Αγαπητοί συνάδελφοι και σύνεδροι,

αυτό το συνέδριο του Συλλόγου μας, του Σωματείου μας  που γίνεται σε μια ζεστή  και πολυτελή αίθουσα ενός ξενοδοχείου της πόλης μας, γίνεται σε μια πολύ δύσκολη, στη χειρότερη θα λέγαμε ώρα από τη μεταπολίτευση και μετά για την ζωή της εργατικής –λαϊκής οικογένειας.

Βρισκόμαστε κυριολεκτικά σε εμπόλεμη κατάσταση καθώς η κυρίαρχη, εκμεταλλεύτρια τάξη, η αστική  τάξη με τις υπηρετούσες κυβερνήσεις της, χτυπά ανελέητα για να ξεριζώσει όσα  πανανθρώπινα κοινωνικά δικαιώματα απέμειναν στην εκμεταλλευόμενη εργατική τάξη. Δικαιώματα και κατακτήσεις του εργατικού λαϊκού κινήματος που δεν χαρίστηκαν, αλλά κατακτήθηκαν με αιματηρούς, πολύχρονους αγώνες,  όπως αυτά της εργασίας, της δημόσιας δωρεάν υγείας και πρόνοιας, της δημόσιας δωρεάν παιδείας, της κοινωνικής ασφάλισης και συνταξιοδότησης μας τα παίρνουν για να εξασφαλίσουν την κερδοφορία τους.

Για τα κέρδη τους λοιπόν δε διστάζουν να κάνουν και το χειρότερο έγκλημα. Έτσι ζούμε στη χώρα μας ταυτόχρονα τη βαρβαρότητα της καπιταλιστικής ειρήνης τους  και   παρακολουθούμε το θάνατο και την προσφυγιά των ιμπεριαλιστικών πολέμων τους στη γειτονιά μας.

Αγαπητές συναδέλφισσες και συνάδελφοι, σήμερα λοιπόν που ζούμε όλα όσα προαναφέραμε καθώς κι εμείς οι εκπαιδευτικοί οι δάσκαλοι των παιδιών του λαού μας δεχόμαστε την ίδια επίθεση με όλους τους άλλους εργαζόμενους έχουμε όμως βαριά την κληρονομιά των αγωνιστών εκπαιδευτικών και όλων εκείνων που σε δύσκολους καιρούς σφράγισαν με την αλύγιστη  αγωνιστική τους στάση την ιστορία και του τόπου μας, αλλά και της παιδείας του λαού.

 Ο δάσκαλος, είναι όρος τιμητικός για όλους τους εκπαιδευτικούς από το Νηπιαγωγείο ως το Πανεπιστήμιο και κατά τη γνώμη μας για να γίνει κάθε εκπαιδευτικός πραγματικός ΔΑΣΚΑΛΟΣ πρέπει να κάνει πράξη τα λόγια και τα έργα του Δημήτρη  Γληνού "Δε μαθαίνουμε για να μαθαίνουμε, μαθαίνουμε για να καλυτερεύσουμε τη ζωή μας και τον κόσμο".

  Και αυτός εδώ ο κόσμος, ο καπιταλιστικός κόσμος που στηρίζεται σε ότι πιο αντιεπιστημονικό και απάνθρωπο -στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο- πρέπει να ανατραπεί. Για να γίνει αυτό, πρέπει ν' αλλάξουμε εμείς, όπως έλεγε η Ρόζα Ιμβριώτη: "Η αποστολή του Δασκάλου είναι να φτιάξει ανθρώπους, μα για να φτιάξουμε ανθρώπους, πρέπει πρώτα εμείς να γίνουμε άνθρωποι. Δεν μπορούμε να μείνουμε έξω από τους αγώνες του λαού, να μην κάνουμε δήθεν πολιτική. Γιατί τότε κάνουμε πολιτική αντίθετη από τα συμφέροντα του λαού. Εμείς θα φτιάξουμε ανθρώπους συνειδητούς και ελεύθερους. Χρέος μας είναι να σταθούμε πλάι στο λαό μας και στην ανάγκη να τον οδηγήσουμε>>

Σήμερα λοιπόν στον 21^ο αιώνα της τεράστιας επιστημονικής  και τεχνολογικής προόδου, ο δάσκαλος, δουλεύει σε όλο και πιο δύσκολες συνθήκες.

