Γιατί, όμως, όλος αυτός ο δημοσιογραφικός ντόρος για τη συμμετοχή της νεολαίας; Γιατί τα ίδια ΜΜΕ των μεγάλων επιχειρηματικών συγκροτημάτων, που εκθειάζουν τη συμμετοχή των νέων στη Γαλλία, στην περίπτωση των αγώνων του ΠΑΜΕ και τη στήριξη τους από την ΚΝΕ και το ΜΑΣ, έβλεπαν τα «παιδάκια με τα κοντά παντελονάκια που άγονται και φέρονται από την κομματική καθοδήγηση»; Γιατί στην περίπτωση της Γαλλίας κολακεία και θαυμασμός, ενώ στην περίπτωση της Ελλάδας λοιδορία και ειρωνικά σχόλια;

Κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Δεν τους έπιασε ξαφνικά ο πόνος για την αγωνιστική διαπαιδαγώγηση της νεολαίας. Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα πρέπει να αναζητηθεί αλλού. Οι αγώνες της εργατικής τάξης και της νεολαίας στη Γαλλία, παρά τη μαχητικότητά τους, παραμένουν εγκλωβισμένοι στη λογική της διαχείρισης που καλλιεργεί η σοσιαλδημοκρατία, δεν αμφισβητούν το σημερινό δρόμο ανάπτυξης που φορτώνει με νέα βάρη την εργατική τάξη και ιδιαίτερα τη νέα γενιά των εργαζομένων.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η μεγαλύτερη συνδικαλιστική οργάνωση CGT στη Γαλλία εξαντλεί τη «μαχητικότητά» της στο αίτημα «για αναβολή της ψήφισης του νόμου και έναρξη μιας πραγματικής διαπραγμάτευσης με την κυβέρνηση». Δηλαδή, στόχος ο κοινωνικός διάλογος για το πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι. Στο επίπεδο του κινήματος της νεολαίας, η κατάσταση είναι εξίσου άσχημη. Η Κομμουνιστική Νεολαία Γαλλίας, μαζί με τη Νεολαία του Σοσιαλιστικού Κόμματος, τη νεολαία NPA («Αντικαπιταλιστικό» Κόμμα του Μπεζανσενό) και άλλες οπορτουνιστικές οργανώσεις προωθούν την «ενότητα της νεολαίας» μέσα από μια πλατφόρμα μίνιμουμ στόχων που ονομάζεται «Σύνταξη: Υπόθεση των νέων». Και η οποία παλεύει για απόσυρση του νόμου και για σύνταξη στα 60 (σαν κατώτατη νόμιμη ηλικία, που από μόνο του δε λέει τίποτα, γιατί συνδυασμένο με τα χρόνια εισφορών, που απαιτούνται, και την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε σύνταξη μετά τα 60).

Καμία αναφορά στις αιτίες της κρίσης και των μέτρων. Καμία κριτική στις δυνάμεις του κεφαλαίου, που στηρίζουν αυτήν την πολιτική, και σε πολιτικό και σε συνδικαλιστικό επίπεδο. Καμία αναφορά στην ανάγκη ανατροπής της πολιτικής και της εξουσίας του κεφαλαίου. Καμία αναφορά στο δικαίωμα της νεολαίας να έχει σταθερή δουλειά με πλήρη δικαιώματα, στο δικαίωμα των εργαζομένων να απολαμβάνουν τον πλούτο που παράγουν και να αντιστοιχούν τα δικαιώματά τους στις σύγχρονες εξελίξεις της επιστήμης και της τεχνολογίας. Αλλωστε το σύνθημα «Σάρκο, οι νέοι κατέβηκαν στο δρόμο, ξόφλησες», που κυριαρχεί στις διαδηλώσεις, είναι βούτυρο στο ψωμί της σοσιαλδημοκρατίας, που προετοιμάζει την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού.

