Η πλειοψηφία του ΔΣ (ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ) του συλλόγου εκπαιδευτικών ΠΕ «Κων/νος Κούμας» εδώ και ένα χρόνο (Μάης 2012) έχει υπογράψει «μνημόνιο συνεργασίας» με τη ΜΚΟ (Ανθρωπομάνια),το Κέντρο Έρευνας και Ανάπτυξης (Θέσις) και το Δήμο Λαρισαίων με σκοπό τη δήθεν «αντιμετώπιση της φτώχειας». Το πρόγραμμα αυτό χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Την Ευρωπαϊκή Ένωση που μαζί με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του καταδικάζουν τους Έλληνες εργαζόμενους στην πείνα και την εξαθλίωση. Είναι αυτό που λέει ο λαός μας να «σε κάψω Γιάννη μ’ να σ’ αλείψω λάδι!» Και όλα αυτά κρυφά, χωρίς ποτέ να συζητηθεί το θέμα στο ΔΣ ή σε ΓΣ του συλλόγου μας, καταπατώντας το καταστατικό και δείχνοντας πως ο κυβερνητικός συνδικαλισμός είναι αδίστακτος και έτοιμος να βάλει ακόμη μια φορά πλάτη για να περάσουν οι αντεργατικές πολιτικές, όπως κάνει άλλωστε όλο το προηγούμενο διάστημα Στην προσπάθειά τους να κρατήσουν κρυφή τη συνεργασία τους με ΜΚΟ αρνήθηκαν στη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου ότι υπήρχε οποιαδήποτε σχέση με ΜΚΟ, Βέβαια η πραγματικότητα τους διαψεύδει αφού η υπογραφή και η σφραγίδα του Συλλόγου φιγουράρουν στο «μνημόνιο συνεργασίας»

Σύμφωνα με το πρόγραμμα αυτό (προϋπολογισμού 816000 Ευρώ!) θα προσληφθούν άνεργοι που πλέον θα ονομάζονται «έμμεσα ωφελούμενοι» με αμοιβή 6.800 ευρώ το χρόνο στο οποίο συμπεριλαμβάνονται οι ασφαλιστικές εισφορές και οι φόροι!! Δηλαδή λιγότερο από 500 ευρώ το μήνα και αυτό ανεξάρτητα από τα τυπικά προσόντα των εργαζόμενων σε αυτά, δηλαδή πτυχία προϋπηρεσία κλπ. Άλλωστε είναι «έμμεσα ωφελούμενοι» και όχι εργαζόμενοι με δικαιώματα!!!! Και οι ΜΚΟ ως σύγχρονοι δουλέμποροι θα αμείβονται με το κεφάλι για τον κάθε εργαζόμενο που θα προσλαμβάνουν όπως έγινε και στα «προγράμματα κοινωφελούς εργασίας».

Ας αναρωτηθεί κάθε εκπαιδευτικός, μπορεί άραγε ένα σωματείο να συμπεριφέρεται ως εργοδότης; Να δέχεται να αμείβονται εργαζόμενοι με λιγότερο από 500 ευρώ το μήνα και μάλιστα χωρίς δικαιώματα; Να συμπράττει σε σχήματα που διαχειρίζονται κονδύλια;

Η πλειοψηφία του ΔΣ (ΔΑΚΕ- ΠΑΣΚ) αναλαμβάνει το ρόλο του Δούρειου Ίππου στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, στο να περάσουν οι μισθοί πείνας των 400 και 500 ευρώ που επιδιώκουν Ευρωπαϊκή Ένωση και ΣΕΒ. Επιπρόσθετα ο σύλλογος δεσμεύεται σύμφωνα με το «μνημόνιο συνεργασίας» -που έχει την υπογραφή του ταμία (ΔΑΚΕ)και φέρει τη σφραγίδα την οποία έχει ο γραμματέας του συλλόγου (ΠΑΣΚ)- να προωθήσει το πρόγραμμα σε μαθητές και γονείς! Δηλαδή να φέρει τις ΜΚΟ στα σχολεία και να προωθήσει το «ανθρώπινο πρόσωπο» της ΕΕ που χρηματοδοτεί το πρόγραμμα.

Μάλιστα στο κάλεσμα των ΜΚΟ και του συλλόγου εκπαιδευτικών αναφέρεται ότι «το φαινόμενο της φτώχειας είναι καθολικό και η εξάλειψή του μπορεί να επιτευχθεί μόνο με το άθροισμα πολλών μικρών ενεργειών από όλους εμάς» Δηλαδή ότι οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι είναι φτωχοί και ότι μπορεί να απαλειφθεί η φτώχεια με μικρές ενέργειες όλων μας αφήνοντας στο απυρόβλητο αυτούς που τη δημιούργησαν και συσκοτίζοντας τη μοναδική λύση που είναι την κρίση να πληρώσουν αυτοί που υπερσυσσώρευσαν τεράστια κέρδη όλο το προηγούμενο διάστημα, δηλαδή το μεγάλο κεφάλαιο. Να φτωχύνουν αυτοί και όχι ο λαός!

Είναι ολοφάνερο πως με την ανάπτυξη τέτοιων ενεργειών, διαχείρισης οξυμένων λαϊκών προβλημάτων, από κρατικούς θεσμούς, δήμους, ΜΚΟ, και άλλους φορείς αυτό που γίνεται τελικά είναι η διαμόρφωση μηχανισμών ενσωμάτωσης και συμφιλίωσης με την φτώχεια και την εξαθλίωση που φέρνει ο συγκεκριμένος δρόμος οικονομικής ανάπτυξης που κίνητρο έχει το κέρδος.

Με το πρόσχημα ότι καλύπτονται πρόσκαιρα κάποιες άμεσες ανάγκες:

• Το κράτος απαλλάσσεται των ευθυνών του έτσι που να ανοίγει το πεδίο δράσης του ιδιωτικού κεφαλαίου.

• Δημιουργούνται νέες δομές ομηρίας και εξάρτησης του άνεργου

• Ευτελίζεται η αξία της εργατικής δύναμης

• Απενοχοποιείται το σύστημα και οι αντεργατικές πολιτικές των κυβερνήσεων, της ΕΕ και του κεφαλαίου.

Απαιτούμε άμεσα :

Να ανακληθεί τώρα η συμμετοχή του σωματείου μας από το συγκεκριμένο πρόγραμμα που άλλωστε αντικαταστατικά και παράνομα συμμετέχει.

• Έξω οι ΜΚΟ από τα σχολεία και τα σωματεία.

Τέλος καλούμε κάθε καλοπροαίρετο συνάδελφο, να δει στην πράξη και για ακόμα μια φορά το ρόλο του κυβερνητικού συνδικαλισμού να συνειδητοποιήσει πως χωρίς την αλλαγή συσχετισμών στο συνδικαλιστικό κίνημα, χωρίς την καταδίκη του κυβερνητικού συνδικαλισμού και των λογικών διαχείρισης και του μικρότερου κακού δεν μπορεί να υπάρξει καμιά προοπτική προς όφελος των εργαζόμενων.