Βρισκόμαστε ένα μήνα μετά την έναρξη του σχολικού έτους και η κανονικότητα και η συνέχεια του κράτους είναι σε όλους μας ορατή. Δεκάδες κενά στην περιοχή, τεράστιες ελλείψεις σε κτηριακή και υλικοτεχνική υποδομή, τμήματα με 27 και 28 μαθητές ακόμα και σε κοντέινερ, μαθητές από ΕΠΑΛ να πηγαίνουν στο Λύκειο χωρίς να το θέλουν επειδή δεν υπάρχουν θέσεις…

Συγχρόνως συνάδελφοι μετακινούνται σε τρία και τέσσερα σχολεία, ενώ ακόμα πιο οξυμμένο είναι το πρόβλημα για τους συναδέλφους αναπληρωτές που τοποθετήθηκαν στα σχολεία χωρίς καν την γνωμοδότηση του ΠΥΣΔΕ.

Οι εκπαιδευτικοί, οι μαθητές και οι γονείς ζουν στο πετσί τους και στην τσέπη τους την πολιτική της ελάχιστης χρηματοδότησης, των μηδενικών διορισμών, της υποβάθμισης της εκπαιδευτικής διαδικασίας που εφαρμόζει αυτή η κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες πιστές στην στρατηγική της ΕΕ για την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και τον περιορισμό των δημοσίων δαπανών, ώστε να ενισχύονται με κάθε μέσο οι ανάγκες των μεγάλων επιχειρήσεων.

Αυτή η αντιεκπαιδευτική πολιτική έχει και τα χρήσιμα στηριγματά της και στο χώρο της Διοίκησης.

Μετά από τρεις παρεμβάσεις του σωματείου μας και άλλες τόσες διαφόρων συναδέλφων για διάφορους λόγους, είναι εύλογο να μπορούμε να καταλήξουμε σε συμπεράσματα για το ρόλο που διαδραματίζουν τα στελέχη της εκπαίδευσης ανάλογα με τη θέση που βρίσκονται.

Ο ρόλος τους είναι να υλοποιηθεί όσο το δυνατό καλύτερα και με τις μικρότερες αντιδράσεις η πολιτική του υπουργείο και της κυβέρνησης , μεταφέροντας τις ευθύνες στις πλάτες των εκπαιδευτικών , γονιών και μαθητών.

Κατά τον προϊστάμενο της ΔΔΕ Αν. Αττικής,

• Ευθύνονται οι μαθητές, οι γονείς τους και οι καθηγητές, που για τον οποιοδήποτε λόγο δεν εγράφησαν το καλοκαίρι στο σχολείο τους, γιατί δεν άνοιξαν περισσότερα τμήματα με αποτέλεσμα και παρόλο που τους δίνεται από το νόμο η δυνατότητα να εγγραφούν το Σεπτέμβρη να μην υπολογίζονται για τη δημιουργία νέων τμημάτων αλλά να εγγράφονται στα ήδη υπάρχοντα. Αποτέλεσμα η σαρδελοποίηση των μαθητών σε 25άρια, 26άρια και πάνω τμήματα.

• Για το παραπάνω πρόβλημα έφταιγε και η διεύθυνση του σχολείου που τους έγραψε. Αν είχε γράψει λιγότερους θα είχαν αποφύγει το στρίμωγμα. Μάθαμε ότι αυτοί οι μαθητές έπρεπε να πάνε σε άλλα σχολεία τα οποία και αυτά έχουν βέβαια πρόβλημα χώρου οπότε δεν θα μπορούσαν και αυτά να τους δεχθούν συνεπώς έρχεται ως λογική κατάληξη όλων αυτών «να πάρουν οι γονείς τα παιδιά τους και να τα πάνε σε άλλο δήμο». Μετέφερε δηλαδή και την ευθύνη στους γονείς.

• Μάθαμε ότι δεν είναι δίκαιο να ανοίγουν τμήματα σε ένα σχολείο που έχει υπεράριθμα τμήματα γιατί έτσι μειώνεται ο αριθμός των μαθητών ανά τμήμα σε αυτό το σχολείο, οπότε ωφελούνται αυτοί έναντι των μαθητών του διπλανού σχολείου που δεν αυξήθηκαν τα τμήματα.

• Μάθαμε ότι το «πρώτα ο μαθητής» δεν ισχύει για όλους τους μαθητές αλλά μόνο για τους μαθητές της τρίτης λυκείου που θα δώσουν πανελλήνιες. Αυτοί δικαιούνται κατά προτεραιότητα να κάνουν μάθημα, οι υπόλοιποι όποτε και άμα γίνουν προσλήψεις.

