Το ΠΑΜΕ χρόνια τώρα προειδοποιούσε για τα μέτρα που έρχονταν και πράγματι ήρθαν με πρόσχημα και όχι αιτία την κρίση και που αφορούν στην ανάγκη του κεφαλαίου για ανταγωνιστικότητα, για αλλαγές στο κράτος και στην εκπαίδευση (Κράτος στρατηγείο έλεγε η κυβέρνηση Σημίτη, επανίδρυση του Κράτους η κυβέρνηση Καραμανλή, για «νέο σχολείο» μιλούσαν πριν την κρίση), στο Σύνταγμα, στον δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα, στα ασφαλιστικά ταμεία, για αλλαγές στο ασφαλιστικό-συνταξιοδοτικό  και βέβαια στους μισθούς.

Έκανε προτάσεις και δούλευε για την προετοιμασία ενός κινήματος σύγκρουσης ώστε να μην αιφνιδιαστούν οι εργαζόμενοι. Δεν άφηνε κανένα μικρό πρόβλημα που να μην παλέψει για τη λύση του (έστω προσωρινή), αλλά ταυτόχρονα  τόνιζε ότι η κυρίαρχη πολιτική θα σαρώσει όλες αυτές τις μικρές κατακτήσεις και τα εμπόδια που έβαζε η καθημερινή δράση αν δεν συγκροτούνταν ένα πανεργατικό ταξικό μέτωπο που θα ενοποιεί  όλους τους κλάδους, όλους τους εργαζόμενους απέναντι στην κοινή επίθεση του Κεφαλαίου, των κυβερνήσεων του και της ΕΕ και θα διεκδικεί βαθιές  κοινωνικές-πολιτικές αλλαγές. Αλλαγές που θα θέτουν και το ζήτημα ο λαός να πάρει την εξουσία, διαφορετικά όλα μπορούν να τα ξαναπάρουν πίσω, όπως και συμβαίνει.

Κατέθεσε τα τελευταία  χρόνια τη θέση στο συνδικαλιστικό κίνημα, που όμως δεν έγινε στόχος πάλης, ότι όλοι οι εκπαιδευτικοί  πρέπει να έχουν οργανική θέση ανεξάρτητα των ωρών που τους διατίθενται, ώστε κανείς να μην κινδυνεύσει με βάση τη διάταξη του δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα «μονιμότητα υπάρχει εφ’ όσον υπάρχει οργανική θέση» και το νέο  τρίτο Μνημόνιο. Τώρα με τα νέα δεδομένα είμαστε όλοι κρατικοί υπάλληλοι και συνεπώς η οργανικότητα στην πράξη καταργείται. Σ’ αυτό το καίριας σημασίας ζήτημα ο κυβερνητικός συνδικαλισμός κάνει ότι δεν καταλαβαίνει. Και εδώ έγκαιρα είχαμε προειδοποιήσει, ενώ συνεχίζουμε  να επιμένουμε ότι η θέση αυτή είναι ύψιστης προτεραιότητας για πάλη.

·                 Το ΠΑΜΕ ήταν η μόνη δύναμη που είχε ξεκάθαρη θέση ότι η «Αξιολόγησή» τους  στοχεύει  στην υποταγή της εκπαίδευσης στις ανάγκες της αγοράς, στην υλοποίηση του διαφοροποιημένου σχολείου πολλών ταχυτήτων, στην παραγωγή μαζικού φτηνού εργατικού δυναμικού με δεξιότητες απαραίτητες για τις επιχειρήσεις, καθώς επίσης και στην ομηρία και την υποταγή των δημοσίων υπαλλήλων σε αυτούς στόχους,  γι’ αυτό και  από την αρχή  η θέση ήταν ξεκάθαρη. Καμιά Αξιολόγηση, μέτρα για την ενίσχυση του δημόσιου σχολείου και του εκπαιδευτικού, δομές επιμόρφωσης και ενίσχυσης του εκπαιδευτικού έργου. Περιεχόμενο στην εκπαίδευση που να ανταποκρίνεται στην επιστημονικότητα και την παιδαγωγική για τις λαϊκές ανάγκες. Όλες οι άλλες δυνάμεις ΔΑΚΕ,ΠΑΣΚ ΣΥΝ είχαν τη θέση «ναι σε μια άλλη αξιολόγηση (ψήφιζαν το πλαίσιο των συνεδρίων όπου τα περιείχε) και οι Παρεμβάσεις υποστήριζαν «Όχι στην αξιολόγηση –χειραγώγηση» αφήνοντας να έρπει η αντίληψη ότι υπάρχει και η καλή αξιολόγηση, στα πλαίσια αυτής της πολιτικής,  που δεν θα χειραγωγεί.