Με εκπαίδευση αναντίστοιχη των επιστημονικών εξελίξεων, με ανύπαρκτη επιμόρφωση, με υποτυπώδη κτηριακή και υλικοτεχνική υποδομή, με πολυπληθή τμήματα, με παιδιά που πολλές φορές πια  δεν ικανοποιούν τις βιολογικές τους ανάγκες, φαγητό, ζεστό σπίτι, απαραίτητη υγειονομική περίθαλψη, με αναλυτικά προγράμματα και βιβλία που εμπεριέχουν τον ανορθολογισμό, την αντιεπιστημονικότητα, την παραχάραξη ιστορίας, δεισιδαιμονίες, προκαταλήψεις, εξωραϊσμό των ιμπεριαλιστικών ενώσεων (ΕΕ, ΟΟΣΑ, ΝΑΤΟ...). Επιπλέον η δύσκολη οικονομική κατάσταση και η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων ολοκληρώνουν το τοπίο.

Αυτά είναι τα εργαλεία που του παρέχει το αστικό κράτος για να τα περάσει και στους μαθητές του, διαδικασία που θέλει να αποτιμήσει για να του φορτώσει την ευθύνη για τη μη επίτευξη των στόχων που το ίδιο θέτει.

 Για να μιλήσουμε λοιπόν με πραγματικούς όρους, ξεκινάμε με την παραδοχή ότι σε όλα τα κοινωνικοοικονομικά συστήματα το περιεχόμενο της εκπαίδευσης το καθορίζει η τάξη που έχει το πάνω χέρι γιατί σχολείο-οικονομία είναι αλληλένδετα.

Οι αλλαγές που προωθούνται στην εκπαίδευση, είναι βαθιές, από την Προσχολική Αγωγή ως τα ΑΕΙ, με το νέο νηπιαγωγείο, το νέο σχολείο, το νέο λύκειο, το νέο πανεπιστήμιο. Είναι αλλαγές στρατηγικού χαρακτήρα που η ΕΕ, ο ΟΟΣΑ με τις κυβερνήσεις τους  προσαρμόζουν την εκπαίδευση στις ανάγκες των επιχειρήσεων για να τους δώσουν φτηνούς εργαζόμενους, να ξεπεράσουν την καπιταλιστική κρίση τους και να κερδοφορήσουν μετά από αυτή.

Η ΕΕ  στο κείμενο της  > προτείνει να ευθυγραμμιστούν πλήρως τα ευρωπαϊκά συστήματα εκπαίδευσης με την καλλιέργεια δεξιοτήτων, τις ανάγκες των επιχειρήσεων, προτείνοντας μάλιστα να μπαίνουν οι ίδιοι οι επιχειρηματίες στις αίθουσες διδασκαλίας για την ενίσχυση ανάλογης > μήπως και ο δάσκαλος, ο εκπαιδευτικός δεν τα κάνει καλά.

Ζήσαμε και ζούμε όλες τις δυσμενείς εξελίξεις στην εκπαίδευση και στη χώρα μας, εξελίξεις που προηγήθηκαν ή έπονται και σε άλλες χώρες της ΕΕ με ή χωρίς μνημόνια με ή χωρίς καπιταλιστική κρίση.

Έχουμε λοιπόν αλλαγές:

Ως προς τη δομή: Βαδίζουμε προς την αυτόνομη-διαφοροποιημένη-ανταγωνιστική και "αποκεντρωμένη" σχολική μονάδα, πολλές φορές στο όνομα της λεγόμενης παιδαγωγικής ελευθερίας, με ευθύνη για τα οικονομικά της, την επιλογή αναλυτικών προγραμμάτων, βιβλίων και εκπαιδευτικών, που θα βαθύνει παραπέρα τους ταξικούς φραγμούς κυρίως σε Δήμους με εργατική λαϊκή σύνθεση (σχολείο στην Εκάλη, Κηφισιά και σχολείο σε Κερατσίνι, Πέραμα). Η διαφοροποίηση στηρίζεται στην ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ-ΕΥΕΛΙΞΙΑ που συνδέεται με ντόπια και ευρωπαϊκά προγράμματα, που κατακλύζουν πλέον καθημερινά τα σχολεία και τσακίζουν τη σκέψη των παιδιών.

