Συνάδελφοι, βρισκόμαστε στα μέσα Φλεβάρη, λίγες εβδομάδες μετά την ολοκλήρωση της 3ης αξιολόγησης που ήταν η ...προηγούμενη πριν την επόμενη. Χρόνια τώρα άλλωστε ζούμε την κοροϊδία των δύσκολων κάβων που θα οδηγήσουν, υποτίθεται, σε ασφαλές λιμάνι. Μνημόνια, μεσοπρόθεσμα, αξιολογήσεις που έχουν αποκτήσει πλέον υπόσταση κανονικότητας στη ζωή μας. Το τελευταίο ανέκδοτο που διακινείται από κυβερνητικούς παράγοντες είναι η επερχόμενη “έξοδος από το Μνημόνιο”, που προβάλλεται περίπου ως το τέλος των δεινών για τη χώρα μας. Πρόκειται για άλλη μία πολιτική απάτη, αφού είναι δεδομένο ότι η λεγόμενη έξοδος δεν θα σημάνει έξοδο από το πλέγμα των ισοπεδωτικών μέτρων που μείωσαν συντάξεις και μισθούς, αύξησαν φόρους και ώρες εργασίας για όλους τους εργαζόμενους και βέβαια για εμάς, τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς.

Αντιθέτως, η όποια έξοδος και η όποια ανάπτυξη θα συνοδεύεται από συνέχιση της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής με ορίζοντα δεκαετιών. Χαρακτηριστικό είναι άλλωστε ότι η δήθεν προστασία της πρώτης κατοικίας από την αρπακτική διάθεση τραπεζών και funds έχει τεθεί υπό αίρεση, στο πλαίσιο των συμφωνηθέντων μεταξύ τρόικας και κυβέρνησης. Ταυτόχρονα, η χώρα μας εμπλέκεται όλο και πιο ενεργά στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ στην περιoχή μας, όπως δείχνει και η ανακίνηση του “Μακεδονικού”, ενώ τα επικίνδυνα παιχνίδια του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού εκδηλώνονται και με την απειλητική παρουσία και τις προκλήσεις των Τούρκων, των νατοϊκών μας “συμμάχων” δηλαδή, στο Αιγαίο. Με άλλα λόγια, η “αριστερή” κυβέρνηση συμπλέει συνειδητά και ασμένως με τους ευρωατλαντικούς θεσμούς και τους μονοπωλιακούς ομίλους που αυτοί υπηρετούν.

Ιδιαίτερα για τον κλάδο μας έχει ήδη προαναγγελθεί η αξιολόγηση του πρόσφατα ψηφισθέντος νομοθετικού πλαισίου και η ενδεχόμενη αλλαγή του μέσα στην άνοιξη, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τη διαδικασία των απολύσεων από τα ιδιωτικά σχολεία. Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι τρόικα, κυβέρνηση και εργοδοσία κόβουν και ράβουν το εργασιακό μας καθεστώς, αγνοώντας εμάς τους εργαζόμενους. Τα ελάχιστα προαπαιτούμενα για ένα στοιχειωδώς αξιοπρεπές εργασιακό καθεστώς, η παρεμπόδιση των ανέλεγκτων και απεριόριστων απολύσεων, όπως προσδιορίστηκε με το νόμο 4415/16, λιγότερο από δύο χρόνια πριν, έχει ήδη αλλάξει προς το χειρότερο με το Μνημόνιο του Μαϊου 2017 και τώρα τίθεται επί τάπητος η περαιτέρω αλλαγή του, βεβαίως προς το ...ακόμη χειρότερο. Ταυτόχρονα, οι μεγάλες καθυστερήσεις στην καταβολή των μισθών έχουν γίνει κανόνας για πολλά ιδιωτικά σχολεία, ακόμη και αυτά που θεωρούνται πρότυπα τήρησης της περίφημης νομιμότητας.