·                  Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ έγκαιρα ανέδειξαν τι σημαίνει Καλλικράτης και τι σημαίνει σχολεία στην Τοπική Διοίκηση. Σχολεία που αν έχουν λεφτά οι δήμοι θα λειτουργούν, σχολεία συνδεδεμένα με χορηγούς και ιδιωτικοποιήσεις, σχολεία με επισφαλή τη θέση  των εκπαιδευτικών (θα κλείνουν σχολεία και θα απολύονται εκπαιδευτικοί), σχολεία με διαφοροποιημένο πρόγραμμα. Εδώ οι Παρεμβάσεις είχαν τη θέση υπέρ της ευέλικτης ζώνης (πρόγραμμα που άνοιγε τη διαφοροποίηση των σχολικών προγραμμάτων) προβάλλοντας την παιδαγωγική ελευθερία. Καλλιεργώντας αυταπάτες ότι το σύστημα θα επιτρέπει στον εκπαιδευτικό να διδάσκει ότι θέλει! Οι εξελίξεις δείχνουν το γύψο που θέλουν να βάλουν στους εκπαιδευτικούς και τον αποπροσανατολιστικό ρόλο αυτών των σχημάτων στο κίνημα. Ο ΣΥΝ στην κεντρική ένωση Δήμων (ΚΕΔΚΕ) εγκαλούσε την κυβέρνηση γιατί αργεί να μεταφέρει τα σχολεία στους δήμους. Ακριβώς γιατί συμφωνούσαν στη βασική αντίληψη για το ρόλο των δήμων συμμετείχαν  στα ίδια ψηφοδέλτια με το ΠΑΣΟΚ σε δεκάδες δήμους.

·   Το ΠΑΜΕ είχε θέσει, από το 1999 εποχή που κέρδιζε το χρηματιστήριο, στο Γ.Σ της ΑΔΕΔΥ ζήτημα να αποσυρθούν άμεσα τα λεφτά των ταμείων από το χρηματιστήριο. Εισπράξαμε τη χλεύη των άλλων δυνάμεων ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ αλλά και ΣΥΝ (Αυτόνομη Παρέμβαση) γιατί τότε έλεγαν ότι τα λεφτά πολλαπλασιάζονται και το ΠΑΜΕ έχει ξεπερασμένες απόψεις για την «αξιοποίηση» των χρημάτων των συναδέλφων.

·  Έχουμε καταθέσει  εδώ και 13 χρόνια ολοκληρωμένη πρότασή για το σχολείο των λαϊκών αναγκών το ΕΝΙΑΙΟ 12ΧΡΟΝΟ ΔΩΡΕΑΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ που έχει πολυτεχνικό χαρακτήρα (σύνδεση με την ζωή και την πράξη), σχολείο της επιστημονικής διδασκαλίας και της διαπαιδαγώγησης  των μαθητών  με ανθρωπιστικές αξίες, γεγονός που θα ανοίγει τους ορίζοντες και των τεχνικών ειδικοτήτων που θα είναι μέσα στην εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες και βέβαια στις ενιαίες δημόσιες τεχνικές σχολές.

