Η ΣΕΣ είναι κυριολεκτικά ένα βασικό στήριγμα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων: Βρίσκεται σε άμεση συνεννόηση με τους μεγαλοεπιχειρηματίες - που τους θεωρεί «εταίρους» μέσω του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Διαλόγου -, έχει στηρίξει ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, προσπαθεί να διαφυλάξει την «κοινωνική ειρήνη» και την «ταξική συνεργασία», έχει βάλει τη σφραγίδα της σε κάθε αντεργατικό μέτρο της ΕΕ και των κυβερνήσεων των κρατών - μελών.

Ακόμα και για νέο «σχέδιο Μάρσαλ» προς την Ελλάδα έκανε λόγο ο γγ της ΣΕΣ, Τζον Μονκς, σε συνέντευξη Τύπου που έδωσε προχτές μαζί με τις ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ ενόψει του συνεδρίου. Ολοι οι εργατοπατέρες αναγνώρισαν στο ακέραιο την ύπαρξη χρεών και ελλειμμάτων στις χώρες, δηλαδή κάτι που αφορά εξίσου τους επιχειρηματίες και τους εργαζόμενους. Το ψήφισμα της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΣΕΣ για μια «Ευρωπαϊκή Οικονομική Διακυβέρνηση», το οποίο αποτελεί τη βάση των εργασιών του συνεδρίου, διαπνέεται από τη λογική ότι «οι χώρες» της ΕΕ χρωστούν στις «αγορές». Στην πραγματικότητα όμως το κεφάλαιο προκαλεί τα χρέη και τα ελλείμματα και οι εργαζόμενοι καλούνται να τα πληρώσουν. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν το δέχεται η ΣΕΣ. Αντίθετα, προτείνει μια διαχείριση του καπιταλισμού που «θα επέτρεπε στην Ευρώπη να αποπληρώσει το χρέος της». Επίσης, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος, στη συνέντευξη Τύπου μίλησε για διαχείριση του πανευρωπαϊκού χρέους και μεταφορά του «νόμιμου» χρέους στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με έκδοση ευρωομολόγων. Ποιος θα πληρώσει το «μάρμαρο»; Φυσικά οι εργαζόμενοι. Η ΣΕΣ από τη μια λέει ότι δε φταίνε οι μισθοί για τα χρέη κι από την άλλη προτείνει «αύξηση των πραγματικών μισθών στις χώρες με πλεόνασμα και (...) συγκράτηση έως ένα βαθμό των μισθών σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης».

Κάθε κριτική που ασκούν η ΣΕΣ, οι ΓΣΕΕ κι ΑΔΕΔΥ είναι από τη σκοπιά της ανταγωνιστικότητας, της ανισορροπίας στην ΕΕ και της διατάραξης της κοινωνικής συνοχής: «Η λιτότητα δεν αποκαθιστά την εμπιστοσύνη, ούτε συμβάλλει στην ανάπτυξη. Αντίθετα "κλειδώνει" τις οικονομίες σε χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, πληθωρισμό και κατιούσα πορεία». Κουβέντα για τους παραγωγούς του πλούτου και τις σύγχρονες ανάγκες τους...

Το Μάρτη του 2010 η ΣΕΣ συναντήθηκε με τις ηγεσίες ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και εξέδωσαν «ψήφισμα αλληλεγγύης» προς τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου και την καπιταλιστική ανάπτυξη. Με αυτό ο ευρωπαϊκός εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός ζητά:

• «Ενίσχυση των επενδύσεων, της ανάπτυξης και της απασχόλησης, τη διασφάλιση των εισοδημάτων, αποτελεσματικά φορολογικά μέτρα» κ.ά. Δηλαδή, μεγαλύτερη στήριξη της μεγαλοεργοδοσίας, είτε με άμεση χρηματοδότησή της, είτε με απαλλαγές από ασφαλιστικές εισφορές, είτε με φοροαπαλλαγές, διεύρυνση της ευελιξίας στην εργασία κ.ά.
• «Διατήρηση της κοινωνικής συνοχής». Δηλαδή, χειραγώγηση και εκβιασμός των εργαζομένων ώστε να μη διεκδικούν την ικανοποίηση των αναγκών τους.
• «Η Ευρώπη κινδυνεύει», «οι αγορές αυξάνουν την πίεσή τους στα κράτη - μέλη», επισημαίνει η ΣΕΣ, λες και τα μέλη και οι κυβερνήσεις της ΕΕ είναι παρατηρητές και παθητικοί δέκτες και όχι ενεργοί πρωταγωνιστές στην αντεργατική επίθεση.

