Η Γ.Σ. της ΕΛΜΕ και η τακτική Γ.Σ. των προέδρων των ΕΛΜΕ (μετασυνεδριακή) πραγματοποιούνται λίγες ημέρες μετά τις βουλευτικές εκλογές της 17^ης Ιουνίου. Το αποτέλεσμα που προέκυψε από τις εκλογές είναι αρνητικό για το λαό.

Η νέα κυβέρνηση που προέκυψε από τη συνεργασία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, είναι στον αυτόματο πιλότο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι από χέρι αντιλαϊκή. Είναι κυβέρνηση που θα φορτώσει νέα βάρβαρα μέτρα στις πλάτες του λαού, θα φορτώσει τη χασούρα της καπιταλιστικής κρίσης στους εργαζόμενους.

Καμιά πίστωση χρόνου στη νέα κυβέρνηση!

Η όποια επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου δεν στοχεύει στην ανατροπή ή αναχαίτιση της εφαρμογής των βάρβαρων μέτρων που έχουν ήδη ψηφιστεί και υλοποιούνται. Αποτελεί την αναγκαία προσαρμογή του μνημονίου σε συνθήκες που η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει, αγγίζει τις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Γαλλίας. Εκφράζει τις αντιθέσεις μέσα στη λυκοσυμμαχία της Ε.Ε., για το ποια μερίδα του κεφαλαίου θα πληρώσει την κρίση, ποια συνταγή είναι η καλύτερη για το ξεπέρασμά της κρίσης. Όποια συνταγή και αν επιλέξουν, ο παρανομαστής δεν αλλάζει: Το λογαριασμό θα τον στείλουν σε εμάς! Γι’ αυτό, μονοπώλια-Ε.Ε.-Τρόικα-ΔΝΤ-Κομισιόν-Αμερικάνοι ζητούν την εφαρμογή των μέτρων που έχουν αποφασιστεί. Αποκαλύπτονται για μια ακόμα φορά τα χοντρά ψέματα που έλεγαν προεκλογικά τα κόμματα του ευρωμονοδρόμου για τον «άλλο αέρα», που τάχα πνέει στην ΕΕ.

Φιλολαϊκή λύση μέσα στο «στόμα του λύκου», στο πλαίσιο της Ε.Ε. και των θυσιών για την σωτηρία της ευρωζώνης δεν μπορεί να υπάρξει, ούτε … στη Δευτέρα Παρουσία!!!

Καμιά εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ

ü 

Ο ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται ταχύτατα σε βασικό πυλώνα της σοσιαλδημοκρατίας. Αποτελεί την επόμενη εφεδρεία του συστήματος, των μονοπωλίων, για τη διακυβέρνηση της χώρας. Και μόνο η δήλωση του ΣΕΒ, ότι «ευκταίο θα ήταν μια κυβέρνηση με πυρήνα το ΣΥΡΙΖΑ», μετά τις εκλογές στις 6 Μάη, τα λέει όλα!

ü 

Σπέρνει αυταπάτες για το ρόλο της νέας κυβέρνησης, ζήτησε μάλιστα να επισπευσθεί η συγκρότησή της, όταν αυτή είναι από χέρι αντιλαϊκή. Τα ίδια έλεγε και το 2009 για το ΠΑΣΟΚ. Την ίδια ώρα, δίνει συνεχώς εξετάσεις σε ντόπια και ξένα κέντρα, με δηλώσεις του τύπου: «δεν θα καλέσουμε τον κόσμο να βγει στους δρόμους»! Θέλει το κίνημα και το λαό στη «γωνία»! Καλεί την νέα κυβέρνηση να αξιοποιήσει την ψήφο του λαού στις 17 Ιούνη, για να γίνει καλύτερη διαπραγμάτευση, όταν διαπραγμάτευση στα πλαίσια της Ε.Ε. σημαίνει νέο μνημόνιο και νέα δυσβάσταχτα μέτρα!

ü 

Δηλώνουν δύναμη αντιμνημονιακή και την ίδια στιγμή συμφωνούν με το πιο μεγάλο μνημόνιο, με το μνημόνιο των μνημονίων, την συνθήκη του Μάαστριχτ. Πριν «αλέκτωρ λαλήσει τρεις» ο ΣΥΡΙΖΑ «έκανε γαργάρα» την κατάργηση του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης. Τώρα πια μιλά για διμερή επαναδιαπραγμάτευση, για αντικατάσταση του μνημονίου με ένα άλλο, δίνει διαβεβαιώσεις και όρκους πίστης στο ευρώ και στην Ε.Ε.