·  Μιλούσαμε για το χαρακτήρα της ΕΕ σαν μόρφωμα λυκοσυμμαχίας που έγινε για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του ντόπιου και του πολυεθνικού κεφαλαίου της Ευρώπης. Η ΕΕ κατέστρεψε την οικονομία της χώρας, ενίσχυσε τις οικονομίες των Βορείων (βλ Γερμανία κ.ά), ενώ για την εκπαίδευση απαιτούσε την σύνδεσή της με τις ανάγκες της αγοράς (βλ. ιδιωτικοποιήσεις ΣΔΙΤ, συγχωνεύσεις χορηγούς, απολύσεις κλπ.)

·   Μιλήσαμε για τον κυβερνητικό συνδικαλισμό και το ρόλο του στην αδρανοποίηση του κινήματος. Οι αυταπάτες, η αναμονή, η αποδοχή και υιοθέτηση πρακτικών ρουσφετιού, όμως κυρίως η ταύτιση των  συμφερόντων και του μέλλοντος των εργαζόμενων με αυτά των βιομηχάνων, εφοπλιστών, μεγαλεμπόρων, τραπεζιτών είναι έργο των κυβερνητικών παρατάξεων στο συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά και των δυνάμεων που στήριξαν με πάθος τον μονόδρομο της συμμετοχής μας στην ΕΕ και όλων των πολιτικών που απέρρεαν απ’ αυτήν. Η συμμετοχή μας στα ευρωπαϊκά συνδικάτα (πχ η συμμετοχή της ΟΛΜΕ στην ETUCE), που επιδοτούνται από την ΕΕ και προωθούν μόνο διαχειριστικές προτάσεις που δε θίγουν το χαρακτήρα της εκμετάλλευσης των εκατομμυρίων εργαζόμενων από τους ελάχιστους εκπροσώπους του πλούτου και παράσιτα της παραγωγικής διαδικασίας, υποστηρίζεται από όλες τις άλλες δυνάμεις. Μάλιστα το ΠΑΜΕ κατηγορείται με το γνωστό επιχείρημα του απομονωτισμού για την άρνησή του να υποστηρίξει και να συμμετάσχει σε εργοδοτικές συνδικαλιστικές οργανώσεις. Μιλούσαν όλες οι άλλες συνδικαλιστικές ηγεσίες για την ανταγωνιστικότητα, παρουσιάζοντάς την ως κοινό στόχο για το «καλό» όλων μας, αποκρύπτοντας το γεγονός ότι τα συμφέροντα του λαού σε τίποτα δε συμπίπτουν με αυτά των μονοπωλίων, κάτι που έχει ήδη, σε συνθήκες κρίσης, αποδειχθεί περίτρανα.  Το ΠΑΜΕ δημιουργήθηκε το 1999 ακριβώς όταν οι άλλες δυνάμεις δεμένες στο άρμα της ανταγωνιστικότητας, της ΕΕ, εντός των ορίων δηλαδή με κέρδη  που θα βγαίνουν πατώντας πάνω σε ανθρώπους, πρόβαλλαν υποκριτικά τη θέση  ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη… Ο εφησυχασμός, η λογική του μικρότερου κακού, ο ανελέητος πόλεμος στο ΠΑΜΕ διευκόλυναν να μην είναι έτοιμο το κίνημα που χρειάζονται τώρα οι εργαζόμενοι.

