα χέρια του Λαού»

Ομιλίες επίσης έγιναν για τους μεταταγμένους, την  Ειδική Αγωγή και για άλλα ζητήματα της Ημερήσιας Διάταξης.

Οι εργασίες της Συνέλευσης συνεχίζονται το απόγευμα με την πανηγυρική συνεδρίαση και τις τοποθετήσεις επί των πεπραγμένων