 Η αυτόνομη σχολική μονάδα είναι πιο ευαίσθητη στις απαιτήσεις των > και τώρα που η οικονομική και όχι μόνο ευθύνη της λειτουργίας των σχολείων πέρασε στην τοπική αυτοδιοίκηση, στους Καλλικρατικούς Δήμους των οποίων ξέρουμε τα αποθεματικά λεηλατήθηκαν σε μια νύχτα για να πληρωθεί η δόση στο ΔΝΤ, καταλαβαίνουμε τι θα συμβεί. Όσα σχολεία δεν θα αντέξουν τον ανταγωνισμό θα κλείνουν, όπως έγινε ήδη σε άλλες χώρες της ΕΕ.

Ως προς το περιεχόμενο. Περνάμε από το σχολείο των αποσπασματικών γνώσεων σε αυτό της αφομοίωσης πληροφοριών. Και στο παλιό και στο "νέο" αστικό σχολείο απουσιάζει η ενιαία γενική επιστημονική θεώρηση του φυσικού και κοινωνικού κόσμου. Γι' αυτό δίνεται έμφαση την τελευταία δεκαετία στη διαθεματικότητα (αποσπασματικές γνώσεις), η οποία βρίσκει τη φιλοσοφική της βάση στη θεωρία του κονστρουκτιβισμού, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος κατασκευάζει ατομικά τη γνώση του.

Στο "νέο" πιο ταξικό σχολείο η ιδεολογική παρέμβαση στο περιεχόμενό του είναι απροκάλυπτη. Στόχος να πειστεί ο νέος άνθρωπος από την παιδική του ηλικία ότι ο καπιταλισμός είναι αιώνιος, ότι η αστική δημοκρατία και ελευθερία είναι η υπέρτατη ελευθερία... Ότι η διεκδίκηση, οι αγώνες του εργατικού λαϊκού κινήματος είναι βία που ενίοτε την ταυτίζουν με την τρομοκρατία. Ότι οι αξίες της ΕΕ, στις οποίες πρέπει να συμβάλλουμε με δράσεις εθελοντισμού και φιλανθρωπίας, πρέπει να είναι κοινά αποδεκτές. Κοινός στόχος τους η εμπέδωση της ατομικής ευθύνης, της κοινωνικής συναίνεσης, της ταξικής ειρήνης.

Κοντολογίς, το αστικό σχολείο μαθαίνει τους μαθητές πώς να ζουν υποταγμένοι στις ανάγκες των καπιταλιστών. Το εκπαιδευτικό σύστημα μαθαίνει στον εκπαιδευτικό πώς να υποτάσσεται στις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας και κυρίως πώς να μαθαίνει στους μαθητές του ότι οι ανάγκες του κεφαλαίου είναι και δικές τους!

Στο νέο σχολείο ο ρόλος του εκπαιδευτικού αλλάζει ριζικά, όχι μόνο εργασιακά, οικονομικά, αλλά και ως προς αυτό καθεαυτό το ρόλο του μέσα στην τάξη και γι' αυτό προετοιμάζεται κατάλληλα στα αντίστοιχα πανεπιστημιακά τμήματα. Ο εκπαιδευτικός μετατρέπεται σε διαμεσολαβητή ανάμεσα στο μαθητή και τη γνώση, ανάμεσα στο σχολείο και την τοπική κοινωνία, τις επιχειρήσεις, κτλ. Καλός θα είναι ο εκπαιδευτικός που θα εκπληρώνει τα συγκεκριμένα κριτήρια. Που θα πληρώνει για να μαζεύει προσόντα γύρω από το νέο σχολείο, που θα συνδέεται με τις επιχειρήσεις, που θα ετοιμάζει τα παιδιά για να μπουν από νωρίς στο σκλαβοπάζαρο της μαθητείας-τζάμπα δουλείας, που θα αναπαράγει όσα λένε τα βιβλία, τα διάφορα προγράμματα ευρωπαϊκά (το πρόγραμμα ευρωπαϊκή μνήμη, teachers4europe.) και ντόπια, που θα διδάσκει διάφορα αντιεπιστημονικά πράγματα, που θα δέχεται να διδάξει την παραχάραξη της ιστορίας με ιδιαίτερη στόχευση στον αντικομουνισμό ο οποίος είναι κεντρική κρατική πολιτική και μεθοδεύεται και σε ευρωενωσιακό επίπεδο. Αιχμές αυτής της εκστρατείας είναι η διαστρέβλωση της Ιστορίας, ιδιαίτερα γύρω από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, το ρόλο της ΕΣΣΔ, η εξίσωση φασισμού-κομμουνισμού, ιδιαίτερα η καταδίκη της επαναστατικής βίας και η ταύτιση της με την τρομοκρατία και τον εξτρεμισμό. 

