Τον Δεκέμβρη του 2015 ολοκληρώθηκαν οι αρχαιρεσίες σε ένα μεγάλο αριθμό Συλλόγων Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης (60 στους 135, οι 28 στην Αττική) και ΕΛΜΕ (62 στις 87, 16 στην Αττική).

Το ψηφοδέλτιο της Αγωνιστικής Συσπείρωσης Εκπαιδευτικών που στηρίζουν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στο χώρο της Εκπαίδευσης σημείωσε άνοδο 1,64% πανελλαδικά στις ΕΛΜΕ (1,96% στην Αττική), σημειώνοντας ποσοστό 16,34% (18,66% Αττική) και 1% πανελλαδικά στους ΣΕΠΕ (1,68% Αττική), σημειώνοντας ποσοστό 20,55% (26,6% Αττική).

Οι φετινές εκλογές για τα ΔΣ των σωματείων πραγματοποιήθηκαν σε πολύ διαφορετικές συνθήκες σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Θα λέγαμε ότι οι συνθήκες ήταν πολύ διαφορετικές ακόμα και από τις αρχές του καλοκαιριού του 2015, οπότε πραγματοποιήθηκαν τα συνέδρια των ΔΟΕ - ΟΛΜΕ, τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ κινούνταν στον αστερισμό της «σκληρής διαπραγμάτευσης» και του «περήφανου ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα που τελικά έγινε ΝΑΙ στο 3ο μνημόνιο.

Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ (μαζί με τους ΑΝΕΛ), ως κυβέρνηση πια, κάνει αγώνα δρόμου όχι για το στόχο της «πρώτη φορά Αριστεράς», αλλά για να υλοποιήσει, για λογαριασμό των μεγάλων συμφερόντων, της ΕΕ, του ΔΝΤ, των μονοπωλίων έναν ορυμαγδό αντιλαϊκών μέτρων στο πλαίσιο της εφαρμογής του 3ου μνημονίου. Συνεχίζει, σαν τιμονιέρης τώρα και όχι σαν «αγωνιστική αντιπολίτευση», να οδηγεί το τρένο της αντιλαϊκής πολιτικής στις ίδιες ράγες που ακολούθησαν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Οι εκπαιδευτικοί, όπως και όλοι οι εργαζόμενοι, βιώνουμε τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής: Το νέο Ασφαλιστικό που στέλνει στα 67 χρόνια τους εκπαιδευτικούς στην τάξη, το νέο μισθολόγιο - σφαγείο στο Δημόσιο, την κατάσταση που αντιμετωπίσαμε με την έναρξη της φετινής σχολικής χρονιάς, με τα χιλιάδες κενά σε εκπαιδευτικούς, τα άδεια ταμεία των Σχολικών Επιτροπών.

Πού βρισκόμαστε λοιπόν σήμερα;

Οι πυκνές εξελίξεις των τελευταίων χρόνων δημιουργούν νέα δεδομένα που πρέπει να τα πάρουμε υπόψη στη δουλειά μας, γιατί λειτουργούν αντιφατικά στη συνείδηση των εργαζομένων. Η πραγματικότητα είναι ότι σε ένα μεγάλο τμήμα εκπαιδευτικών τα προηγούμενα χρόνια καλλιεργήθηκαν, επέδρασαν και σε μια πορεία κυριάρχησαν, διάφορες λογικές διαχείρισης της κατάστασης και των επιπτώσεων της κρίσης. Αυταπάτες ότι, μέσα από μια άλλη κυβέρνηση, «αποφασισμένη να τα βάλει με τους δανειστές», μπορεί να μπει φρένο στην αντιλαϊκή πολιτική, η «ελπίδα» ότι, μια «αριστερή», «αντιμνημονιακή», «νέα», σε σχέση με το «παλιό» πολιτικό σύστημα, κυβέρνηση μπορεί να αλλάξει τα πράγματα, να επιστρέψει πίσω στους εργαζόμενους έστω ένα μέρος από τις απώλειες του 2009 και μετά. Δεν είναι ψέμα ότι αυτές οι αντιλήψεις και αυταπάτες είχαν επίδραση και σε ένα μέρος της δικής μας συνδικαλιστικής επιρροής.

Σήμερα, αυτές οι απόψεις ξεθωριάζουν. Η ίδια η ζωή αποδεικνύει καθημερινά ότι «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» ήταν τελικά παγίδα και δηλητήριο για το λαό. Ολοι αναγνωρίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υλοποίησε αυτά που υποσχέθηκε προεκλογικά. Ενας κόσμος κάνει προσπάθεια να δώσει εξήγηση στο γιατί. Να βαθύνει πολιτικά τη σκέψη του, να δει τι κρύβεται πίσω από την κυβερνητική προπαγάνδα.