·   Σήμερα κάνουν τα ίδια. Ο Κολλάς γνωστός συνδικαλιστής της ΠΑΣΚ που μεταπήδησε όπως εκατοντάδες άλλα συνδικαλιστικά στελέχη του κυβερνητικού συνδικαλισμού στον ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε πρόσφατα  τα συνδικάτα να μεταλλαχθούν σε γραφεία κοινωνικών διαλόγων και αλληλεγγύης προς αδυνάτους. Κάτι σαν Μ.Κ.Ο.  Θέλουν την κατάργηση του συνδικαλισμού, αυτός ήταν από την αρχή ο στόχος. Στην καλύτερη περίπτωση θέλουν μια «αγωνιστική συμπόρευση» του συνδικαλιστικού κινήματος με την κυρίαρχη πολιτική. Να τους στηρίζουμε και αν περισσεύει κανένα ψίχουλο…

·   Διαχρονικά δίνουμε τη μάχη κατά του φασισμού και της τρομοκρατίας στις σημερινές συνθήκες που πάει να επιβάλλει η Χρυσή Αυγή. Με την αποφασιστική στάση  μας αλλά και εκατοντάδων άλλων προοδευτικών συναδέλφων δεν τους πέρασε. Το ταξικό κίνημα αν δυναμώσει και άλλο θα τους βάλλει στο περιθώριο.

·   ΟΛΜΕ και ΔΟΕ στη ρότα της στήριξης της πιο βάρβαρης πολιτικής. Σε συνθήκες απολύσεων δεν θέλουν συνεδριάσεις και παρά τις  συνεχείς παρεμβάσεις του ΠΑΜΕ να  σταλεί εισήγηση στις ΕΛΜΕ για Γ.Σ και ανάπτυξη  μεγάλων αγώνων που θα υπερασπίζονται τους  συναδέλφους που απολύονται αλλά και τη δική μας την ίδια τη ζωή, η ΔΑΚΕ και η ΠΑΣΚ σφυρίζουν αδιάφορα, ενώ συμμετέχουν στις συναντήσεις του υπουργείου και σε όσα ετοιμάζουν για μας χωρίς εμάς οι περίφημες εγκύκλιοι για πειθαρχικά και αξιολόγηση!!!

·   Σ’ αυτή την ΟΛΜΕ βρήκαν μόνιμο στασίδι οι Παρεμβάσεις και ο ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία 15 χρόνια και μάλιστα με θέσεις στο προεδρείο. Στο 13^ο συνέδριο της ΟΛΜΕ αυτές οι δυνάμεις παρουσίασαν ως μεγάλο βήμα τη δημιουργία της εκπαιδευτικής αριστεράς με την …ΠΑΣΚ. Τότε χειροκροτούσαν το μεγάλο βήμα. Σήμερα υποκρίνονται ότι ποτέ δεν είχαν σχέσεις. Είναι συνυπεύθυνοι γι’ αυτήν την ΟΛΜΕ, καθώς και για τη ΔΟΕ όσες καταγγελίες και να κάνουν τώρα.

·  Κρίνουμε λοιπόν τη δράση μας υπό το πρίσμα ότι προσπαθήσαμε να προλάβουμε.

Προειδοποιήσαμε έγκαιρα, δεν  μας άκουσες.  Άκουσέ μας τώρα.

·  Η ενότητα που μας καλείς συνάδελφε είναι έγκλημα να συνδεθεί με αυτές τις δυνάμεις που μας πουλάνε, για να πάρουν τώρα αυτές τις θέσεις της εργατικής αριστοκρατίας. Το περιεχόμενό της  ενότητας είναι  ό ίδιος ο στόχος της συγκρότηση του ΠΑΜΕ που έγινε για να ενώσει όλους τους κλάδους δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στο λαϊκό ποτάμι της οργής της ανυπακοής και απειθαρχίας και στη διεκδίκηση μιας φιλολαϊκής πολιτικής που έχει σαν βασική προϋπόθεση τη σύγκρουση και ανατροπή αυτής της πολιτικής.

