Η κοινή στρατηγική γραμμή ανάμεσα σε αυτά που προτείνει ο ΟΟΣΑ σύμφωνα με το δημοσίευμα και στις προτάσεις που αποτυπώνει ο ΣΕΒ στην αναφορά του, φυσικά δεν ξαφνιάζει κανέναν, αφού πρόκειται για αποτύπωση των κυρίαρχων επιλογών του κεφαλαίου για την Εκπαίδευση. Δεν πρέπει να ξεφύγει της προσοχής μας, όμως, ότι και τα μέχρι τώρα πεπραγμένα της κυβέρνησης, όπως και άλλοι διακηρυγμένοι της στόχοι, που αποτυπώνονται στα πορίσματα του περσινού κυβερνητικού διαλόγου για την Παιδεία, κινούνται επίσης στην ίδια στρατηγική. Και φυσικά, όταν συναντιέται με τον ΟΟΣΑ και τον ΣΕΒ η κυβέρνηση, συναντιέται και με τη ΝΔ, η οποία επιχειρεί να εμφανιστεί ως πιο γνήσιος και αποτελεσματικός διαχειριστής προς όφελος του κεφαλαίου.

Η βάση, λοιπόν, υπάρχει ήδη για την περιβόητη συναίνεση, που η κυβέρνηση ομολογεί ότι επιδιώκει, και η ΝΔ επίσης επιμένει ότι πρέπει να υπάρξει στα ζητήματα της εκπαίδευσης. Τα θέματα της αποκέντρωσης της εκπαίδευσης, της μεγαλύτερης αυτονομίας των σχολικών μονάδων, με παράλληλα αξιολόγησή τους, είναι κεντρικά ζητήματα τις τελευταίες δεκαετίες στην ατζέντα του κεφαλαίου για την Παιδεία. Ομως η αποκέντρωση και η αυτονομία οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια - όπως έχει φανεί και από την εμπειρία χωρών όπου έχουν προχωρήσει νωρίτερα - σε μεγαλύτερη ταξική διαφοροποίηση των σχολείων και των μαθητών. Ενώ η αξιολόγηση είναι το βασικό εργαλείο για την προώθηση της παραπάνω κατεύθυνσης. Ενα ακόμα από τα κεντρικά ζητήματα, η ενίσχυση της πρόωρης επαγγελματικής εκπαίδευσης σε βάρος της απρόσκοπτης ολοκλήρωσης ενός βασικού επιπέδου γενικής μόρφωσης, τίθεται ως στόχος απ' όλες τις κυβερνήσεις της τελευταίας εικοσαετίας. Συνοδεύεται, μάλιστα, την τελευταία δεκαετία από το στόχο επέκτασης της μαθητείας, ο οποία από τη μια εξασφαλίζει πάμφθηνο εργατικό δυναμικό για το κεφάλαιο, ενώ από την άλλη συμβάλλει στις μικρότερες ηλικίες (μαζί με τα «απαραίτητα» μαθήματα επιχειρηματικότητας που σχεδιάζουν να τα ενισχύσουν ακόμη και από το Δημοτικό) στην εκπαίδευση των νέων να σκέφτονται σύμφωνα με τα συμφέροντα του εκάστοτε εργοδότη.