Η κυβέρνηση, στα πλαίσια των γενικότερων αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας αλλά και της εγγενούς καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, προωθεί και στο δημόσιο, με ιδιαίτερη ένταση το τελευταίο διάστημα, μια σειρά αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα.

Με τη μηδενική εισοδηματική πολιτική παγώνει τους μισθούς στο δημόσιο, στην ουσία δηλ. τους μειώνει παραπέρα αφού μειώνεται η αγοραστική τους δύναμη, σε μια στιγμή που τα είδη πρώτης ανάγκης ακριβαίνουν καθημερινά. Στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς, σύμφωνα με τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού, είναι και ο μισθολογικός διαχωρισμός των εργαζομένων στο δημόσιο, σε παλαιούς και σε νεοπροσλαμβανόμενους, με στόχο τη γενική μείωση των αποδοχών σε όλους αλλά και ταυτόχρονα την καλλιέργεια αντιπαραθέσεων ανάμεσα στους δημοσίους υπαλλήλους. Το γνωστό «διαίρει και βασίλευε»

Επίσης η κυβέρνηση, μετά τη σχετική απόφαση του Ευρωδικαστηρίου, σχεδιάζει να νομοθετήσει το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης στα 65 χρόνια για όλες τις εργαζόμενες γυναίκες στο δημόσιο και να μετατρέψει την κύρια σύνταξη από κοινωνική σε ανταποδοτική, επαγγελματική δηλ. σε αβέβαιη και ανασφαλή σύνταξη. Τεράστιες ευθύνες γιαυτήν την εξέλιξη έχουν οι ηγεσίες των παρατάξεων ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ και ΑΠ(ΣΥΝ) που στα πλαίσια την Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων ψήφισαν να καταργηθεί το «προνόμιο» των γυναικών να συνταξιοδοτούνται νωρίτερα. Η θέση του ταξικού κινήματος για συνταξιοδότηση των γυναικών στα 55 χρόνια ηλικίας, δηλαδή κατά 5 χρόνια νωρίτερα από τους άνδρες, αποτελεί την ελάχιστη αναγνώριση της ανισοτιμίας που βιώνει διαχρονικά η γυναίκα, μέσα σ’ αυτό το εκμεταλλευτικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα.

 

Εξαιτίας της διαχρονικής γαλαζοπράσινης αντιασφαλιστικής πολιτικής και της χορήγησης των αποθεματικών των ταμείων, για πολλά χρόνια άτοκα, στους βιομήχανους αλλά και του τζογαρίσματος τους, σήμερα το Ταμείο Πρόνοιας δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του για παροχή του εφάπαξ σε χιλιάδες δικαιούχους. Η κυβέρνηση έχοντας και την έγγραφη θέση της ΑΔΕΔΥ (ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ) για παρακράτηση ενός μισθού από τους νεοπροσλαμβανόμενους, ετοιμάζεται τώρα να εγκρίνει την απόφαση της διοίκησης του ταμείου (κατά πλειοψηφία διορισμένη από την κυβέρνηση) για παρακράτηση μισού μισθού από όλους τους δημοσίους υπαλλήλους.

Αλλά και ο ΟΠΑΔ(ταμείο περίθαλψης των ΔΥ), κατά περιόδους δεν ανταποκρίνεται στις οικονομικές υποχρεώσεις του απέναντι στους φαρμακοποιούς και στους γιατρούς γιατί η κυβέρνηση δεν τον χρηματοδοτεί ως οφείλει. Αντιδρώντας γιαυτό οι φαρμακοποιοί και οι γιατροί καταγγέλλουν τις συμβάσεις τους με το κράτος, με αποτέλεσμα να στερούμαστε όλοι οι ΔΥ τα φάρμακα και την περίθαλψη. Αξιοποιώντας και αυτό το γεγονός η κυβέρνηση σχεδιάζει να δώσει σε όλους τους δημόσιους υπαλλήλους κάρτα με μονάδες για την περίθαλψη. Η «καρτοπερίθαλψη» αυτή θα έχει ισχύ όσο θα υπάρχουν μονάδες στην κάρτα. Όταν οι μονάδες θα τελειώνουν τότε πια η περίθαλψη θα καλύπτεται από τον ίδιο τον εργαζόμενο!!!