Έρχονται ακόμα πιο δύσκολες μέρες!

Η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει. Τσακίζει ζωές και δικαιώματα. Αυτή την περίοδο όλοι οι εργαζόμενοι, ανάμεσά τους και οι εκπαιδευτικοί, έχουν να αντιμετωπίσουν:

• Τα απανωτά χαράτσια της εφορίας, του τέλους ακινήτων, της εισφοράς αλληλεγγύης
• Την τραγική κατάσταση με την Υγεία και τα Φάρμακα
• Την απελπιστική κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα ασφαλιστικά μας ταμεία, λόγω του πρόσφατου κουρέματος των αποθεματικών τους, αλλά και της διαχρονικής τους λεηλασίας προς όφελος του κεφαλαίου. Ήδη, προωθείται η ενοποίηση όλων των επικουρικών ταμείων σε ένα νέο (ΕΤΕΑ), με σκοπό τη δραματική μείωση των εισφορών του κράτους και των επικουρικών συντάξεων. Ανοίγουν το δρόμο για τα Επαγγελματικά Ταμεία, δηλαδή για την πλήρη κατάργηση της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης, την κατάργηση των εισφορών κράτους και εργοδοσίας, τη λειτουργία των ταμείων με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.
• Την ανεργία μέσα στα σπίτια μας, όπου με ένα ή δύο μισθούς προσπαθούμε να ζήσουμε ολόκληρες οικογένειες
• Τη σχολική διαρροή, που γιγαντώνεται και στις λαϊκές γειτονιές «θερίζει»

Απέναντι σε όλα αυτά, δεν μπορεί να υπάρξει περίοδος χάριτος και αναμονή.

Είναι επιτακτική ανάγκη η ανασύνταξη του εργατικού-λαϊκού κινήματος.

Χωρίς ένα κίνημα ισχυρό, ταξικό, που θα ενώνει όλα τα λαϊκά στρώματα, στον αγώνα για την ικανοποίηση των αναγκών τους, στην σύγκρουση με τα μονοπώλια και την Ε.Ε. δεν θα μπορέσουμε να βάλουμε φρένο, να σταματήσουμε, να ανατρέψουμε την αντιλαϊκή πολιτική. Η ζωή μας θα χειροτερεύει.

Γι’ αυτό ο λαός πρέπει να γίνει πρωταγωνιστής των εξελίξεων!

• Η ελπίδα σήμερα βρίσκεται σε ένα κίνημα που θα οργανώνει τη λαϊκή αντεπίθεση, θα απορρίπτει διλήμματα, ιδεολογήματα και εκβιασμούς, όπως ευρώ ή δραχμή, Ευρωπαϊκή Ένωση ή χάος, αλλά και κάλπικους, αποπροσανατολιστικούς διαχωρισμούς μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Όσο η εξουσία θα βρίσκεται στα χέρια της πλουτοκρατίας, είτε με ευρώ, είτε με δραχμή, η ζωή μας θα γίνεται χειρότερη. Το χάος δε, ήδη το ζούμε: είναι ο ευρωμονόδρομος, η εκμετάλλευση, οι μισθοί των 400 ευρώ, τα νηστικά παιδιά στα σχολεία, η εξαθλίωση, η φτώχεια, η πείνα, η ανεργία, οι άρρωστοι που δεν έχουν γιατρό και φάρμακα. Το δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο είναι εξίσου επικίνδυνο. Συσκοτίζει την πραγματική αντίθεση σήμερα, ανάμεσα στα μονοπώλια και το λαό, ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. Δεν γίνεται να δηλώνει σήμερα κάποιος αντιμνημονιακός και την ίδια ώρα να τάσσεται υπέρ της Ε.Ε. και της κερδοφορίας των μονοπωλίων, υπέρ της επιχειρηματικότητας. Στην Ισπανία τα προηγούμενα τρία χρόνια πάρθηκαν σκληρά αντεργατικά μέτρα, χωρίς μνημόνια. Απλά εφαρμόστηκε η πολιτική που ενισχύει την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλιακών ομίλων, η πολιτική της Ε.Ε, του Μάαστριχτ.
• Η ελπίδα βρίσκεται σε ένα κίνημα που θα παλεύει για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, για την αποδέσμευση της χώρας από την Ε.Ε., την ανατροπή του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, το λαό στο τιμόνι της εξουσίας και της φιλολαϊκής διακυβέρνησης. Μια εξουσία που θα κάνει κοινωνική, λαϊκή περιουσία τον φυσικό και τον παραγόμενο πλούτο, όπου η εκπαίδευση, η υγεία, η πρόνοια, η ασφάλιση θα είναι αποκλειστικά δωρεάν και για όλους, όπου κάθε άνθρωπος θα έχει το δικαίωμα στη σταθερή και μόνιμη δουλειά, το δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο στη ψυχαγωγία, στην ξεκούραση, στον πολιτισμό, στη μόρφωση.

