Την Δευτέρα 13/6 θα εκλέξουμε νέο Δ.Σ. στο σωματείο μας.

Απευθύνουμε κάλεσμα σε όλες και όλους, με τη συμμετοχή και την ψήφο σας, να στείλετε αγωνιστικό μήνυμα αντίστασης απέναντι στις πολιτικές που τσακίζουν τις ζωές μας. Να ενισχύσετε την δύναμη του αγώνα και της προοπτικής, την Αγωνιστική Συσπείρωση Εκπαιδευτικών, το ψηφοδέλτιο που στηρίξει το ΠΑΜΕ.

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,

Δε μπορούμε να μένουμε θεατές, τη στιγμή που εκτυλίσσεται σφοδρότατη επίθεση στα δικαιώματά μας. Πρέπει να πάρουμε την υπόθεση της οργάνωσης του αγώνα στα χέρια μας, να δώσουμε ζωή στο Σωματείο μας. Να γίνει το αποκούμπι, ο οργανωτής στους δύσκολους αγώνες που μας περιμένουν.

Μόνο με το συλλογικό αγώνα, με ζωντάνεμα του Σωματείου μας μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη γενικευμένη επίθεση που δεχόμαστε, ενισχύοντας την Αγωνιστική Συσπείρωση των Εκπαιδευτικών, τις ταξικές δυνάμεις στο Σωματείο μας.

Τις προηγούμενες μέρες η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, σαν τον κλέφτη, ψήφισε τα πιο βάρβαρα, τα πιο αντιλαϊκά μέτρα που αφορούν στην κατάργηση της κοινωνικής ασφάλισης και στη φοροληστεία του λαού. Ψήφισε τη συρρίκνωση και τον υποβιβασμό -ουσιαστικά την κατάργηση- του Ολοήμερου σχολείου, την συγχώνευση των νηπιαγωγείων, στέλνοντας χιλιάδες αναπληρωτές νηπιαγωγούς, δασκάλους, εκπαιδευτικούς ειδικοτήτων στην ανεργία. Χωρίς καμία επιστημονική μελέτη και παιδαγωγική τεκμηρίωση, με μοναδικό στόχο την πρόσληψη ελάχιστων αναπληρωτών, αλλά ταυτόχρονα με τραγικές συνέπειες στη μόρφωση των παιδιών των φτωχότερων στρωμάτων και την αύξηση της ανεργίας με επιπλέον 7-8.000 εκπαιδευτικούς.

Ο αγώνας συνεχίζεται μέχρι να επιβάλουμε το δίκιο μας!!

Για άλλη μια φορά, η κυβέρνηση προσπαθεί να καλλιεργήσει αυταπάτες, να καθησυχάσει λέγοντας ψέματα, τη στιγμή που πέρασε νομοσχέδιο με νέα φοροληστεία, με 4^ο μνημόνιο, με αυτόματο κόφτη κοινωνικών δαπανών και δικαιωμάτων, με «αξιολόγηση» και νέες μειώσεις στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, ως τα αναγκαία προαπαιτούμενα για την όποια ρύθμιση του χρέους και την ανάκαμψη, όπου κερδισμένο θα είναι μόνο το μεγάλο κεφάλαιο και χαμένος για άλλη μια φορά ο λαός.

Καμιά απογοήτευση! Σύμμαχος μας, δύναμή μας, ο ενωμένος αγώνας, η σύγκρουση με την αντιλαϊκή πολιτική και τους εκμεταλλευτές μας.

Ο αγώνας τώρα δυναμώνει συνεχίζεται!!

Ρωτάμε τον κάθε συνάδελφο.

• Θα δεχτούμε να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας στην μόνιμη ανασφάλεια, με μισθούς πείνας, τσακισμένα ασφαλιστικά δικαιώματα και αβέβαιο μέλλον;

• Θα δεχτούμε τις περικοπές και την αποψίλωση των σχολείων, την απόλυση χιλιάδων συναδέλφων αναπληρωτών;

• Θα δεχτούμε την συρρίκνωση του ολοήμερου, το κλείσιμο νηπιαγωγείων, την κατάργηση των τμημάτων ένταξης;

• Θα δεχτούμε το έτος 2016 όπου μεγαλώνει η ανάγκη αλλά και οι δυνατότητες της εποχής μας για ολοκληρωμένη, σύγχρονη, δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση για όλα τα παιδιά ή γνώση και η μόρφωση να γίνεται εμπόρευμα και προνόμιο για λίγους;

Τώρα είναι η ώρα, όλοι μαζί, με μια φωνή και μια γροθιά να βροντοφωνάξουμε και να απαιτήσουμε. Φτάνει πια! Θέλουμε μια ζωή με δικαιώματα για μας και τα παιδιά μας!

Έχουμε δύναμη να ανατρέψουμε τα σχέδια τους.
Ο λαός δεν έχει πει ακόμα την τελευταία του λέξη.

Οι αγώνες του τελευταίου διαστήματος είναι ένα σημαντικό δείγμα της δύναμής μας. Αν πιστέψουμε, πραγματικά σ’ αυτήν, μπορούμε όχι μόνο να καθυστερήσουμε αντιλαϊκά μετρά και πολιτικές αλλά και να ανοίξουμε άλλο δρόμο και άλλη προοπτική για μας και τα παιδιά μας.