Είναι αλήθεια ότι η πείρα μας από την επαφή με τους εργαζόμενους μπροστά στις αρχαιρεσίες, αλλά και μπροστά στη μάχη που δώσαμε για την προετοιμασία των δύο πανεργατικών απεργιών (12/11 και 3/12) έδειξε πως, σε ένα μεγάλο κομμάτι των συναδέλφων, υπάρχει απογοήτευση από τις εξελίξεις. Η δυσαρέσκεια απέναντι στην κυβέρνηση μεγαλώνει. Υπάρχει προβληματισμός σε αρκετούς συναδέλφους, γίνονται διεργασίες στη συνείδηση ενός κόσμου που έδωσε στήριξη στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο της εκπαίδευσης χρεώνονται αυτήν τη δυσαρέσκεια, έχουν πολύ μεγάλη πτώση στις εκλογές, ειδικά στους καθηγητές (-8,63%).

Το κρίσιμο ζήτημα είναι, η γενικευμένη δυσαρέσκεια προς την κυβέρνηση να μην οδηγήσει σε αποστράτευση, σε αποδοχή της σημερινής κατάστασης και σε αδιέξοδες περιπλανήσεις στους λαβυρίνθους των ατομικών λύσεων. Με αποφασιστικότητα και σε κόντρα με τις δυσκολίες, και πάντως μέσα στη μάχη, θα κριθεί αυτός ο στόχος. Κυρίως μέσα από την ενίσχυση της πάλης ενάντια στην κυβερνητική πολιτική και την ΕΕ με όρους αναμέτρησης για τη ζωή και το μέλλον που αξίζει στους εργαζόμενους (π.χ. η μάχη για το Ασφαλιστικό).

Ενας κόσμος που ακουμπάει σήμερα στο ΠΑΜΕ ξεπερνά τις συμπληγάδες των αυταπατών καθώς και τις παγίδες, αλλά και τα εμπόδια που στήνουν μέσα στο κίνημα οι δυνάμεις των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ/ ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η γραμμή τους, ειδικά στο χώρο της εκπαίδευσης, δοκιμάζεται και κρίνεται. Δίνει συγκεκριμένα δείγματα γραφής που χρειάζεται να τα πάρουν υπόψη οι εργαζόμενοι, κυρίως όσοι επεξεργάζονται την πείρα τους, όσοι δοκίμασαν πολλές αδιέξοδες επιλογές τα προηγούμενα χρόνια, απογοητεύτηκαν, θέλουν σήμερα να κάνουν ένα βήμα μπροστά.

Ο χώρος των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, με τη στάση του, συνέβαλε στην καλλιέργεια αυταπατών, από κοινού με το ΣΥΡΙΖΑ/ΜΕΤΑ. Ολο το προηγούμενο διάστημα, όταν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπολίτευση, αλλά και μέχρι πρόσφατα, καλλιεργούσαν αυταπάτες για τη δήθεν «πρώτη φορά αριστερά». Καλούσαν το κίνημα να γίνει υποστηρικτής της κυβερνητικής διαπραγμάτευσης για λογαριασμό των τραπεζιτών και των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Ακόμα και σήμερα, αυτές οι δυνάμεις συνεχίζουν να εξαπατούν. Σε 250 σωματεία κατεβαίνουν από κοινού με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, σε κοινές παρατάξεις. Χρειάζεται κάθε καλοπροαίρετος συνάδελφος να προβληματιστεί. Η στάση των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ συνέβαλε ή εμπόδισε τελικά την ανάπτυξη ενός κινήματος που θα μπορούσε πιο αποτελεσματικά να αντιπαλέψει και να εμποδίσει την αντιλαϊκή λαίλαπα κυβέρνησης - ΕΕ - κεφαλαίου; Οταν στο Σύνταγμα από κοινού χειροκροτούσαν τον Τσίπρα που έλεγε ότι «η ΕΕ είναι το κοινό μας σπίτι» για ποια συμφέροντα δούλευαν; Τώρα, επειδή ακριβώς έχουν λερωμένη τη φωλιά τους σηκώνουν κουρνιαχτό απέναντι στην κυβέρνηση, κάνουν σημαία τους τις μορφές πάλης, κυρίως προτείνοντας πολυήμερες απεργίες, αδιαφορώντας για την οργάνωση και την προετοιμασία τους.

Βέβαια, δεν πρέπει να υποτιμήσουμε το γεγονός ότι η δικαιολογημένη αποδοκιμασία προς τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ/ΜΕΤΑ, δυστυχώς, οδήγησε ένα μέρος των εκπαιδευτικών να ακολουθήσει την αδιέξοδη επιλογή ενίσχυσης της παράταξης της ΔΑΚΕ. Με τα μέτρα που υλοποιεί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, στο πλαίσιο της υλοποίησης του 3ου μνημονίου, μαζί με όλα τα άλλα, τροφοδοτεί και την επιχειρηματολογία των δυνάμεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που εμφανίζονται δικαιωμένοι για τη δική τους αντιλαϊκή - αντιεκπαιδευτική πολιτική.

Η άνοδος του ψηφοδελτίου που στηρίζει το ΠΑΜΕ, η κατάκτηση της απόλυτης πλειοψηφίας σε 6 σωματεία και της πρωτιάς σε 9 ακόμα, αλλά και νέων θέσεων σε ΔΣ, είναι ένα μικρό θετικό βήμα στην πορεία ανασύνταξης του κινήματος.

