Είμαστε δίπλα στους μαθητές μας στις μεγάλες, πολύμορφες κινητοποιήσεις που εκτυλίσσονται το τελευταίο διάστημα για το αυτονόητο δικαίωμα μαθητών - γονιών - εκπαιδευτικών για την ασφαλή διά ζώσης πρόσβαση στην εκπαιδευτική διαδικασία. Δεκάδες κινητοποιήσεις σε όλη την Ελλάδα, σε δήμους, Περιφέρειες και Διευθύνσεις Εκπαίδευσης, μεγάλα συλλαλητήρια σε πολλές πόλεις με αποκορύφωμα την κινητοποίηση της Πέμπτης 24/9 στην Αθήνα, εκατοντάδες σχολεία τελούν υπό κατάληψη. Ολοι μαζί απαιτούμε το αυτονόητο: Μείωση του αριθμού μαθητών ανά τάξη, πρόσληψη του απαραίτητου εκπαιδευτικού και βοηθητικού προσωπικού, καθαρίστριες πλήρους απασχόλησης σε όλα τα σχολεία, τεστ ανίχνευσης του ιού σε μαθητές και εκπαιδευτικούς, κατάλληλη ιατρική παρακολούθηση και υποστήριξη των σχολείων. Αυτές οι κινητοποιήσεις δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Είναι συνέχεια των κινητοποιήσεων για το πολυνομοσχέδιο που κατέθεσε και ψήφισε η κυβέρνηση εν μέσω εγκλεισμού, για το οποίο εξάλλου οι μαθητές είχαν κάνει ξεκάθαρο ότι δεν δέχονται την «Τράπεζα Θεμάτων». Είναι συνέχεια των δεκάδων κινητοποιήσεων εκπαιδευτικών, μαθητών και γονέων από την αρχή της πανδημίας για τους όρους και προϋποθέσεις ασφαλούς ανοίγματος των σχολείων, ενάντια στο αντιπαιδαγωγικό - αντιδραστικό μέτρο της κάμερας μέσα στην τάξη.

Η κυβέρνηση δεν πήρε ούτε ένα μέτρο όλο το προηγούμενο διάστημα ώστε να διασφαλίσει τους κατάλληλους χώρους και προσωπικό, δεν ικανοποιεί τα αιτήματα των μαθητών, ανοίγοντας έστω και τώρα τμήματα σε αίθουσες που είναι κλειστές ή χώρους που μπορούν τώρα να διαμορφωθούν, έχει πάρει την πολιτική απόφαση να μη δώσει ούτε ένα ευρώ για την ασφάλεια των εκπαιδευτικών και των μαθητών. Αντί να αναλάβει τις ευθύνες της, εξαπολύει ένα κύμα τρομοκρατίας απέναντι στο μαθητικό κίνημα. Εισαγγελείς, αστυνομικοί έξω από υπό κατάληψη σχολεία να απειλούν, πρόθυμοι δήμαρχοι, «αγανακτισμένοι» γονείς αξιοποιούνται σε αυτήν την υπόθεση. Εφτασαν στο σημείο να αναζητούν ευθύνες από διευθυντές και εκπαιδευτικούς που δεν συμμετέχουν στην καταστολή του μαθητικού κινήματος.

Συνάδελφοι, σηκώνουμε το ανάστημά μας, παρεμβαίνουμε πρωτόβουλα απέναντι σε αυτές τις επιθέσεις. Η θέση μας είναι πάντα δίπλα στο μαθητή, ώστε να συμβάλουμε στη γνωστική, ψυχολογική και κοινωνική του ανάπτυξη, είτε αυτό γίνεται στην τάξη στη διάρκεια του μαθήματος είτε στο προαύλιο του σχολείου συζητώντας με τους μαθητές για τις κοινωνικές τους ανησυχίες, ακόμα και τα οικογενειακά τους προβλήματα, είτε στο δρόμο αγωνιζόμενοι για ένα σχολείο που να καλύπτει τις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες. Η στάση αυτή είναι σύμφυτη με το ρόλο μας ως εκπαιδευτικών.

Κόντρα στη συκοφάντηση και στην υποτίμηση της νοημοσύνης των μαθητών

Η κρατική καταστολή συνοδεύεται και από ένα σχέδιο κατασυκοφάντησης του μαθητικού κινήματος από κυβερνητικά στελέχη, πρόθυμα ΜΜΕ, γνωστούς δημοσιολόγους, που κινείται σε τρεις βασικούς άξονες:

Πρώτον, προσπάθησαν να παρουσιάσουν τους μαθητές ως «ψεκασμένους», «αρνητές της μάσκας», ότι εμφορούνται από σκοταδιστικές αντιλήψεις. Απέκρυψαν το περιεχόμενο των κινητοποιήσεων, ακόμα και το κεντρικό σύνθημα, «Η μάσκα δεν είναι η μόνη προστασία, δώστε λεφτά για την Παιδεία», έφτασαν σε τέτοιο σημείο γελοιότητας ώστε στα ρεπορτάζ των ειδήσεων να παρουσιάζουν τις κινητοποιήσεις ως προϊόν άρνησης χρήσης της μάσκας και ταυτόχρονα να δείχνουν πλάνα από το μεγάλο συλλαλητήριο της Αθήνας, στο οποίο οι χιλιάδες μαθητές διαδήλωναν πειθαρχημένα φορώντας όλοι μάσκα.

