«Προαιρετική» φοίτηση, υποχρεωτική συρρίκνωση

«Ό,τι και να γνωματεύσουμε εμείς, οι ειδικοί, ό,τι και να αποφασίσει η πολιτική ηγεσία, οι πλέον αρμόδιοι να αποφασίσουν για το καλό των παιδιών τους είναι οι γονείς»: πρόκειται για μια δήλωση του καθηγητή Τσιόδρα, εξαιρετικά αποκαλυπτική του τρόπου με τον οποίο η κυβέρνηση αξιοποιεί την κρίση του κορωνοϊού, για να προωθήσει την προγραμματική της αρχή για «επιτελικό» κράτος. Το κράτος απαλλάσσεται από κάθε ευθύνη για την επανέναρξη της λειτουργίας των σχολείων με τήρηση μέτρων προστασίας της εκπαιδευτικής κοινότητας, την οποία ευθύνη και μεταθέτει στους γονείς. Με μια απλή υπεύθυνη δήλωση, η όποια εκπαιδευτική διαδικασία καθίσταται, περίπου, προαιρετική...

Αυτό το πονηρό «κλείσιμο του ματιού» εκ μέρους του υπουργείου Παιδείας δεν είναι απλώς ψηφοθηρική ή επικοινωνιακή τακτική. Χτυπάει στην καρδιά του το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα, υπονομεύοντας τους όρους ύπαρξής του. Η «προαιρετικότητα» της φοίτησης είναι ένα αποτελεσματικό εργαλείο για τη συρρίκνωση της δημόσιας εκπαίδευσης, μαζί με την παραπέρα υποχρηματοδότηση, το πέρασμά της στους δήμους, την αύξηση των εξεταστικών φραγμών, την αξιολόγηση  και τις λοιπές συνταγές της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ. Στο βάθος παραμονεύει το σχολείο των «λίγων και εκλεκτών», των χορηγών και των γονέων-πελατών. Αυτό το νέο μοντέλο σχολείου συνοδεύεται κι από το αντίστοιχο μοντέλο εκπαιδευτικού: ελαστικά εργαζόμενος ή/και τηλε-εργαζόμενος, χωρίς ωράριο και εργασιακά δικαιώματα, διεκπεραιωτής προγραμμάτων που, αντί για γνώσεις, προωθούν τυποποιημένες δεξιότητες, σκληρά ανταγωνιστικός, χωρίς ένταξη σε συλλογικότητες, επιτηρούμενος από κάμερες και εύκολα αντικαταστήσιμος από την εικόνα του σε μια οθόνη...

Σε πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο,  η δήθεν «ευελιξία» και «δυνατότητα επιλογής» δεν έχει καμιά σχέση με τη δημοκρατία και την ανταπόκριση του σχολείου σε πραγματικές κοινωνικές ανάγκες, όπως ιστορικά έχουν διεκδικήσει τα εκπαιδευτικά κινήματα και τα προοδευτικά παιδαγωγικά ρεύματα. Ας μην ξεχνάμε και το παράδειγμα των ΗΠΑ, όπου την εξαίρεση των παιδιών από το δημόσιο σχολείο και την κατ΄ οίκον διδασκαλία διεκδίκησαν σκοταδιστικά και ακροδεξιά στοιχεία. Η απαξίωση, υποβάθμιση και συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας γενικότερα και της δημόσιας περίθαλψης και εκπαίδευσης ειδικότερα είναι καταστατικές αρχές του σύγχρονου - αναπτυγμένου καπιταλισμού. Με διαφορετική μορφή αλλά με ίδιο περιεχόμενο, εφαρμόζονται πολιτικές από δυνάμεις που θα χαρακτηριζόταν από άγρια νεοφιλελεύθερες έως και σοσιαλδημοκρατικές. Οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ αυτών των ιδεολογιών γίνονται σήμερα όλο και πιο δυσδιάκριτες αφού αυτό που τις σκεπάζει είναι η εξυπηρέτηση των στόχων του κεφαλαίου. Για αυτό και στην Ελλάδα με κάθε τρόπο υπενθυμίζεται ότι το κράτος έχει συνέχεια και η κυβέρνησης της ΝΔ συνεχίζει τις «μεταρρυθμίσεις» από εκεί που τις άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Τέτοιες πολιτικές θα λειτουργήσουν συντριπτικά εις βάρος των λαϊκών τάξεων, που ήδη βυθίζονται για ακόμη μια φορά στην ανεργία και στην ανέχεια.

Ως εργαζόμενοι, πολίτες και παιδαγωγοί γνωρίζουμε ότι μπορούμε να αποκρούσουμε αυτήν την πολυμέτωπη επίθεση, αν βαδίσουμε στο δρόμο της συλλογικής, οργανωμένης αντίστασης και διεκδίκησης, μαζί με τα άλλα μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας και τους εργαζόμενους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Το σωματείο μας δίνει και θα δίνει όλες του τις δυνάμεις προς αυτή την κατεύθυνση.