·   Δεν είναι τυχαίο ότι οι άλλες δυνάμεις δεν μιλούν για το περιεχόμενο της ενότητας (δηλαδή για όλα τα παραπάνω, τις θέσεις κλπ.) αλλά για τη μορφή. Δηλαδή όλοι στην ίδια πλατεία. Αυτό είναι φαινομενική ενότητα  Η ουσιαστική ενότητα είναι στο περιεχόμενο. Δηλαδή τι θέσεις και με ποιο προσανατολισμό θα τις παλέψω. Κι εδώ υπάρχουν διαμετρικά αντιτιθέμενες θέσεις που κρύβονται γιατί προβάλλουν ότι ενότητα είναι να συμπορευτείς απλά για μια ώρα στους δρόμους. Γιατί στο περιεχόμενο, δηλαδή στην ουσία της ενότητας αυτής, που καθορίζει αν θα ικανοποιηθούν τελικά τα συμφέροντα των εργαζομένων, στέκονται αμετακίνητοι γιατί είναι με την ανταγωνιστικότητα, είναι με το νέο σχολείο, είναι με τα ευρωπαϊκά προγράμματα (δηλαδή με την ΕΕ άσχετα αν την καταγγέλλουν), είναι με τους κοινωνικούς διαλόγους, είναι τελικά με την πολιτική που μας καταδυναστεύει αλλά θέλουν και να την αλλάξουν. Δεν μπορείς να είσαι και με αυτή την πολιτική, αλλά όχι με τις συνέπειες της.

·   Είμαστε με κάθε συνάδελφο που υψώνει  τη δική του ταξική σημαία, αλλά ταξική. Με αυτόν σίγουρα θα συναντηθούμε. Δεν έχουμε το δικαίωμα να μην το κάνουμε. Δεν μπορούμε όμως, να συναντηθούμε με το συνάδελφο που επιμένει με αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, τους εχθρούς του κλάδου, και με την πολιτική της ΕΕ και των αναδιαρθρώσεων, δηλαδή σχολεία των δεξιοτήτων και της ημιμάθειας στην υπηρεσία των συμφερόντων των κηφήνων της κοινωνίας, υποχρηματοδότηση, υποσιτισμός μαθητών, απολυμένοι εκπαιδευτικοί κλπ. Σήμερα, ο κυβερνητικός συνδικαλισμός δεν έχει μόνο ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ αλλά και την προσπάθεια της συγκρότησης ενός νέου πόλου στο συνδικαλιστικό κίνημα με τη μεταφορά και μεταπήδηση όλων των πρώην κυβερνητικών βαστάζων που θέλουν να ξαναπάρουν την κουτάλα με την κυβερνώσα αριστερά. Αυτό δεν πρέπει να περνά απαρατήρητο. Μπροστά στο υποτιθέμενο κύριο ζήτημα μιας κυβέρνησης αριστεράς πολλοί κάνουν τα «στραβά μάτια» σε αυτά τα φαινόμενα.

·   Μεταξύ μιας κυβέρνησης της «αριστεράς» και ενός ρωμαλέου ταξικού κινήματος, μόνο το ταξικό κίνημα μπορεί να είναι αποτελεσματικό, να μπλοκάρει στην αρχή τα μέτρα τους και στη συνέχεια να έχει και κατακτήσεις.

·   Η διαφορά έγκειται στο ότι μια κυβερνώσα «αριστερά» που κινείται «εντός των τειχών» δεν έχει περιθώρια φιλολαϊκών λύσεων, ιδιαίτερα τώρα σε συνθήκες κρίσης, αλλά και σε συνθήκες «ανάπτυξης» πάλι δεν θα τις αφήνει περιθώρια ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης.  Δε βρισκόμαστε στη μεταπολίτευση όπου ο καπιταλισμός είχε δυνατότητα να δώσει μεγαλύτερους μισθούς και να κερδίσει με τη διευρυμένη κατανάλωση. Είμαστε στην περίοδο όπου ο καπιταλισμός πέρασε σε άλλο ιστορικό στάδιο. Η ισχυρή μνήμη ότι «με τον καπιταλισμό είχαμε καλούς μισθούς, γιατί όχι και τώρα» αγνοεί την ίδια την εξέλιξη, γιατί μαζί με άλλους σιδερένιους νόμους της καπιταλιστικής οικονομίας ισχύει και ο νόμος της πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους και αυτό γίνεται κινούμενη άμμος για την παραγωγή κάθε χώρας, αφού το κεφάλαιο προκειμένου να αναζητήσει μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους ή παίρνει τα κεφάλαιά του και φεύγει ή κάνει τη χώρα που βρίσκεται «ελ ντοράντο» κερδών με μισθούς Βαλκανίων. Σε κάθε περίπτωση, η κυβερνώσα «αριστερά» το μόνο που μπορεί να κάνει, αφού αναζητά λύσεις χωρίς να θίξει την εξουσία του κεφαλαίου (εξουσία δεν είναι η κυβέρνηση αλλά ποιος ελέγχει την οικονομία), είναι να προβεί σε νέες παραχωρήσεις για να μη φύγουν τα κεφάλαια ή να διεκδικεί τους καλύτερους μισθούς …των Βαλκανίων.