Ας σκεφτούμε λίγο πάνω σε αυτό. Ενα κομμάτι της εκλογικής επιρροής των δυνάμεων του ΠΑΜΕ τον Δεκέμβρη του 2014 γνωρίζουμε ότι το Γενάρη του 2015 ενίσχυσε εκλογικά τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως επίσης και το καλοκαίρι με το δημοψήφισμα επηρεάστηκε από την επιχειρηματολογία για το «περήφανο ΟΧΙ» και τη «σκληρή διαπραγμάτευση». Ακόμα και το Σεπτέμβρη του 2015, στις τελευταίες εκλογές ένας κόσμος που μας στήριζε μπήκε στη λογική «του μικρότερου κακού» ξαναψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα, αυτός ο κόσμος μπορεί να βγάλει από καλύτερες θέσεις πιο ουσιαστικά πολιτικά συμπεράσματα. Οι εκπαιδευτικοί που μας ενισχύουν στις αρχαιρεσίες, που εμπιστεύονται και εκτιμούν τη συνέπεια, τη σταθερότητα και την πρωτοπόρα αγωνιστική δράση του ΠΑΜΕ σήμερα, ακόμα περισσότερο σε σχέση με προηγούμενα χρόνια, θεωρούμε ότι είναι πιο δεμένοι πολιτικά με τις θέσεις μας, με τη γραμμή που παλεύουμε μέσα στο κίνημα, με την προοπτική του αγώνα. Αναγνωρίζουν ότι το ΠΑΜΕ είναι σταθερή και πρωτοπόρα δύναμη στην οργάνωση της πάλης για τα μεγάλα λαϊκά προβλήματα, στήριγμα για τους εργαζόμενους, δύναμη δοκιμασμένη στον αγώνα ενάντια στο σύστημα και τις πολιτικές που βασανίζουν το λαό μας.

Η ενδυνάμωση του ΠΑΜΕ αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία, γιατί γίνεται μέσα σε συνθήκες που ένας κόσμος βγάζει συμπεράσματα και επεξεργάζεται την πείρα του. Φυσικά από αυτό το γεγονός προκύπτουν και καθήκοντα για τη δουλειά μας το επόμενο διάστημα και αφορούν την πιο αποφασιστική υλοποίηση των στόχων για την ανασύνταξη του κινήματος.

Με όπλο και τα θετικά αποτελέσματα των αρχαιρεσιών, συνεχίζουμε τη δύσκολη και βασανιστική πορεία ανασύνταξης του συνδικαλιστικού κινήματος. Κέντρο οργάνωσης της πάλης πρέπει να γίνουν τα πρωτοβάθμια σωματεία. Επιδιώκουμε τη ζωντανή, ουσιαστική λειτουργία των σωματείων. Δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με τις άμαζες Γενικές Συνελεύσεις, με αποφάσεις Διοικητικών Συμβουλίων που παίρνονται αλλά δεν γίνονται υπόθεση των ίδιων των συναδέλφων. Είναι ανάγκη να δώσουμε ακόμα μεγαλύτερο βάρος στην παρουσία και την παρέμβασή μας στους χώρους δουλειάς. Ειδικά χρειάζεται να μας απασχολήσει η δουλειά με τους νέους εκπαιδευτικούς, τους αναπληρωτές και τους ελαστικά εργαζόμενους στην εκπαίδευση, με τις ιδιαιτερότητες των όρων ζωής και εργασίας τους. Να επιδιώξουμε ακόμα πιο αποφασιστικά να γίνουν βήματα στην οργάνωση των διεκδικήσεών τους.

Τέλος, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, είναι η παρέμβασή μας στο μορφωτικό περιεχόμενο του σχολείου, στην τάξη, στους μαθητές μας. Δεν είναι άλλη μια δουλειά που πρέπει να βγάλουμε. Είναι κρίσιμο ζήτημα και βασικό στοιχείο ανασύνταξης του κινήματος. Στοιχείο που μπορεί να συμβάλει ώστε να αλλάζουν αρνητικοί συσχετισμοί στο κίνημα, να απεγκλωβίζονται οι εκπαιδευτικοί από την επίδραση της κυρίαρχης ιδεολογίας, από τις οδηγίες του αστικού κράτους - εργοδότη τους. Εχουμε μεγάλη ευθύνη που αφορά το μέλλον και την προοπτική της νέας γενιάς. Η στάση των αγωνιστών - ριζοσπαστών εκπαιδευτικών είναι στάση αγώνα και ευθύνης απέναντι στα παιδιά των λαϊκών οικογενειών, διδάσκοντας και διαπαιδαγωγώντας με βάση τις αξίες του αγώνα, της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης, σε αντιπαράθεση με τις αντιδραστικές αξίες του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Σπύρος ΜΑΡΙΝΗΣ
Μέλος της ΕΓ του ΠΑΜΕ και του ΔΣ της ΔΟΕ