Σήμερα, αποτελεί επιτακτική ανάγκη να αλλάξουμε τους συσχετισμούς, να πάμε κόντρα στο ρεύμα της υποταγής! Να μη χαθεί χρόνος στις νέες αυταπάτες!

Τούτες τις ώρες οι εργαζόμενοι βρίσκονται αντιμέτωποι, όχι μόνο με την καπιταλιστική κρίση και τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις, αλλά και με τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΔΟΕ-ΟΛΜΕ. Αν οι εργαζόμενοι δεν απαλλαγούν, δεν ξεπεράσουν αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, οι αγώνες δεν θα μπορέσουν να γίνουν αποτελεσματικοί και νικηφόροι. Γι’ αυτό πρέπει να αλλάξουν οι συσχετισμοί, να φύγουν από το τιμόνι της ΟΛΜΕ, αλλά και των ΕΛΜΕ οι πλειοψηφικές ηγεσίες που έχουν συμβιβαστεί με την καπιταλιστική κρίση, με την υπάρχουσα κατάσταση, που προσκυνούν την ΕΕ και στηρίζουν την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων

Που συσκοτίζουν το χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης μιλώντας για κρίση χρέους ή για λανθασμένες πολιτικές των κυβερνήσεων και της Ε.Ε., για σκάνδαλα και διαφθορά που τάχα έφεραν την κρίση.

Που αναπαράγουν τον κάλπικο διαχωρισμό «μνημόνιο-αντιμνημόνιο». Όλα αυτά τα χρόνια «σήκωσαν τα μανίκια» για να περάσει η αντιλαϊκή πολιτική. Έκαναν ότι μπορούσαν για να βρεθούν οι εκπαιδευτικοί απροετοίμαστοι για την σημερινή επίθεση και αποκομμένοι από το υπόλοιπο εργατικό-λαϊκό κίνημα. Έδειχναν σαν εχθρό τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος και όχι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, σπέρνοντας αυταπάτες, ότι μια άλλη διαχείριση, σοσιαλδημοκρατική, θα είχε ευεργετικές συνέπειες για το λαό. Την ώρα που η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ τσάκιζε τα δικαιώματα των εργαζομένων για λογαριασμό των μονοπωλίων και της Ε.Ε., η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ διαμαρτυρόταν ότι η κυβέρνηση είναι ειδικού σκοπού και άρα δεν νομιμοποιούταν να πάρει μέτρα. Αφόπλιζε δηλαδή το κίνημα.

Η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ έχει συμφωνήσει με το νέο σχολείο της αγοράς και της επιχειρηματικότητας, με την προώθηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας στην εκπαίδευση, με την επιλογή των νέων στελεχών εκπαίδευσης-manager, με την πολιτική της ΕΕ στην εκπαίδευση, με τα ευρωπαϊκά προγράμματα και τα προγράμματα ΕΣΠΑ. Αρνήθηκε ακόμα και την πάλη ενάντια στα χαράτσια (Δ.Σ. της ΟΛΜΕ 13/9/2011), απόφαση που ανατράπηκε με αποφάσεις των ΕΛΜΕ, στην επόμενη Γ.Σ. Προέδρων (24/9/2011).