·   Το ταξικό κίνημα, αντίθετα, επειδή δρα σε σύγκρουση μ’ αυτή την πολιτική και βάζει στόχο την εξουσία για την τάξη μας (εργαζόμενοι σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, μικροεπαγγελματίες, φτωχοί αγρότες), είναι αυτό που φοβούνται και, μπροστά στο να χάσουν την εξουσία, κάνουν παραχωρήσεις πολύ ευρύτερες από ότι σε μια κυβέρνηση που δεν απειλεί την εξουσία τους αντίθετα την υπερασπίζεται.

·   Στις ΕΛΜΕ οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, είτε ως πλειοψηφία, είτε ως μειοψηφία, εντός και εκτός ΔΣ, έδωσαν αγωνιστικό παρόν σε κάθε αγωνιστική κινητοποίηση για τα μεγάλα και μικρά προβλήματα, προβάλλοντας πάντα την προοπτική που θα δώσει νίκες βραχυπρόθεσμες αλλά κυρίως μακροπρόθεσμες στο κίνημα. Χωρίς να υποτιμήσουμε τις διεκδικήσεις για τα καθημερινά ζητήματα που απασχολούν μαθητές και εκπαιδευτικούς, προσπαθήσαμε να αναδείξουμε το όραμά μας για μια παιδεία των λαϊκών αναγκών και για το σχολείο που θα αναπτύσσει πολύπλευρα την προσωπικότητα και τις δυνατότητες των μαθητών και θα καταξιώνει το ρόλο του εκπαιδευτικού ως επιστήμονα και παιδαγωγού. Παράλληλα, προβάλλαμε τους όρους κάτω από τους οποίους ένα τέτοιο σχολείο μπορεί να γίνει πραγματικότητα και  αναδεικνύαμε τις αιτίες και τους υπαίτιους για την απαράδεκτη κατάσταση που καθημερινά βιώνουμε. Κινηθήκαμε με συνδικαλιστική ηθική και καθαρότητα, δεν εξαργυρώσαμε την ψήφο των συναδέλφων για προσωπικά οφέλη.