 

Πρόκειται για προσλήψεις στη λογική της απασχολησιμότητας, της, Ευρωενωσιακών προδιαγραφών, ευελιξίας στην εργασία, της ανακύκλωσης της ανεργίας και των πελατειακών σχέσεων κυβέρνησης και δήμων και πάνω απ’ όλα θα είναι προσλήψεις εργασιακής και πολιτικής ομηρίας και χειραγώγησης.

Αυτές τις μέρες βγήκε στη δημοσιότητα ένα νομοσχέδιο που ετοιμάζει η κυβέρνηση και με αυτό δίνει το δικαίωμα της διοικητικής, ιεραρχικής εξέλιξης στους εργαζόμενους με σύμβαση ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου (ΙΔΑΧ) στο δημόσιο.    Έτσι, παρακάμπτοντας τις μέχρι τώρα νομικές απαγορεύσεις του Υπαλληλικού Κώδικα που επιβάλλει σ’ όλα τα διοικητικά πόστα μονίμους δημόσιους υπάλληλους, η κυβέρνηση επιδιώκει από τη μια, άμεσα να αντιμετωπίσει δυσλειτουργίες των δημοσίων υπηρεσιών, στελεχώνοντας τις σ’ όλη τη διοικητική πυραμίδα με τα αναγκαία διοικητικά στελέχη που θα προέρχονται από συμβασιούχους ΙΔΑΧ, και από την άλλη να δώσει άλλη μια καίρια βολή ενάντια στη μονιμότητα. Αντί δηλαδή να δώσει σ’ όλους τους συμβασιούχους πλήρη μονιμότητα, πράγμα που θα τους διασφάλιζε πλήρως το δικαίωμα στην εργασία και αυτονόητα και την πλήρη διοικητική εξέλιξη, ανοίγει διάπλατα τις πόρτες για να γενικευτούν και στο δημόσιο οι επισφαλείς εργασιακές σχέσεις της εργασιακής ομηρίας του συμβασιούχου εργαζόμενου. Τεράστιες ευθύνες γιαυτό έχουν και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των παρατάξεων ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚ – ΑΠ(ΣΥΝ) στην ομοσπονδία των συμβασιούχων (ΠΟΕΙΔ) που πρότειναν και επικροτούν μια τέτοια εξέλιξη. Την πρώτη ευθύνη για όλα αυτά την έχουν φυσικά οι ηγεσίες των κομμάτων της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ που στην αναθεώρηση του Συντάγματος το 2001 ψήφισαν τη συνταγματική διάταξη να υπάρχουν μεν συμβασιούχοι στο δημόσιο αλλά ουδέποτε όμως να έχουν το δικαίωμα της μονιμοποίησής τους (άρθρο 103 του Συντάγματος). Ύστερα απ’ όλα αυτά, γίνεται φανερό ότι και αυτό το νομοσχέδιο και με την ολοσχερή κατάργηση στην πράξη της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων που προωθεί, υπηρετεί τη στρατηγική του κεφαλαίου τη διαβόητη ανταγωνιστικότητα. Άλλωστε οι κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης για κατάργηση της μονιμότητας, συρρίκνωση δημοσίων υπηρεσιών κοινωνικού χαρακτήρα, ΣΔΙΤ, ευαλφάλεια, έχουν προδιαγραφεί από καιρό και σε αυτές έχουν συμφωνήσει τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ.

 

Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο θα πρέπει να καταδικάσουν έμπρακτα αγωνιστικά και την κυβέρνηση της ΝΔ, την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και τις δυνάμεις, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ που συναινούν σ’ αυτές τις αντιλαϊκές και αντεργατικές επιλογές. Αντίστοιχα θα πρέπει να παραμερίσουν και τις ηγεσίες της ΔΑΚΕ, της ΠΑΣΚ και του ΣΥΝ που σε συνδικαλιστικό επίπεδο γίνονται συνένοχες σ’ αυτήν την αντεργατική πορεία. Είναι ανάγκη να συσπειρωθούν στο ΠΑΜΕ, στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα που θα πρωτοστατήσει για την απόσυρση και αυτών των αντεργατικών κυβερνητικών μέτρων αλλά και για γενικότερες φιλολαϊκές αλλαγές. Στα πλαίσια αυτά να συγκροτήσουμε επιτροπές αγώνα παντού, σε όλους τους εργασιακούς χώρους και να πάρουμε πρωτοβουλίες για ανάπτυξη αγώνων.