Ανάστατη είναι η εκπαιδευτική κοινότητα στη Γερμανία, όπως μαθαίνουμε από γερμανικά ΜΜΕ, καθώς είναι ορατός ο κίνδυνος το πρώτο κουδούνι να βρει τα σχολεία χωρίς εκπαιδευτικούς, αφού τα κενά υπολογίζονται σε χιλιάδες, κυρίως σε δημοτικά και επαγγελματικά λύκεια. Τα εκπαιδευτικά συνδικάτα της Γερμανίας κάνουν λόγο για «δραματική κατάσταση», με αποκορύφωμα τις ελλείψεις στην πρωτεύουσα Βερολίνο, καθώς και στο κρατίδιο της Σαξονίας. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις τους, 40.000 θέσεις εκπαιδευτικών παραμένουν κενές στις αρχές της σχολικής χρονιάς. Από αυτές, περίπου 30.000 καλύπτονται προσωρινά ή εκ των ενόντων, με άτομα που δεν διαθέτουν την κατάλληλη κατάρτιση, με συνταξιούχους ή ακόμη και φοιτητές. Οι υπόλοιπες 10.000 θέσεις δεν μπορούν να καλυφθούν ούτε καν με κάποιες μεταβατικές λύσεις.

Τα συνδικάτα εκτιμούν ακόμα ότι το πρόβλημα μάλλον θα επιδεινωθεί τα επόμενα χρόνια και ότι μέχρι το 2025 μόνο τα δημοτικά σχολεία θα έχουν 35.000 κενές θέσεις, καθώς αυξάνονται συνεχώς και οι γεννήσεις (το 2017 γεννήθηκαν στη Γερμανία 792.000 παιδιά, δηλαδή περίπου 100.000 περισσότερα από το 2007). Τονίζουν ότι τα προβλήματα αυτά οφείλονται στο γεγονός ότι η εκπαίδευση είναι δύο ταχυτήτων, καθώς οι εκπαιδευτικοί με καλή κατάρτιση επιδιώκουν να εργαστούν σε συγκεκριμένα σχολεία, με «καλή φήμη», ενώ την ίδια στιγμή άλλα σχολεία, σε υποβαθμισμένες περιοχές, αντιμετωπίζουν τεράστιες ελλείψεις προσωπικού. Επιπλέον, υποστηρίζουν ότι πολλοί εκπαιδευτικοί παραιτούνται μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, γιατί δεν αντέχουν την ένταση του επαγγέλματος, και ότι το λειτούργημα του εκπαιδευτικού αποφέρει τόσο ισχνό εισόδημα, ιδιαίτερα σε δημοτικά σχολεία και επαγγελματικά λύκεια, ώστε το αποφεύγουν πλέον πολλοί νέοι άνθρωποι. Τέλος, επισημαίνουν ότι στη Γερμανία η Παιδεία αποτελεί αρμοδιότητα των τοπικών κρατιδίων. Ετσι, κάθε τοπική κυβέρνηση επιλέγει όποια «λύση» θεωρεί πρόσφορη.

Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι το γερμανικό εκπαιδευτικό σύστημα ταλανίζεται και αυτό, όπως και το ελληνικό, από αντιλαϊκές πολιτικές εξοικονόμησης πόρων, «εξορθολογισμού» του κόστους της Εκπαίδευσης, που κατηγοριοποιούν σχολεία, προωθούν την αποκέντρωση και την αυτονομία, εντείνουν την αδιοριστία και την υποχρηματοδότηση, τσακίζουν τους μισθούς. Κι όλα αυτά λαμβάνουν χώρα στη Γερμανία (!), «την ατμομηχανή» της οικονομίας της ΕΕ, που δεν έχει μνημόνια και όπου οι ρυθμοί ανάπτυξης έχουν ανοδική πορεία («ανάπτυξη για ποιον άραγε;», αναρωτιόμαστε εύλογα). Παρόμοια η κατάσταση και στη «μεταμνημονιακή» και «ευημερούσα» Κύπρο, όπου η κυβέρνηση Αναστασιάδη ανακοίνωσε στις αρχές Ιούλη σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, στο πλαίσιο του «εξορθολογισμού» της Εκπαίδευσης, τα οποία περιλαμβάνουν αύξηση του διδακτικού ωραρίου των εκπαιδευτικών, μείωση στο ήμισυ των αναγκαίων για φέτος διορισμών, περιορισμό των εξωσχολικών δραστηριοτήτων, περιστολή συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.

Για το ταξικό εκπαιδευτικό συνδικαλιστικό κίνημα, για τα σωματεία και τις δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, η λήψη και υλοποίηση αυτών των μέτρων στη Γερμανία, στην Κύπρο, στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία». Είτε με μνημόνια είτε χωρίς μνημόνια, είναι μέτρα που εφαρμόζουν όλες οι αστικές κυβερνήσεις, όλων των αποχρώσεων, που έχουν τη σφραγίδα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των επιχειρηματικών ομίλων, ντόπιων και ξένων. Είναι κατευθύνσεις και εργαλεία του ΟΟΣΑ και απαιτήσεις του κεφαλαίου! «Εξοικονόμηση», «εξορθολογισμός», για να δημιουργήσει το αστικό κράτος τους όρους να κερδοφορήσουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Να πληρώσει δηλαδή ο λαός την καπιταλιστική ανάπτυξη, όπως πλήρωσε την κρίση. Αυτό είναι το «όραμα» του σχολείου της αγοράς και της ανταγωνιστικότητας. Ενα σχολείο ταξικά κατηγοριοποιημένο, που θα αναζητεί πόρους για τη λειτουργία του και θα προσφέρει διαφοροποιημένη μόρφωση στους μαθητές, ανάλογα με την τσέπη των γονιών.

Απέναντι σε αυτήν τη σφοδρή επίθεση, με κυριότερα θύματα τους μαθητές και το δικαίωμά τους στην ολόπλευρη μάθηση και στην δωρεάν Παιδεία, τους γονείς, που καλούνται να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, και τους εκπαιδευτικούς, που βιώνουν την απαξίωση, την αδιοριστία και την κακοπληρωσιά, η μόνη λύση και απάντηση που υπάρχει είναι ο ανυποχώρητος, από κοινού οργανωμένος αγώνας, με στόχο το σχολείο που θα υπηρετεί τις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες και όχι την κερδοφορία των καπιταλιστών. Για ένα σχολείο όπου ο εκπαιδευτικός δεν θα είναι manager και πλασιέ των επιχειρήσεων, αλλά πραγματικός επιστήμονας και παιδαγωγός. Για να υπάρξει ένα τέτοιο σχολείο, θα πρέπει πρώτα και κύρια να στρέψουμε την πάλη μας ενάντια στη μήτρα που γεννά τα προβλήματα, που δεν είναι άλλη από τον ίδιο τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, να αγωνιστούμε ενάντια στην ΕΕ, τον ΟΟΣΑ, το κεφάλαιο και τους πολιτικούς διαχειριστές του, ανεξαρτήτως «απόχρωσης». Η νέα σχολική χρονιά θα βρει τις δυνάμεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος σε θέση μάχης! Στην πρώτη γραμμή του αγώνα για όλα τα ζητήματα. Το οφείλουμε πρώτα και κύρια στους μαθητές μας.

Βασίλης ΒΑΤΙΣΤΑΣ
Μέλος της Πανελλαδικής Γραμματείας Εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ, πρόεδρος του Συλλόγου Εκπαιδευτικών ΠΕ Κερατσινίου - Περάματος «Ν. Πλουμπίδης»
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Ριζοσπάστης 31-8-2018