Μπροστά σε όλα αυτά η ηγεσία της ΟΙΕΛΕ συνεχίζει τη γνωστή τακτική των διαβουλεύσεων με τον εκάστοτε υπουργό, χωρίς να ηγείται μιας προσπάθειας κινητοποίησης του κλάδου μπροστά στις προκλητικές ενέργειες που θίγουν άμεσα τα δικαιώματά μας. Αντιθέτως, όπως είναι γνωστό, απροκάλυπτα αρνείται να κηρύξει έστω απεργία, όπως συνέβη τον Ιανουάριο, ενόψει της 3ης αξιολόγησης. Είναι αδιανόητο, αλλά είναι πραγματικότητα, συνάδελφοι: Ενώ με όσα νομοθετήθηκαν στο πλαίσιο της 3ης αξιολόγησης  προσπαθούν να περιορίσουν το δικαίωμα στην απεργία, ενώ η κυβέρνηση αποπειράται να αυξήσει το χρόνο υποχρεωτικής παρουσίας μας στο σχολείο, η Ομοσπονδία δεν θεώρησε αναγκαίο να δοθεί από τον κλάδο μας απεργιακή απάντηση. Ακολουθώντας το δρόμο του κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΓΣΕΕ, ΕΚΑ) απαξιώνει την απεργία ως βασικό όπλο μάχης και διεκδίκησης.

Συνάδελφοι, οι μάχες είναι μπροστά μας. Ενόψει των αποφάσεων που θα προσδιορίσουν το μέλλον μας έχουμε λόγο και ρόλο. Είναι ανάγκη να πιέσουμε την ηγεσία της ΟΙΕΛΕ, προκειμένου τη ρητορική προαναγγελία της για κλιμάκωση του αγώνα μέσα στο Μάρτιο να την κάνει πράξη. Θεωρούμε, επιπλέον, ότι ο ΣΙΕΛ, το πρωτοβάθμιο σωματείο μας στην Αττική, δεν πρέπει να περιοριστεί σε ενημερωτικές επισκέψεις σε σχολεία. Θεμέλιο της οργάνωσης και της δράσης των μελών ενός σωματείου είναι η γενική του συνέλευση, η οποία δεν έχει συγκληθεί εδώ και πάνω από έναν χρόνο, με ευθύνη της πλειοψηφούσας παράταξης της “Ενότητας”.

Εμείς, συνάδελφοι, μπορούμε να αλλάξουμε τους συσχετισμούς σε επίπεδο σωματείων, αλλά και τη λογική επί της οποίας λαμβάνονται οι αποφάσεις της Ομοσπονδίας, προκειμένου να σημειωθεί στροφή που θα σημάνει τη σύμπλευσή μας με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, στο οποίο θεμελιώδης είναι ο ρόλος του ΠΑΜΕ. Πιέζουμε για:

• Επαναφορά στο καθεστώς εργασιακών σχέσεων που δεν αφήνει περιθώρια για θεμελίωση απόλυσης στη βάση της κρίσης του διευθυντή της σχολικής μονάδας για την εκπαιδευτική μας επάρκεια
• Αποτροπή οποιασδήποτε επιβάρυνσης στο ωράριο εργασίας μας
• Αποκατάσταση των αμοιβών μας τουλάχιστον στο ύψος που βρίσκονταν μέχρι το καλοκαίρι του 2011
• Επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού
• Άμεση καταβολή των δεδουλευμένων και καμία καθυστέρηση στη μισθοδοσία μας
• Επαναφορά των Σ.Σ.Ε. στη βάση που ορίζει το διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ
• Αποτροπή οποιουδήποτε πλειστηριασμού λαϊκής κατοικίας

Το ΠΑΜΕ σας καλεί να λάβετε μαζικά και μαχητικά μέρος στο συλλαλητήριο που διοργανώνει ενάντια στους πλειστηριασμούς.

Όλοι στην Ομόνοια την Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου, στις 6.30 μ.μ.

Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη!

Αθήνα, 15 Φεβρουαρίου 2018