• Δύο φορές το χρόνο η ΣΕΣ πραγματοποιεί συναντήσεις με το ΕΚΟΦΙΝ, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Κομισιόν και τους κοινωνικούς εταίρους, δηλαδή τους Ευρωπαίους μεγαλοεργοδότες. Οπως αναφέρεται στο site της ΣΕΣ, «η ΣΕΣ έχει παίξει ρόλο - κλειδί στη διαμόρφωση ζωτικών κομματιών της ευρωενωσιακής νομοθεσίας, (...) και στο σχεδιασμό του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ και της Συνθήκης της Λισαβόνας»!
• Η ΣΕΣ και η Ενωση των Ευρωπαϊκών Βιομηχανικών και Εργοδοτικών Συνδέσμων (UNICE) ήταν αυτές που ανέθεσαν από κοινού στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή τη σύνταξη μιας νέας οδηγίας που θα τροποποιούσε τις δύο προηγούμενες (1993 και 2003), με έμφαση στον υπολογισμό του χρόνου των εφημεριών, στον καθορισμό της περιόδου αναφοράς του χρόνου εργασίας και τη ρήτρα «opt-out». Η τελευταία δίνει τη δυνατότητα στους εργοδότες να απασχολούν τους εργαζόμενους περισσότερες από 48 ώρες κατά μέσο όρο τη βδομάδα.
• Πρόσφατα, στις 25/3/2011, πριν την Εαρινή Σύνοδο Κορυφής, «στο πλαίσιο της Συνόδου (σ.σ. της Εαρινής Συνόδου Κορυφής) οι Ευρωπαίοι κοινωνικοί εταίροι συμφώνησαν στην ανάγκη εντονότερου οικονομικού συντονισμού και μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας. Ζήτησαν τη μεγαλύτερη συμμετοχή των κοινωνικών εταίρων στην κατάρτιση των εθνικών σχεδίων μεταρρύθμισης και στην υλοποίηση της στρατηγικής "Ευρώπη 2020" συνολικά». Πρόκειται για τη συμφωνία των εργοδοτών και του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού στην πολιτική της ΕΕ, που προωθεί την καρατόμηση των εργασιακών, ασφαλιστικών, συνταξιοδοτικών και μισθολογικών δικαιωμάτων σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ. Αλλωστε, αυτά τα μέτρα, όπως προωθούνται μέσα από τη στρατηγική «Ευρώπη 2020» και το «Σύμφωνο για το ευρώ», αποτελούν ικανοποίηση χρόνιων αιτημάτων της πλουτοκρατίας για φθηνότερη εργατική δύναμη.
• Σχετικά με την ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Ιράκ ο σημερινός γγ της ΣΕΣ, Τζον Μονκς, είχε δηλώσει σε συνέντευξή του στο BBC, ως εκπρόσωπος των Συνδικάτων της Μ. Βρετανίας (9/9/2002): «Η ΕTUC δεν είναι οργάνωση ειρηνιστών και έχει υποστηρίξει τις βρετανικές Ενοπλες Δυνάμεις σε πολλές περιπτώσεις. Αν υπάρχουν αποδείξεις ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν έχει επικίνδυνα όπλα που απειλούν την παγκόσμια ειρήνη και ο ΟΗΕ είναι αποφασισμένος να κάνει κάτι γι' αυτό, τότε περιμένουμε από τη Μ. Βρετανία να τον υποστηρίξει». Η στάση της ΣΕΣ ήταν και είναι πάντα στο πλευρό της κάθε ευρωαμερικανικής ιμπεριαλιστικής επίθεσης, όπως πρόσφατα στη Λιβύη.
• Ο γγ της ΣΕΣ έχει ταχθεί υπέρ του «μηχανισμού στήριξης» της τρόικας, λέγοντας το Μάη του 2010 σε συνέντευξή του στην κυριακάτικη «Αυγή»: «Η κυβέρνηση έχει το πολύ δύσκολο έργο να καταφέρει να τηρήσει τη συμφωνία με την ΕΕ και το ΔΝΤ (...) Χωρίς τη στήριξη της ΕΕ και του ΔΝΤ, η χρεοκοπία είναι πολύ κοντά».

Μετά από όλες αυτές τις υπηρεσίες στο μεγάλο κεφάλαιο (σ.σ. ουσιαστικά δεν έχει οργανώσει ούτε μια απεργία) δεν προκαλεί εντύπωση η στήριξη της Κομισιόν προς τη ΣΕΣ. Η ΣΕΣ έχει τεράστιους οικονομικούς πόρους και διαθέτει στελέχη, μια ελίτ γραφειοκρατών (σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές), που είναι ταυτισμένοι με τις κεντρικές επιλογές των πολυεθνικών και των μονοπωλίων. Ακόμη και ως φυσικά πρόσωπα δεν έχουν καμία σχέση με τους εργαζόμενους και τα συμφέροντα των λαϊκών οικογενειών. Ο γγ, Τζον Μονκς, είναι στέλεχος του Κόμματος των Εργατικών στη Μεγάλη Βρετανία και πριν μερικούς μήνες ο πρωθυπουργός Μπράουν τον αναγόρευσε λόρδο! Πρόκειται για έναν τιμητικό τίτλο αντίστοιχο του γερουσιαστή...