• Κατ’ επέκταση και οι συνάδελφοι πρέπει για να ικανοποιηθεί αυτή η λογική να τρέχουν σε δύο και τρία σχολεία από τη μια άκρη της Ανατολικής Αττικής στην άλλη (πχ. Καλύβια-Πόρτο Ράφτη-Γέρακα ή Λαύριο-Νέα Μάκρη) με ότι συνέπειες έχει αυτό για τον εκπαιδευτικό, για το μαθητή, για την εκπαιδευτική διαδικασία. Μάλιστα χωρίς να τους δίνεται το δικαίωμα να επιλέξουν τα σχολεία της προτίμησης τους και χωρίς καν να υπάρχει η συμβολή του ΠΥΣΔΕ στην τοποθέτηση των συναδέλφων αναπληρωτών .

• Μάθαμε ότι κάποιοι διευθυντές μπορούν να μην εφαρμόζουν τα «αυτονόητα» που αφορούν στην εκπαίδευση προσφύγων.

Ένα πράγμα όμως μάθαμε καλά, ότι χωρίς την συνδικαλιστική δράση και την παρέμβαση των ταξικών δυνάμεων, όλα αυτά θα περνούσαν ανενόχλητα και αγόγγυστα από μέρους της Διεύθυνσης. Με αντιπαράθεση, επιμονή και σύγκρουση καταφέραμε για αρχή να υλοποιηθούν κάποια από τα πάγια αιτήματα του κλάδου.(μια στοιχειώδης διαφάνεια στην κοινοποίηση των τοποθετήσεων, ένταξη των προσφυγόπουλων μαθητών στα σχολεία).

Δεν είναι αρκετά όμως και σε αυτή τη προσπάθεια η συμβολή των συναδέλφων είναι καθοριστική. Η συμμετοχή στην ΕΛΜΕ, στις συνελεύσεις, στις κινητοποιήσεις, στις διεκδικήσεις, είναι καθοριστική για την παραπέρα διεκδίκηση και ικανοποίηση των απαιτήσεων μας. Είναι σημαντικό οι συνάδελφοι να μπουν μπροστά ώστε το σωματείο να γίνει πραγματικά το δεύτερο σπίτι μας κόντρα στην λογική της κυβερνητικής εναλλαγής και των χαμηλών απαιτήσεων που καλλιεργεί η πλειοψηφία των δυνάμεων στην ΕΛΜΕ.

Καλούμε τους συναδέλφους να προβληματιστούν γιατί ο προϊστάμενος σε μια σειρά παρεμβάσεων προσπαθούσε να αποτρέψει τους συναδέλφους να έρθουν σε επαφή με την ΕΛΜΕ και ειδικά με τις ταξικές δυνάμεις της ΑΣΕ. Από την μια κουνάει το δάκτυλο στους συνδικαλιστές για την μη συμμετοχή των συναδέλφων στην ΕΛΜΕ, και από την άλλη προειδοποιεί για το 50%+1 που ισχύει στο ιδιωτικό τομέα για κήρυξη απεργίας, ότι έρχεται και στο δημόσιο. Μήπως βιάζεται να εφαρμοστεί ο νόμος πριν από την κυβέρνηση; Η προσπάθεια υποτίμησης από την πλευρά στελεχών της Διοίκησης της συνεπούς συνδικαλιστικής δράσης και των αγωνιστών συνδικαλιστών φανερώνουν το φόβο που έχουν για σωματεία που θα παίζουν ουσιαστικά τον ρόλο τους. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι το οργανωμένο, ταξικό, συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί να βάλει μεγάλα εμπόδια στους σχεδιασμούς που έχουν για την εκπαίδευση.

Συναδέφισες και συνάδελφοι

Στον ίδιο δρόμο της διεκδίκησης, της σύγκρουσης συνεχίζουμε απέναντι και σε αυτή την αντιλαϊκή και αντιεκπαιδευτική κυβέρνηση της ΝΔ, που έπιασε το νήμα από εκεί που σταμάτησε η αντιλαϊκή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτό το δρόμο σας καλούμε να συμμετέχετε ενεργά, αποφασιστικά. Πάρε την απόφαση, έχουμε τη δύναμη να τους σταματήσουμε.

Σας καλούμε στο συλλαλητήριο στις 17 Οκτώβρη στις 18:30, στη πλατεία Κλαυθμώνος ενάντια στο πολυνομοσχέδιο που βάζει εμπόδια στη δράση των σωματείων, που ενταφιάζει της εναπομείναντες συλλογικές συμβάσεις, που υπονομεύει την κοινωνική ασφάλιση και χτυπά τα συνταξιοδοτικά μας δικαιώματα.

Κάτω τα χέρια από τα Συνδικάτα!

Διεκδικούμε σύγχρονους όρους δουλειάς και αμοιβής, ζωής με δικαιώματα