Τα νέα μέτρα κυβέρνησης και εργοδοτών για το Ασφαλιστικό δεν έχουν τελειωμό. Οι εξελίξεις στην Κοινωνική Ασφάλιση αφορούν όλους τους εργαζόμενους και στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα. Αφορούν και τους μόνιμους και τους συμβασιούχους. Πρέπει να σημάνει συναγερμός!

Προωθείται η ολοκληρωτική σφαγή των συντάξεων, των παροχών Υγείας-Πρόνοιας. Από τον Ιούλη έρχεται νέα μείωση (5%) στις επικουρικές συντάξεις ενώ έχουν ήδη κατακρεουργήσει το εφάπαξ (μείωση 45%). Ετοιμάζουν την πλήρη κατάργηση τους. Από τον Γενάρη με το νέο τρόπο υπολογισμού ρίχνουν τις συντάξεις στο 60%, ενώ σε λίγα χρόνια θα φτάσει στο 48% του συντάξιμου μισθού, από το 70% που είναι σήμερα. Από 1/1/2015 καθιερώνουν βασική σύνταξη-πείνας έως τα 360 ευρώ.  Το τι θα δίνουν τα ταμεία θα εξαρτάται κάθε φορά από τη ρήτρα «μηδενικών ελλειμμάτων». Δηλαδή, το κράτος δε θα εγγυάται πια την καταβολή των συντάξεων, θα είναι άγνωστο τι σύνταξη θα λάβει ένας εργαζόμενος μετά από 35 χρόνια δουλειάς.

Τα Ταμεία βρίσκονται ήδη σε απελπιστική κατάσταση χωρίς ουσιαστική κρατική συμμετοχή με ρημαγμένα έσοδα. Βούλιαξαν από τις πολιτικές των κυβερνήσεων και της Ε.Ε., που τα καταλήστευσαν δεκαετίες πριν, το τζογάρισμα στο χρηματιστήριο, το λεγόμενο κούρεμα των ομολόγων με το PSI, η ολοένα και μικρότερη κρατική χρηματοδότηση, η μείωση των εργοδοτικών εισφορών.

Κυβέρνηση-Ε.Ε.-επιχειρηματικοί όμιλοι θέλουν να μας σπρώξουν στα κοράκια των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών που περιμένουν πως και πώς να κερδίσουν πάνω στις πλάτες μας.

Συναδέλφισσα, συνάδελφε

Η πολιτική της κυβέρνησης και τη Ε.Ε. που τσακίζει τους μισθούς μας σήμερα, τσακίζει τις συντάξεις μας αύριο. Στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης» της οικονομίας χαρίζουν νέο ζεστό χρήμα στους εφοπλιστές, στους τραπεζίτες, στους βιομήχανους, τους απαλλάσσουν σταδιακά από τις ασφαλιστικές εισφορές, δίνουν ένα ξεροκόμματο στους εργαζόμενους κι αυτό στα βαθιά γεράματα. Τα αντιασφαλιστικά μέτρα αποτελούν βασική κατεύθυνση της Ε.Ε., μετατρέπουν τη δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση σε ελεημοσύνη, απαλλάσσοντας το κράτος και τους εργοδότες απ’ αυτό το «βάρος» και ρίχνοντας το στις πλάτες των εργαζομένων.

Έχουμε καθήκον και υποχρέωση απέναντι στις ζωές μας και στο μέλλον των παιδιών μας να αντισταθούμε στην εξαθλίωση. Να μην επιτρέψουμε άλλη επιδείνωση στη ζωή μας!