Η αποκέντρωση του συνόλου της εκπαίδευσης, που είναι εδώ και χρόνια πραγματικότητα για την Αγγλία, γιγάντωσε τα προβλήματα, τα οποία υποτίθεται ότι θα έλυνε. Οι ταξικοί φραγμοί και οι μεγάλες διακρίσεις ανάμεσα στα σχολεία και στους μαθητές, η εντεινόμενη ιδιωτικοποίηση, η δυσκολία των τοπικών αρχών να συντηρήσουν τα σχολεία, η «σχολική αποτυχία» οδήγησαν τη νέα κυβέρνηση να αναζητήσει νέες «λύσεις», σε πνεύμα πλήρους ιδιωτικοποίησης. Η γενίκευση των «ακαδημιών» εμφανίστηκε σαν λύση. Σύμφωνα με τα όσα ίσχυαν από τα πρώτα τους βήματα, τα σχολεία με τη μετατροπή τους σε ακαδημίες ουσιαστικά ...πουλιούνται στον σπόνσορά τους, η εξασφάλιση του οποίου είναι όρος για να ξεκινήσει η λειτουργία τους. Η χρηματοδότηση από το κράτος έπεται και τελικά ο ιδιώτης είναι εκείνος που «λύνει και δένει» στο σχολείο, ακόμα και στο περιεχόμενό του.

Το παράδειγμα της Αγγλίας δείχνει ότι βήμα το βήμα, εδώ και δεκαετίες, είτε με το πέρασμα των σχολείων στους δήμους είτε τώρα με την επαναφορά τους στην κρατική χρηματοδότηση, ο στόχος του συστήματος είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη «αποκέντρωση» (στην αρχή σε περιφερειακό επίπεδο και τώρα πιο έντονα σε επίπεδο σχολικής μονάδας) και διείσδυση των ιδιωτών σε κάθε σχολική μονάδα. Οπως κι αν παρουσιάζονται κάθε φορά τα κυβερνητικά μέτρα, είναι όλο και περισσότερο σε βάρος του λαού, σε βάρος της μόρφωσης των παιδιών του και κυρίως των παιδιών της εργατικής τάξης και των πιο φτωχών λαϊκών στρωμάτων.