Στα λόγια διαφωνεί με την αξιολόγηση, αλλά στην πράξη δεν παίρνει κανένα μέτρο για να την εμποδίσει. Και αυτό γιατί η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ αποδέχεται την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου, το βασικό εργαλείο για την προώθηση των αναδιαρθρώσεων στην παιδεία, που έχει ενσωματωθεί στη στρατηγική της ΕΕ. Σκόπιμα μιλάει αποκλειστικά για αξιολόγηση που «προωθεί τη χειραγώγηση του εκπαιδευτικού» ή για «τιμωρητική αξιολόγηση», σπέρνοντας αυταπάτες για μια άλλη, καλή αξιολόγηση. Επιδιώκει το διαχωρισμό των εκπαιδευτικών από τους υπόλοιπους δημόσιους υπάλληλους, στη λογική ότι «εμείς θα αξιολογηθούμε διαφορετικά, πιο ευνοϊκά».

Επίσης, τη χρονιά αυτή, η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ α) αρνήθηκε να καταγγείλει τις φιέστες της Ε.Ε. στα σχολεία με τίτλο ««20 χρόνια Ευρωπαϊκή Ένωση τι κερδίσαμε και τι χάσαμε», που δηλητηριάζει τα μυαλά των μαθητών, β) αρνήθηκε να καταγγείλει το σχέδιο νόμου που νομιμοποιούσε την παραγωγή, διακίνηση και χρήση ναρκωτικών ουσιών, γ) στήριξε την απόφαση της ΠΟΕ-ΟΤΑ να μην εγγράφει ως ισότιμα μέλη στα σωματεία τους ελαστικά εργαζόμενους, δηλαδή η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ νομιμοποίησε τη διάσπαση των εργαζομένων σε μόνιμους και συμβασιούχους, δ) υλοποίησε μέσω του ΚΕΜΕΤΕ, έρευνα της ETUCE, από κοινού με την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Εργοδοτών στην Εκπαίδευση (EFEE) και τη στήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τίτλο: ««Πρόσληψη και παραμονή στον εκπαιδευτικό τομέα, ένα θέμα κοινωνικού διαλόγου». Κοινωνικός διάλογος με τους βιομήχανους και τους τραπεζίτες λοιπόν για το «πώς θα μπαίνουν και πώς θα παραμένουν οι εκπαιδευτικοί στη δουλειά τους»!

Η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ έχει σημαντικές ευθύνες για την τραγική κατάσταση που βρίσκεται το συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών. Με ΕΛΜΕ που αδυνατούν να κάνουν στοιχειωδώς γενικές συνελεύσεις, που έχουν μετατραπεί σε εκλογικούς μηχανισμούς. Με συνεχή πτώση στον αριθμό των οργανωμένων στις ΕΛΜΕ καθηγητών, με ποσοστά απεργίας που στην καλύτερη περίπτωση αγγίζουν το 40%. Οι ηγεσίες αυτές αποτελούν μέρος του προβλήματος!

Πρόγραμμα Δράσης

Η επίθεση μέσα στο καλοκαίρι θα κλιμακωθεί. Τώρα, πρέπει να οργανωθούμε, να προετοιμαστούμε για αγώνες, να διεκδικήσουμε εδώ και τώρα, με κάθε τρόπο (παραστάσεις στις εφορίες, διαμαρτυρίες, καταλήψεις κ.α.), άμεσα μέτρα ανακούφισης της λαϊκής οικογένειας, προστασίας των ανέργων και λειτουργίας των νοσοκομείων. Τώρα πρέπει να προστατεύσουμε τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, να εμποδίσουμε τη φορολογική εξόντωση (αυτή την περίοδο στέλνονται οι φορολογικές δηλώσεις), τη νέα σφαγή μισθών και συντάξεων και ασφαλιστικών ταμείων. Να απαιτήσουμε σύγχρονες δωρεάν και ποιοτικά αναβαθμισμένες δημόσιες υπηρεσίες που να υπηρετούν τις ανάγκες του λαού.

Να αποτρέψουμε την εφαρμογή της τροπολογίας Μπαμπινιώτη για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και των σχολείων. Να μην περάσει η αξιολόγηση.

Να διεκδικήσουμε άμεσα μέτρα ενάντια στην υποχρηματοδότηση των σχολείων και της εκπαίδευσης. Κυριολεκτικά, τα σχολεία τον Σεπτέμβρη θα βρίσκονται σε απελπιστική κατάσταση!

Με το άνοιγμα των σχολείων προχωράμε σε Γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ και Γ.Σ. Προέδρων για εκτίμηση της κατάστασης και νέες αγωνιστικές κινητοποιήσεις.