 Το αστικό κράτος λοιπόν παραδίδει χωρίς προσχήματα και μασκαρέματα το σχολείο στα πραγματικά αφεντικά στις επιχειρήσεις, στα μονοπώλια.  Στο νέο σχολείο η εμπλοκή των επιχειρήσεων είναι πολυεπίπεδη. Με τη λεγόμενη χορηγία, τα ευρωπαϊκά προγράμματα, με τη λεγόμενη «κοινωνική εταιρική ευθύνη», με τις ΣΔΙΤ, τιε Μ.Κ.Ο, στις μέρες μας δε μέχρι και τη σίτιση αναλαμβάνουν (πχ Νιάρχος) με το αζημίωτο φυσικά.

Θωρακίζει μάλιστα το δημόσιο τομέα και την εκπαίδευση με μηχανισμούς διασφάλισης των συμφερόντων που εξυπηρετεί. Ένας τέτοιος είναι και η Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας στην Π και Δ Ε, που θα ελέγχει μήπως και κανένα σχολείο ή κάποιος εκπαιδευτικός δεν αξιολογήθηκαν με βάση τα συγκεκριμένα κριτήρια, τη δε αξιολόγηση θα την αναθέτει ακόμα και σε εταιρείες!

 Γι αυτό το σχολείο που  θέλουν  και προσπαθούν να εφαρμόσουν και στη χώρα μας ΕΕ, κεφάλαιο, κυβερνήσεις, η διεθνής εμπειρία επιβεβαιώνει την ανάλυση που κάνουμε ως ταξικό κίνημα. Ορισμένα παραδείγματα είναι ενδεικτικά και ενισχυτικά και αποδεικνύουν ότι αυτά που λέμε (που επιμελώς κρύβει η αστική τάξη της χώρας μας και το πολιτικό της προσωπικό) όχι μόνο είναι αλήθεια αλλά έχουν ήδη επιβεβαιωθεί.

• Ø Στη Φιλανδία τα σχολεία χρηματοδοτούνται κατά 50% από το κράτος και το άλλο 50% από επιχειρήσεις και φορολόγηση των δημοτών. Η πρόσληψη εκπαιδευτικών γίνεται σε επίπεδο σχολικής μονάδας. Το πρόγραμμα είναι διαφοροποιημένο ανάλογα με την οικονομική δυνατότητα δήμων και χορηγών. Αποτέλεσμα: μετά από τα 8 χρόνια της βασικής εκπαίδευσης μόνο το 50% συνεχίζει στο Λύκειο.
• Ø Στην Ιρλανδία τα σχολεία πέρασαν στην ευθύνη δήμων και περιφερειών. Αποτέλεσμα: τα σχολεία οδηγήθηκαν σε επιχειρηματικές δραστηριότητες για αναζήτηση πόρων. Γονείς και μαθητές έφτασαν στο σημείο να εργάζονται 4 ώρες μετά το μεσημέρι για να βρεθούν πόροι.
• Ø Στην Αγγλία η "αποκεντρωμένη" εκπαίδευση είναι θεσμός. Κριτήριο της χρηματοδότησης είναι η επίδοση των μαθητών. Αποτέλεσμα: κλείσιμο σχολείων λόγω έλλειψης πόρων και το μορφωτικό επίπεδο μειώθηκε. Επειδή δε ο ρόλος του εκπαιδευτικού έχει απαξιωθεί, υπόκειται σε συνεχή κρίση κι έλεγχο και ο μισθός του είναι χαμηλός, αναγκάστηκαν να κάνουν "εισαγωγή" εκπαιδευτικών από άλλες χώρες.
• Ø Στη Γαλλία έχει εφαρμοστεί το μέτρο των Ζωνών Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας (ΖΕΠ). Αποτέλεσμα: οι μαθητές των ΖΕΠ (κυρίως από περιοχές γκέτο) νωρίς οδηγούνται στην κατάρτιση ή στην εγκατάλειψη του σχολείου.
• Ø Στις ΗΠΑ η εκπαίδευση υπάγεται στην αυτοδιοίκηση κάθε πολιτείας με διαφορετικό πρόγραμμα σπουδών και χρηματοδότηση από επιχειρήσεις. Αποτέλεσμα: έντονη ταξική διαφοροποίηση και χαμηλό επίπεδο εκπαίδευσης στις φτωχογειτονιές. Σε κείμενο του Υπουργείου Παιδείας των ΗΠΑ για την 5ετία 2007-2012, ήδη φαίνονται πιο ευδιάκριτα οι ταξικοί φραγμοί στην εκπαίδευση. Μόλις το 65,8% διαθέτει επάρκεια στην ανάγνωση και τη χρήση γλώσσας και υπολογίζουν ότι το ποσοστό θα πέσει με τη συμπλήρωση της 5ετίας. Στους μαθητές με χαμηλό εισόδημα το ποσοστό αυτό είναι ήδη 52,6%. Επίσης το 30% των μαθητών της Α Λυκείου δεν ολοκληρώνει τη Λύκειο.