Μάλιστα, μεγάλα συγκροτήματα του Τύπου όπως η «Le Monde» έχουν αναλάβει εργολαβία τη διαφήμιση αυτής της «συμμαχίας των νέων». Είναι χαρακτηριστικό ότι σε πρόσφατο αφιέρωμα της παραπάνω εφημερίδας γίνεται εκτενής αναφορά στη νέα «φρουρά» της Γαλλίας και στους ηγέτες των οργανώσεων νεολαίας που αποτελούν την «αντι - Σαρκοζί» συμμαχία (στη φωτογραφία ποζάρουν όλοι μαζί σε στυλ χολιγουντιανής νεανικής σαπουνόπερας). Ολοι μαζί για τον «εξανθρωπισμό» του καπιταλισμού και την προοδευτική διαχείριση του συστήματος. Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι αν η ΚΝΕ στην Ελλάδα στεκόταν στο πλευρό της ΓΣΕΕ, όπως κάνουν πολλοί άλλοι (ΣΥΝ, ΕΑΑΚ κ.λπ.), αν αθώωνε τη σοσιαλδημοκρατία, αν ανταποκρινόταν στις «επιθέσεις φιλίας» για την «ενότητα της αριστεράς» θα είχε και αυτή τιμητική θέση στο «κάδρο των νέων ηγετών» που στήνει η σοσιαλδημοκρατία και τα ΜΜΕ που τη στηρίζουν.

Συνεπώς, η απάντηση στα ερωτήματα που θέσαμε βρίσκεται ακριβώς εκεί: Η γραμμή και τα συνθήματα αυτών των νεανικών κινητοποιήσεων, που εγκλωβίζουν την οργή και το ριζοσπαστισμό, είναι αυτά που τις κάνουν τόσο δημοφιλείς στα ΜΜΕ, σε αντίθεση με την Ελλάδα.

Μήπως, όμως, όλα αυτά μας θυμίζουν κάτι;

Το 10ο Συνέδριο της ΚΝΕ εκτιμώντας τις κινητοποιήσεις του 2006 στην εκπαίδευση, με αιχμή τις αναδιαρθρώσεις στην ανώτατη εκπαίδευση και το νόμο - πλαίσιο της ΝΔ, τόνιζε ότι:

«Αποδείχτηκε προετοιμασμένη η σοσιαλδημοκρατία, με επεξεργασμένη την παρέμβασή της για την ενσωμάτωση των νεολαιίστικων αγώνων...».

«Ολα αυτά τα χρόνια, η σοσιαλδημοκρατία έφτιαξε σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο κέντρο συντονισμού από τις ομοσπονδίες στους χώρους εκπαίδευσης, που ελέγχουν μαζί με τον οπορτουνισμό (...) Επιδίωκε με αυτόν τον τρόπο να αναβαπτιστεί στο κίνημα σε περίοδο που, λόγω κρίσης στρατηγικής, αντιμετώπιζε σοβαρές δυσκολίες να ενσωματώνει λαϊκές μάζες (...) Να προσδώσει κύρος στις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες».

«Συγκροτήματα του Τύπου και για τους δικούς τους λόγους, στήριζαν κάθε δύναμη μέσα σε αυτές τις κινητοποιήσεις, αρκεί να ήταν εχθρική προς το ΚΚΕ και την ΚΝΕ»... (Από τις Θέσεις του ΚΣ της ΚΝΕ για το 10ο Συνέδριο)

Η συνέχεια γνωστή. Στις ευρωεκλογές, ένα μεγάλο μέρος των νέων ακολούθησε το προωθούμενο κλίμα αποχής και, αντίστοιχα, στις εθνικές εκλογές την κυβερνητική εναλλαγή που υποδείκνυε η πλουτοκρατία.

Είναι φανερό ότι το ίδιο έργο στήνεται αυτή τη φορά στη Γαλλία. Και όλα αυτά με τη βοήθεια του «αντισυστημικού» Μπεζανσενό (κολλητού του δικού μας Τσίπρα) και του σοσιαλδημοκρατικά μεταλλαγμένου ΚΚ. Προσφέροντας ανυπολόγιστες υπηρεσίες στους σοσιαλδημοκράτες, που προσπαθούν να αποκρύψουν ότι αποτελούν κόμμα της πλουτοκρατίας, έτοιμοι να προωθήσουν τα ίδια σκληρά ταξικά μέτρα που πήραν οι σοσιαλδημοκράτες στην Ελλάδα και την Ισπανία.