Είναι θετικό και ελπιδοφόρο ότι υπάρχουν σημαντικές δυνάμεις μέσα στο λαό και τους εργαζομένους που δεν το βάζουν κάτω, δεν συμβιβάζονται και δεν υποχωρούν, είναι αποφασισμένοι να προχωρήσουν μπροστά, να φέρουν τα πάνω κάτω!!

Μπροστάρης σ’ αυτό τον αγώνα ήταν και είναι, τα σωματεία, οι Ομοσπονδίες και οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, που παλεύουν με ταξική γραμμή, που δεν σκύβουν το κεφάλι.

Ισχύει αυτό που πολλοί εργαζόμενοι λένε: «μόνο το ΠΑΜΕ κατέβηκε στους δρόμους ενάντια στο Ασφαλιστικό», «αν δε υπήρχε το ΠΑΜΕ δεν θα γινόταν τίποτα».

Αυτό το κίνημα, αυτός ο ταξικός πόλος, χρειάζεται να δυναμώσει να γίνει υπόθεση και νέων δυνάμεων που σήμερα δεν είναι στον αγώνα!! Η ελπίδα είναι εδώ!!

Συνολικά μπορούμε να πούμε ότι οι δυνάμεις του παλιού (ΔΑΚΕ–ΠΑΣΚ/ΔΗΣΥ) και νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΣΥΝΕΚ/ΕΡΑ) με τη στάση τους και τη γραμμή πάλης που έχουν, διευκόλυναν τις εκάστοτε κυβερνήσεις.

Ενώ παίρνονται μέτρα πρωτοφανούς βαρβαρότητας για το λαό, δεν κουνιέται φύλλο από αυτές τις δυνάμεις. Υπονόμευσαν την απεργία στις 7 Απρίλη στο Δημόσιο. Το τριήμερο που ψηφιζόταν το Ασφαλιστικό ήταν πραγματικά εξαφανισμένοι!!

Οι ηγεσίες της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ έβαλαν πλάτη στους αντιασφαλιστικούς νόμους Σιούφα, Πετραλιά, Ρέππα, Λοβέρδου, Κουτρουμάνη που άνοιγαν το δρόμο για μεγαλύτερες ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση, δυσκολεύοντας έτσι τον αγώνα των εργαζομένων για την υπεράσπιση της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Όταν περνούσε το προηγούμενο μισθολόγιο, η ΠΑΣΚΕ/ΔΗΣΥ έλεγε ότι θα παίρναμε αυξήσεις. Τώρα με την ψήφιση του νέου μισθολογίου που φέρνει νέο πετσόκομμα στους μισθούς, εκπρόσωπος του ΜΕΤΑ στην ΑΔΕΔΥ αντίστοιχα έλεγε «μην είστε σίγουροι ότι θα έχουμε μειώσεις, κρατήστε και καμιά πισινή...».

Για την κατάσταση στο κίνημα τεράστιες ευθύνες έχουν και εκείνες οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που λειτουργούν ως συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ στο κίνημα και επί της ουσίας, διευκολύνουν το ρόλο και τους σχεδιασμούς του παλιού και νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού, αφοπλίζοντας το κίνημα και καλλιεργώντας αυταπάτες.

Είναι οι δυνάμεις των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ που καλούσαν τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους να παλέψουν, ώστε να έρθει η κυβερνητική εναλλαγή και ο ΣΥΡΙΖΑ στο τιμόνι της διακυβέρνησης. Είναι αυτοί που πανηγύριζαν για την «Πρώτη Φορά Αριστερά», αυτοί που καλούσαν να στηριχτεί η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και οι λεγόμενες «κόκκινες γραμμές» της, ενώ την ίδια στιγμή για ένα χρόνο περίπου έψαχναν να βρουν «το πρόσημο αυτής της κυβέρνησης»!!!

Ας αναρωτηθεί ο κάθε συνάδελφος:

• Ποιόν εξυπηρετεί και διευκολύνει ο συσχετισμός και η κατάσταση στο Σωματείο μας;

• Που οδήγησαν τα «ενιαία» ψηφοδέλτια, οι συμμαχίες για τις καρέκλες των αιρετών…;

• Τι κέρδος είχε το κίνημα από τον εναγκαλισμό στελεχών των Παρεμβάσεων και στελεχών των ΣΥΝΕΚ μέχρι ο ένας από αυτούς να γίνει Διευθυντής Εκπαίδευσης και να «χωρίσουν»;

• Πόσο μακριά βρίσκεται τελικά για κάποιους η καρέκλα του συνδικαλιστή από την καρέκλα του διευθυντή εκπαίδευσης;

• Είναι αυτή ή όχι η άλλη όψη του κυβερνητικού συνδικαλισμού;

Κανένας δεν πρέπει να απογοητευτεί!

Ο αγώνας είναι μπροστά! Τώρα παίρνουμε την κατάσταση στα δικά μας χέρια!!