Δεύτερον, οι μαθητές υποκινούνται, τους χρησιμοποιούν για μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Μια θεωρία χιλιοειπωμένη, αναχρονιστική, που προσβάλλει τους ίδιους τους μαθητές. Χαρακτηριστικό το κατάπτυστο σκίτσο που παρουσιάζει τους μαθητές ως μαϊμούδες που σκίζουν ένα βιβλίο και με τα φύλλα φτιάχνουν τη λέξη κατάληψη. Οι μαθητές έχουν τη νοημοσύνη, την κοινωνική πείρα να αντιλαμβάνονται το αυτονόητο, ότι όσο λιγότεροι είναι σε μία τάξη και όσο πιο αραιά κάθεται ο ένας από τον άλλον, τόσο καλύτερα αντιμετωπίζεται ο ιός. Είναι πραγματικά υποκριτικό τα κόμματα και οι πολιτικοί τους που δίνουν εκατομμύρια ευρώ σε διαφημιστικές εταιρείες, προκειμένου να στοχεύσουν τη διαφημιστική τους καμπάνια στους 17χρονους μαθητές για να υφαρπάξουν την ψήφο τους, να μιλούν για υποκίνηση. Οταν λοιπόν είναι να τους ψηφίσουν, είναι ώριμοι πολίτες, όταν είναι να αγωνιστούν είναι ανώριμοι και υποκινούμενοι. Οταν στα σχολεία «τρέχουν» ευρωενωσιακά προγράμματα χιλιάδων ευρώ, εξωραϊσμού της ΕΕ, επισκέψεις σχολείων στο Ευρωκοινοβούλιο, τότε αυτοί οι πολίτες είναι τόσο ώριμοι ώστε έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν «ευρωπαϊκή συνείδηση». Ομως, όταν συμμετέχουν σε δυναμικές κινητοποιήσεις είναι ανώριμοι και έρμαια των υποκινητών. Το πρόβλημά τους δεν είναι ούτε η ηλικία των μαθητών ούτε η ωριμότητά τους. Είναι η συμμετοχή τους στις κινητοποιήσεις. Θέλουν το μαθητή άβουλο, στον καναπέ του, ξαπλωμένο στο κρεβάτι μπροστά σε ένα τάμπλετ, να απέχει από τις συλλογικές διαδικασίες του κινήματος και κάθε τέσσερα χρόνια να σηκώνεται από τον καναπέ να πάει να ψηφίσει για να «επιλέξει» κυβέρνηση.

Τρίτον: Αυτοί που κάνουν καταλήψεις θέλουν το σχολείο κλειστό, θέλουν να χάνονται τα μαθήματα, είναι εχθροί της γνώσης. Αλήθεια, το ερώτημα είναι εύλογο: Ποιος ευθύνεται για τις χιλιάδες χαμένες ώρες λόγω έλλειψης εκπαιδευτικών που ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας, πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα ξεκινούν να διδάσκονται το Γενάρη; Ποιος είναι αυτός που οξύνει τους ταξικούς φραγμούς στο σχολείο, το μετατρέπει σε εξεταστικό κέντρο, κλείνει την πόρτα στα παιδιά των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων; Ποιος είναι αυτός που μετατρέπει το σχολείο των γνώσεων σε σχολείο στείρων δεξιοτήτων, παρεμβαίνει και υποβαθμίζει το περιεχόμενο βασικών μαθημάτων, όπως η Γλώσσα, τα Μαθηματικά και οι Φυσικές Επιστήμες;

Να κρατήσουμε μια χαραμάδα ανοιχτή στο δημόσιο σχολείο για όλους

Οι αγωνιζόμενοι μαθητές παλεύουν με όλες τους τις δυνάμεις ώστε να κρατήσουν μια χαραμάδα ανοιχτή στο δημόσιο σχολείο για όλους, που οι μαθητές με ασφάλεια θα μπορούν να αναπτύσσουν ολόπλευρα την προσωπικότητά τους, να μαθαίνουν να εξηγούν την αντικειμενική πραγματικότητα ώστε να μπορούν να την αλλάζουν. Είναι χρέος όλων των εκπαιδευτικών, μαζί με τους μαθητές μας, σε αυτήν τη φάση να κρατήσουμε αυτήν τη χαραμάδα ανοιχτή, να συμβάλουμε στη διαπαιδαγώγηση μιας γενιάς που θα διεκδικεί το σχολείο των πραγματικών μορφωτικών της αναγκών, μιας γενιάς που ωριμάζοντας μέσα από αυτήν τη διαδικασία, θα καταφέρει να ανοίξει διάπλατα την πόρτα για το σχολείο και την κοινωνία που της αξίζουν.

Ανδρέας ΚΑΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Μέλος του ΔΣ της ΟΛΜΕ εκλεγμένος με την «Αγωνιστική Συσπείρωση Εκπαιδευτικών»