Με ενισχυμένες τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ ολοκληρώθηκε, το Συνέδριο της ΟΛΜΕ. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ ψηφίστηκαν από 59 αντιπρόσωπους στο συνέδριο και έλαβαν 2 έδρες στο ΔΣ της ΟΛΜΕ, από 55 ψήφους αντιπροσώπων και 1 έδρα στο προηγούμενο εκλογικό συνέδριο της Ομοσπονδίας, το 2009. Υπενθυμίζουμε πως οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ αύξησαν το συνολικό τους ποσοστό στις αρχαιρεσίες στις ΕΛΜΕ κατά τρεις ποσοστιαίες μονάδες. Το ΠΑΜΕ πήρε 15,8% και 6.208 ψήφους (στο προηγούμενο συνέδριο είχε πάρει 12,5% και 6.266 ψήφους). Σημειώνεται πως η συμμετοχή στις αρχαιρεσίες στις ΕΛΜΕ μειώθηκε κατά περίπου δέκα χιλιάδες, δυνάμεις που έχασαν κυρίως η ΔΑΚΕ και η ΠΑΣΚ.

Στο Συνέδριο της ΟΛΜΕ ψήφισαν 423 αντιπρόσωποι (από 521 το 2009, που ήταν πιο αυξημένη συμμετοχή κι έτσι, πιο μεγάλο το Σώμα του συνεδρίου). Υπήρχαν 2 άκυρα /λευκά ψηφοδέλτια. Παραθέτουμε τις ψήφους αντιπροσώπων και τις έδρες του ΔΣ της ΟΛΜΕ για τις άλλες δυνάμεις: ΔΑΚΕ 120 ψήφους και 3 έδρες (από 180 ψήφους και 4 έδρες στο προηγούμενο συνέδριο), ΠΑΣΚ 107 ψήφους και 3 έδρες (από 144 ψήφους και 3 έδρες), «Συνεργασία» (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) 80 ψήφους και 2 έδρες (από 92 ψήφους και 2 έδρες), «Παρεμβάσεις» 51 ψήφους και 1 έδρα (από 44 ψήφους και 1 έδρα), ενώ 4 ψήφους έλαβαν διάφοροι.

Γενικότερα το συνέδριο, με ευθύνη των δυνάμεων του δικομματισμού, ήταν μακριά από τα προβλήματα και τις ανάγκες των εκπαιδευτικών, ενώ ο αρνητικός συσχετισμός είχε ως αποτέλεσμα να μην καταλήξει ούτε στα ...στοιχειώδη. Ετσι, δεν κατέληξε ούτε σε αποφάσεις για διεκδικητικό πλαίσιο, πρόγραμμα δράσης, παρά τις προτάσεις από τις ταξικές δυνάμεις για οργάνωση και κλιμάκωση της πάλης από το Σεπτέμβρη. Ελπιδοφόρο στοιχείο του συνεδρίου ήταν, πάντως, πως έγινε ένα βήμα για την αλλαγή συσχετισμών.

Στην κεντρική ομιλία που έγινε από το ΠΑΜΕ στο 15ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ, ο Διονύσης Γεωργόπουλος εστίασε στο γεγονός πως το ΠΑΜΕ θέλει να συμβάλει στην οικοδόμηση ενός κινήματος που θα παίρνει θέση, να οικοδομήσει ένα κίνημα για να μην περάσουν τα βάρβαρα μέτρα, να ανατραπούν. Τόνισε ότι «κανένα μερεμέτι, καμιά μεταρρύθμιση, δε μπορεί να σώσει το λαό από την καπιταλιστική βαρβαρότητα, δεν μπορεί να διασφαλίζει το λαό από τη χρεοκοπία και να εμπνεύσει τη λαϊκή αντεπίθεση. Η επιστράτευση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, της φτωχής αγροτιάς, των μικρομεσαίων της πόλης και του χωριού, της νέας γενιάς, των εργαζόμενων γυναικών, η ενδυνάμωση της κοινωνικής συμμαχίας με σωστούς στόχους και προοπτική, είναι αναγκαιότητα. Η ίδια η εποχή, η αντικειμενική πραγματικότητα καθορίζει τα καθήκοντα του λαού, μαζί και των εκπαιδευτικών, αλλά και τα διλήμματα στα οποία έχει να απαντήσει το κίνημα».

Υπογράμμισε ότι «οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ παρουσιάζουν την κρίση ως απότοκο των κλεφτών και των ανίκανων πολιτικών, κάποιων στρεβλώσεων του καπιταλισμού. Η ηγεσία της ΟΛΜΕ, είτε σαν συμμαχία ΠΑΣΚΕ - ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ - ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, είτε σαν συμμαχία ΔΑΚΕ - ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ - ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, μίλησε για "καζινοκαπιταλισμό", θολώνοντας με τη σειρά της τα νερά. Η συμμαχία με σταθερό πλαίσιο και αιτήματα "εντός" των στόχων της ΕΕ διαμορφώθηκε κάθε φορά σε "αντικυβερνητική" βάση και έδωσε θέσεις που αξιοποίησε η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας».

«Με τον τρόπο αυτό», συμπλήρωσε ο Δ. Γεωργόπουλος, «συμβάλλουν στο να μην αποδυναμώνονται στη χώρα μας ολόπλευρα ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, να καλλιεργείται η αυταπάτη ότι μπορεί να υπάρξει λύση μέσα στην ΕΕ, ότι μπορεί να σωθεί από την πτώχευση ο λαός αν δεν πτωχεύσει η πλουτοκρατία και ο καπιταλισμός». Το ΠΑΜΕ, τόνισε, «θέλει κίνημα γενικευμένης απειθαρχίας στην αστική νομιμότητα και στις εφαρμοζόμενες πολιτικές, κίνημα ρήξης και ανατροπής. Η θολούρα, η απαξίωση, γενικά, κάθε πολιτικής, η μη στόχευση των ενόχων, είναι στοιχεία διαχειρίσιμα από το σύστημα, στα οποία μπορεί να πατήσει η προβοκάτσια, ο αποπροσανατολισμός, η εκτόνωση και η απογοήτευση. Δε δίνουν προοπτική».

Μόνο μια λαϊκή οικονομία, ανέφερε, «απαιτεί σήμερα ολόπλευρη και ενιαία για όλους τους νέους ανθρώπους μόρφωση. Μόρφωση μέσα από ένα ενιαίο 12χρονο βασικό υποχρεωτικό σχολείο γενικής παιδείας, με βάση τη διαλεκτική υλιστική επιστημονική μέθοδο. Μόνο μια λαϊκή οικονομία με κεντρικό πανεθνικό σχεδιασμό υλοποιεί την ανάγκη για δουλειά όλων με δικαιώματα, μέσα από μεταλυκειακές επαγγελματικές σχολές ή μέσα από μια ενιαία ανώτατη εκπαίδευση. Μόνο μια λαϊκή οικονομία απαιτεί εκπαιδευτικό λειτουργό - καθοδηγητή και όχι διαμεσολαβητή σε υποκειμενικές εκδοχές της "αλήθειας"». Κατέληξε, σημειώνοντας πως «το ΠΑΜΕ είναι ο οργανωτής, ο αιμοδότης, το όπλο στα χέρια του λαού. Ο πήχης είναι ψηλά κι ο λαός μπορεί και πρέπει να υπερπηδήσει κάθε εμπόδιο».