Ο εκπαιδευτικός που θέλουν τα μονοπώλια είναι συνάρτηση των επιδιώξεών τους για εργαζόμενους πλήρως υποταγμένους στις ορέξεις τους για κερδοφορία, άρα υποταγμένους, και εκμεταλλευτική κοινωνία και η Εκπαίδευση μπορεί να συμβάλει τα μέγιστα σ' αυτό. Επομένως, θέλουν να οικοδομήσουν τέτοιο σχολείο. Ετσι, πέρα από κακοπληρωμένο, με μισά δικαιώματα, χωρίς ουσιαστική επιμόρφωση και εξοπλισμό εκπαιδευτικό, τον θέλουν να έχει και «επιχειρηματικό πνεύμα». Δηλαδή, να αποδεχτεί τους «νόμους της αγοράς» και να διαχειριστεί τη μιζέρια στην οποία καταδικάζουν το δημόσιο σχολείο. Και να διαπαιδαγωγεί ανάλογα τους μαθητές. Τον θέλουν να βρει τη θέση του στο «σχολείο της αγοράς» - γιατί όχι; - και ως διαμεσολαβητής μεταξύ του σχολείου και τοπικών ή μεγαλύτερων επιχειρήσεων (έως ακόμα και του ΝΑΤΟ!) που θέλουν να διαφημιστούν, να «ξεπλυθούν», να συμβάλει ώστε οι μαθητές να «διαπαιδαγωγηθούν» και από τις επιχειρήσεις. Από τη στιγμή μάλιστα που έρχεται από την ΕΕ ως κεντρική κατεύθυνση η ανάπτυξη επιχειρηματικού πνεύματος στους εκπαιδευτικούς, οι ελληνικές κυβερνήσεις που συνδιαμορφώνουν και εφαρμόζουν τις πολιτικές της θα τους «αξιολογήσουν» και γι' αυτό. Υπάρχει όμως και άλλη πτυχή για την οποία θεωρείται απαραίτητος από την ΕΕ ο εκπαιδευτικός των επιχειρήσεων. Για να διδάξει ο ίδιος σ' αυτό το «μορφωτικό» πεδίο του σχολείου, να συμβάλει ώστε να διαμορφωθούν οι σύγχρονοι σκλάβοι, που θα θεωρούν καλό για τους ίδιους ό,τι είναι καλό για το μεγάλο κεφάλαιο, ότι δεν υπάρχουν δικαιώματα αλλά «ευκαιρίες», ότι πρέπει να συμβάλλουν τα παιδιά αύριο στο να αυγατίζουν τα χρήματα μιας χούφτας πλουσίων. Ανασχεδιασμό της Εκπαίδευσης ώστε να οικοδομηθεί και ο μορφωτικός μεσαίωνας που θα ταιριάζει με τον εργασιακό έχει στα σκαριά η Ευρωπαϊκή Ενωση. Μάλιστα, όπως επισημαίνει παρουσιάζοντας τη νέα στρατηγική της στην Εκπαίδευση, «αυτές οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να υποστηρίζονται από καλά καταρτισμένους, δραστήριους εκπαιδευτικούς με επιχειρηματικό πνεύμα».

Πλασάροντας κατά καιρούς τα διάφορα προγράμματα επιχειρηματικότητας μέσα στα σχολεία (με ενεργή τη συμμετοχή του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών), οι θιασώτες τους διδάσκουν για το πόσο είναι απαραίτητη για την προσωπική ανάπτυξη, για κίνητρα ανάπτυξης νέων επιχειρήσεων, ακόμα και για απάντηση στη «συκοφάντηση» του κόσμου της «αγοράς», από τους αγώνες ενάντια στην εκμετάλλευση. Είναι όμως γεγονός αναμφισβήτητο ότι η καλλιέργεια της επιχειρηματικής κουλτούρας τους, την οποία θέλουν να διαπνέει όλο το σχολείο και όχι μόνο τα συγκεκριμένα προγράμματα, είναι αδύνατο να συμβαδίσει με την ανάπτυξη στο μαθητή της αυτοπεποίθησης ότι μπορεί να αλλάξει τα πράγματα προς το καλύτερο για την κοινωνία, ότι έχει αξία και δικαιώματα που φτάνουν πολύ μακρύτερα από όσο ορίζει η κοινωνία των επιχειρηματιών.

Τέτοιες αξίες ταιριάζουν γάντι στους μεγαλοεπιχειρηματίες που απολύουν, κόβουν μισθούς και επιδόματα, επεκτείνουν τις επιχειρήσεις τους, βλέπουν τα κέρδη τους να πολλαπλασιάζονται. Είναι όμως ανάγκη να αναρωτηθεί κάποιος τι όφελος έχει ο εκπαιδευτικός των 700 ευρώ, ο γονιός, το παιδί της λαϊκής οικογένειας από την επιχειρηματικότητα, που μάλιστα στα κείμενα της ΕΕ υποτάσσουν σ' αυτήν τα μορφωτικά χαρακτηριστικά του σχολείου. Ο λαός έχει και κληρονομιά αγώνων και κατακτήσεων και δύναμη να φέρει στο προσκήνιο τις δικές του αξίες και να τις κάνει κυρίαρχες.