Σε αυτό το ταξικό σχολείο που  υπηρετεί τα συμφέροντα της αστικής τάξης η οποία όπως είπαμε επιβάλει τη δομή, το περιεχόμενο και την αστική δημοκρατία, που στην ουσία είναι η δικτατορία των μονοπωλίων που επιβάλλεται στην εργατική τάξη και στους συμμάχους της, ο δάσκαλος το δε θα είναι ποτέ πραγματικά "ελεύθερος" να διδάξει προς όφελος των παιδιών των λαϊκών οικογενειών.

   Όμως, όπως το συνδικαλιστικό κίνημα, σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομίας αγωνίζεται και διεκδικεί δικαιώματα και αποσπά κατακτήσεις με σκληρούς αγώνες, έτσι και ο δάσκαλος, στα πλαίσια και αυτού του σχολείου, πρέπει να αναδεικνύει πρώτα και πάνω από όλες τις ιδιότητές του αυτήν του επιστήμονα-παιδαγωγού και, κόντρα στους αστικούς νόμους, να διδάσκει την επιστημονική και ιστορική αλήθεια. Είναι χρέος του και καθήκον του να στρατευτεί με την εργατική τάξη και τα παιδιά της.

 Πιστεύουμε ότι ο εκπαιδευτικός σε οποιεσδήποτε συνθήκες δεν πρέπει να εγκαταλείπει την αποστολή του μπροστά στις δυσκολίες, αλλά αντίθετα να συμβάλλει αποφασιστικά στην ανύψωσή και στη διαπαιδαγώγηση του νέου ανθρώπου, διεκδικώντας παράλληλα τα δικαιώματά του.

 Γιατί όπως έλεγε ο Γληνός, >.

  Άρα η "παιδαγωγική ελευθερία" του δασκάλου  αποσπάται μέσα από συνεχή πάλη, συνεχή σύγκρουση και ανυπακοή στην αστική νομιμότητα, στην αστική παιδαγωγική, στα ανορθολογικά βιβλία, στην παραχάραξη της ιστορίας. Στην κατεύθυνση αυτή ο δάσκαλος, για να μη μείνουμε απλά στην επίκληση των μεγάλων κομμουνιστών παιδαγωγών (Γληνού, Ιμβριώτη και άλλων), αλλά να κάνουμε πράξη τα λόγια και τα έργα τους, πρέπει να διδάξει ότι η 9η Μάη είναι μέρα αντιφασιστικής νίκης των λαών και όχι μέρα της Ευρώπης, όπως προσπαθούν να την μετατρέψουν οι παραχαράκτες της ιστορίας. Πρέπει να διδάξει ότι το οχτάωρο κατακτήθηκε με αιματηρούς αγώνες και ότι η  μόνιμη και σταθερή δουλειά είναι ανθρώπινο δικαίωμα που βελτιώνει και εξελίσσει τις ανθρώπινες κοινωνίες και σε καμιά περίπτωση δεν είναι δουλεία από > ούτε ξεπερασμένη αγκύλωση του παρελθόντος όπως διδάσκονται οι μαθητές στο μάθημα του επαγγελματικού προσανατολισμού στη Γ΄ Γυμνασίου.

Απέναντι στο σχολείο της καπιταλιστικής οικονομίας, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα αντιπροτείνει ένα εκπαιδευτικό σύστημα και ένα σχολείο που θα καλύπτει τις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες των παιδιών των λαϊκών αναγκών, που θα μορφώνει και θα διαπαιδαγωγεί όλα τα παιδιά, θα τα ετοιμάζει να διεκδικούν ζωή, μόρφωση και δουλειά με δικαιώματα.