Αλλωστε, ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΚ Βenoit Hamon δήλωσε ότι «αν το ΣΚ γίνει κυβέρνηση το 2012, θα ξανανοίξει το διάλογο για τα χρόνια εισφορών και τις συντάξεις». Είναι ο ίδιος, ο οποίος λίγο καιρό πριν, μιλώντας για τα μέτρα στην Ελλάδα, δήλωνε: «Η Γαλλία απαιτεί από την Ελλάδα να εφαρμόσει συγκεκριμένη πολιτική. Εάν η Κομισιόν ζητήσει κι από τη Γαλλία να κάνει το ίδιο, πώς είναι δυνατό αυτή να αρνηθεί;...». Ουσιαστικά, το ΣΚ προετοιμάζεται για να εξαργυρώσει εκλογικά τη «μάχη των συντάξεων» στις προεδρικές εκλογές του 2012. Καλλιεργεί την «ενότητα της Αριστεράς», μια ενότητα που υπηρετεί τα συμφέροντα της αστικής τάξης, ακρωτηριάζει το ριζοσπαστισμό και προωθεί τα σενάρια εναλλαγής του UMP (Σαρκοζί) με το Σοσιαλιστικό Κόμμα.

Αλλωστε, η σοσιαλδημοκρατία έχει πολύ μεγάλη πείρα στον εγκλωβισμό των αγώνων και της λαϊκής δυσαρέσκειας. Πολύ περισσότερο, όσο δεν κερδίζει έδαφος ο άλλος δρόμος ανάπτυξης στη συνείδηση νέων ανθρώπων, όσο κατανοείται σαν πολιτική αλλαγή η κυβερνητική αλλαγή και όχι η αλλαγή τάξης που βρίσκεται στην εξουσία.

Στην Ελλάδα, δυστυχώς γι' αυτούς, υπάρχει το ΚΚΕ και η ΚΝΕ. Που παλεύουν για την ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Που αναδεικνύουν την ανάγκη της σύγκρουσης με κάθε είδους διαχείριση (και τη σοσιαλδημοκρατική) του καπιταλισμού και προβάλλουν τη μοναδική λύση για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα: Την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Εμείς θα συνεχίσουμε να εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στο λαό και τη νεολαία της Γαλλίας. Αυτές οι κινητοποιήσεις αποτελούν απάντηση στα εγχώρια παπαγαλάκια, που εδώ και καιρό επιτίθενται στο ΚΚΕ, στο ΠΑΜΕ, στην εργατική τάξη της χώρας μας που αγωνίζεται ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική. Χύνουν κροκοδείλια δάκρυα «για την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό». Η εικόνα της Γαλλίας στο εξωτερικό δεν αμαυρώνεται. Την ομορφαίνουν, όπως ομορφαίνουν κάθε χώρα, οι αγώνες των εργαζομένων. Και θα την ομορφύνουν ακόμα περισσότερο, όταν αυτοί οι αγώνες αποκτήσουν βαθύτερο αντιμονοπωλιακό, αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο, όταν η εργατική τάξη με τους συμμάχους της διεκδικήσουν την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας.

Οσο γι' αυτούς που φιγουράρουν στο κάδρο της «Le Monde» αλλά και για όσους στην Ελλάδα ζηλεύουν αυτή τη δόξα, εμείς τους λέμε: Η ΚΝΕ σε τέτοιο κάδρο δεν πρόκειται να μπει ποτέ!

Tου

Γιάννη ΓΚΙΟΚΑ*
* Ο Γιάννης Γκιόκας είναι μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ και υποψήφιος αντιπεριφερειάρχης Ανατολικής Αττικής με τη «Λαϊκή Συσπείρωση»