·   Οι παρατάξεις ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ, αλλά και  Συνεργασία, Παρεμβάσεις θεωρούμε  ότι κινήθηκαν στον ίδιο προσανατολισμό. Πάλεψαν με τα μικρά αλλά συμφωνούσαν με την κυρίαρχη πολιτική που καθορίζει και τα μικρά. Ουσιαστικά έκοβαν το κλαδί που καθόμαστε. Στα κείμενά τους πλειοδοτούν σε καταγγελίες του ΔΝΤ, της ΕΕ, αλλά δουλεύουν για ένα κίνημα «αγωνιστικής συμπόρευσης» με όλους αυτούς που καταγγέλλουν. Με αυτή την οπτική δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε. Είναι σαν να συμφωνούμε ότι δεν έχουν σημασία τα κύρια, αλλά τα δευτερεύοντα. Ότι π.χ. η ΕΕ μπορεί να έχει υπό συνθήκες φιλολαϊκή πολιτική και αυτή θα πρέπει να στηριχθεί. Επίσης ότι ο προσανατολισμός ο ταξικός είναι μιας άλλης ιστορικής περιόδου θέμα. Δουλεύουν για ένα συνδικαλισμό που θα προσπαθεί να στηρίξει τις υγιείς δυνάμεις του καπιταλισμού. Δηλαδή να αναζητούμε τίγρεις που θα είναι χορτοφάγες για να τις χαϊδέψουμε και να τις αναπαράγουμε φτιάχνοντας έναν… ανθρώπινο καπιταλισμό, αγνοώντας κάθε νόμο καπιταλιστικής ανάπτυξης. Οι Παρεμβάσεις κατέβηκαν σε κοινά ψηφοδέλτια με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλώνουν αντικαπιταλιστικές δυνάμεις και συμπορεύονται με δυνάμεις που έχουν ξεκάθαρη θέση υπέρ της ΕΕ, υπέρ της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων δηλαδή τσάκισμα των μισθών. Κοροϊδεύουν ότι είναι αντικαπιταλιστικές δυνάμεις. Όσοι συνάδελφοι βλέπουν θετική μια τέτοια εξέλιξη  δεν βλέπουν ότι το κίνημα που δεν θα έχει σύγκρουση με την πολιτική της ΕΕ και την ανταγωνιστικότητα είναι το κίνημα της συντριπτικής ήττας.

·  Ναι ΜΠΟΡΟΥΜΕ να αλλάξουμε τα πράγματα με το ΠΑΜΕ που υποστηρίζει ότι  λύση υπάρχει και βρίσκεται σ’ έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης που περιλαμβάνει: Μονομερή διαγραφή του χρέους. Έξοδο από την λυκοσυμμαχία της Ε.Ε. Φιλολαϊκή ανάπτυξη και προοπτική, ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Ο λαός στο τιμόνι της εξουσίας και αφέντης στον πλούτο που παράγει, για μια ζωή με δικαιώματα, χωρίς ανέργους, χωρίς πορνεία και ναρκωτικά, χωρίς το δηλητήριο του ρατσισμού και του φασισμού, με ελεύθερο χρόνο, πολιτισμό, δωρεάν υγεία, παιδεία. Ελεύθερος λαός είναι μόνο αυτός που κυριαρχεί στον πλούτο που παράγει. Αυτή είναι η γραμμή του ΠΑΜΕ! Καμιά άλλη δύναμη δεν έχει αυτόν τον προσανατολισμό, αυτή τη γραμμή. Μία λύση υπάρχει που να υπηρετεί το λαό και αυτή βρίσκεται στην απαλλαγή από την εξουσία των τραπεζιτών, των βιομηχάνων και των μονοπωλίων, στην απαλλαγή από τις αντιλαϊκές πολιτικές, τον απεγκλωβισμό από τα πολιτικά κόμματα του συστήματος και του ευρωμονόδρομου, από τον κυβερνητικό-εργοδοτικό συνδικαλισμό. Ή εμείς ή οι τραπεζίτες, ή εμείς ή τα μονοπώλια, ή με το κεφάλαιο ή με το λαό. Εδώ βρίσκεται η πραγματική διαχωριστική γραμμή. Πάνω σε αυτή τη γραμμή επιδιώκουμε την ανασύνταξη του εργατικού λαϊκού κινήματος, την κοινωνική συμμαχία, την αναβάθμιση της λειτουργίας και της δράσης των πρωτοβάθμιων σωματείων, την αλλαγή των συσχετισμών δύναμης στο συνδικαλιστικό κίνημα. Εδώ βρίσκεται η ελπίδα και η προοπτική και στις αρχαιρεσίες για την ανάδειξη των νέων ΔΣ είναι ανάγκη να ισχυροποιηθούν τα ψηφοδέλτια που στηρίζει το ΠΑΜΕ.