Με βάση τη βασική μας αντίληψη "όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα στη μόρφωση, στη γνώση" αγωνιζόμαστε και διεκδικούμε:

• Όλα τα παιδιά να έχουν δίχρονη υποχρεωτική ΠΑ, όπου θα αναπτύσσονται αρμονικά και θα κοινωνικοποιούνται. Δε θέλουμε η ΠΑ να σχολειοποιηθεί, να εντατικοποιηθεί, να βιάσει δηλ τη διαδικασία ανάπτυξης των παιδιών σε μια ηλικία τόσο τρυφερή.
• Στην εποχή μας που η επιστήμη και η τεχνολογία έχει τεράστια ανάπτυξη πρέπει όλα τα παιδιά να παραμένουν στο σχολείο μέχρι τα 18 τους χρόνια, μέσα από ένα ενιαίο 12χρονο αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σχολείο ολόπλευρης μόρφωσης και διαπαιδαγώγησης. Μετά να αποφασίσουν, με ώριμη σκέψη και ως ολοκληρωμένες προσωπικότητες που θα είναι, τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους, αν θα βγουν στην αγορά εργασίας ή αν θα παρακολουθήσουν δημόσιες και δωρεάν επαγγελματικές σχολές μετά το 12χρονο ή αν θα συνεχίσουν στο πανεπιστήμιο μέσα από ένα σύστημα επιλογής που θα δίνει τη δυνατότητα σε κάθε παιδί να προσπαθεί όσες φορές θέλει.
• Όλα τα παιδιά με ειδικές ανάγκες να φοιτούν σε ένα αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης, μέσα από τη δομή που το καθένα έχει ανάγκη, ειδικό 12τάξιο σχολείο, γενικό σχολείο με τάξη ένταξης ή παράλληλη στήριξη, να στηρίζεται η οικογένεια και φυσικά να εξασφαλίζεται από το κράτος η επαγγελματική αποκατάσταση των παιδιών με ειδικές ανάγκες.
• Απαιτούμε για μας και τα παιδιά μας, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους τους εργαζόμενους, δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, με μισθούς που θα καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες μας, ασφάλεια και περίθαλψη για όλους.

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι, χωρίς να σταματήσουμε ούτε λεπτό να διεκδικούμε και σε αυτές τις συνθήκες ό,τι καλύτερο μπορούμε για τη μόρφωση των παιδιών μας, δεν έχουμε αυταπάτες ότι μπορεί στα πλαίσια αυτού του συστήματος και στο μαντρί της ΕΕ να ικανοποιηθούν οι μορφωτικές ανάγκες των παιδιών μας, παρά το ότι στην εποχή μας υπάρχει τεράστιος πλούτος, υψηλού επιπέδου ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας.

Ξέρουμε πολύ καλά ότι αυτό απαιτεί ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της οικονομίας, ώστε να σταματήσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και να καρπωθεί ο εργαζόμενος τον πλούτο που παράγει. Σε μια τέτοια οικονομία μπορούν να ικανοποιηθούν οι ανάγκες μας και να  έχουμε το σχολείο και τον εκπαιδευτικό που χρειαζόμαστε. Γι' αυτό η πάλη μας συνδυάζει τον αγώνα για τα καθημερινά μας προβλήματα με την προοπτική μιας οικονομίας που τα κλειδιά της θα τα έχουν οι εργαζόμενοι.

Στην πάλη αυτή ο εκπαιδευτικός πρέπει να πάρει θέση. Ένας εκπαιδευτικός που θέλει να λέγεται παιδαγωγός της νέας γενιάς και δε λειτουργεί ως διαμεσολαβητής  δεν κουράζεται, ούτε αγχώνεται υπομένοντας στωικά  την κακή του τύχη, προσαρμοσμένος  στη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος. Αγωνίζεται, αντεπιτίθεται κόντρα στον εργοδότη του (ΕΕ, κράτος, ιδιώτης) συστρατευόμενος στον κοινό αγώνα με γονείς, μαθητές, άλλους εργαζόμενους, για το σχολείο των σύγχρονων λαϊκών αναγκών και τη ζωή που μας αξίζει στον 21^ο αιώνα.

Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος όπως αποδεικνύεται  από την ιστορία της ανθρωπότητας, όπου οι άνθρωποι αντί να περιγράφουν τη δυστυχισμένη ζωή τους, αγωνίζονται και την αλλάζουν.

Γαλανού Άννα

Μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Χαλκίδας

Εκλεγμένη με την Αγωνιστική Συσπείρωση Εκπαιδευτικών

(το ψηφοδέλτιο που στηρίζει το ΠΑΜΕ)