Μπροστά στο 37^ο Συνέδριο της ΟΙΕΛΕ

Το διήμερο 15-16 Δεκεμβρίου διεξάγεται το 37ο Συνέδριο της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδας (ΟΙΕΛΕ). Το συνέδριο πραγματοποιείται σε μια περίοδο  όπου συνεχίζεται με αμείωτη ένταση η επίθεση στα δικαιώματά όλων των εργαζομένων από την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και την Ε.Ε.

Συγκεκριμένα, οι εργαζόμενοι στον κλάδο της Ιδιωτικής Εκπαίδευσης έχουν υποστεί μεγάλες απώλειες τα τελευταία χρόνια. Στους χώρους των Φροντιστηρίων Μέσης Εκπαίδευσης, των Κέντρων Ξένων Γλωσσών και των Ιδιωτικών ΙΕΚ, χιλιάδες συνάδελφοι πανελλαδικά εργάζονται κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί, χωρίς Συλλογικές Συμβάσεις, υπό συνθήκες γαλέρας, με την εργοδοσία να δείχνει απροκάλυπτα και με κάθε ευκαιρία το πραγματικό της πρόσωπο.

Με αυτά τα δεδομένα, θα περίμενε κανείς την Ομοσπονδία να δρα σε μια  κατεύθυνση συσπείρωσης των εργαζομένων, με αγωνιστικά χαρακτηριστικά. Να έχει  προετοιμάσει τα μέλη της εδώ και καιρό για την ολομέτωπη επίθεση που δέχονται, να έχει σαφή στάση διεκδίκησης, να λειτουργεί με μαζικούς όρους συσπείρωσης και να πρωτοστατεί σε κάθε μεγάλη ή μικρή μάχη που δίνουν καθημερινά οι συνάδελφοι του κλάδου.

Να δούμε όμως, συμβαίνει πραγματικά κάτι τέτοιο;

Και την τριετία που μας πέρασε, η συνδικαλιστική ηγεσία της ΟΙΕΛΕ, η πλειοψηφούσα παράταξη της «Ενότητας» (πρώην ΠΑΣΚΕ, ΕΜΕΙΣ κλπ), διατήρησε την ίδια και απαράλλακτη στάση που είχε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Έμεινε παγερά αδιάφορη μπροστά σε μεγάλες μάχες των εργαζομένων, όπως η απεργία τον περασμένο Φλεβάρη με αφορμή το ξήλωμα του απεργιακού δικαιώματος και η απεργία στις 30 Μάη. Στις 28/11 σε κοινό σχέδιο με την ΑΔΕΔΥ έκαναν τα πάντα για να μην εκφραστεί κοινό πανεργατικό απεργιακό μέτωπο. Αναπαράγοντας τις διακηρύξεις της λεγόμενης «κοινωνικής συμμαχίας» που ίδρυσαν μεγαλοεργοδότες και εργατοπατέρες, στοιχίζεται με τη γραμμή του συμβιβασμού που προτείνουν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.

Πρόκειται για τη συνδικαλιστική ηγεσία που στήριξε και στηρίζει με κάθε τρόπο τις επιλογές του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων μέσω των οποίων αυτό εκπροσωπείται. Και πώς να μην έχει μια τέτοια κατεύθυνση όταν η ίδια  θεωρεί την Ιδιωτική Εκπαίδευση «δημόσιο κοινωνικό αγαθό». Με βάση αυτό  διαχωρίζει τους εργοδότες σε καλούς και κακούς, ηθικούς και ανήθικους, τη δε επιχειρηματικότητα στην εκπαίδευση υγιή και μη, λες και υπάρχει επιχειρηματίας που επενδύει σε κάποιον τομέα για «την ψυχή της μάνας του».

Είναι η ίδια συνδικαλιστική ηγεσία που υπέγραψε αυξήσεις … 0% επ’ αόριστον, πολύ πριν την κρίση, για να μην επιβαρυνθούν οι ιδιοκτήτες στα ξενόγλωσσα φροντιστήρια! Ταυτόχρονα, ούτε λόγος για υπογραφή ΣΣΕ σε μια σειρά χώρους. Κωλυσιεργεί τόσα χρόνια, δεν ήθελε ούτε θέλει να οργανώσει την πάλη, ικανοποιώντας τις ορέξεις της εργοδοσίας  η οποία ανενόχλητη προωθεί μαζί με την Κυβέρνηση τα επιχειρηματικά της σχέδια, καταστρατηγώντας κάθε έννοια δικαιώματος των εργαζομένων. Καθησύχαζε πριν από χρόνια τους εκπαιδευτικούς των Ιδιωτικών Σχολείων ότι το ενιαίο μισθολόγιο και οι μειώσεις μισθών δεν θα τους «ακουμπήσει» - πράγμα που τελικά συνέβη, χωρίς να δώσει καμία μάχη σε συλλογικό επίπεδο, χωρίς οργάνωση και αγωνιστική διάθεση. Συντηρεί την λογική της ανάθεσης και της εύρεσης λύσεων “από τα πάνω”, μέσω επαφών με στελέχη του Υπουργείου και άλλους υπηρεσιακούς παράγοντες.

Έσπειρε αυταπάτες και ψεύτικες ελπίδες για την κυβέρνηση της “πρώτης φορά Αριστερά”, την  κυβέρνηση που δήθεν “υιοθετεί να αιτήματα του κλάδου”, τη κυβέρνηση που “διαπραγματεύεται για τα συμφέροντα μας”. Συνεχίζει να εγκλωβίζει για μία ακόμα φορά τους συναδέλφους με το αφήγημα της δίκαιης ανάπτυξης και του κοινωνικού διαλόγου. Διακηρύσσει  σε όλους τους τόνους ότι τώρα είναι η ευκαιρία να αποσπάσει νίκες ο κλάδος, προπαγανδίζοντας το ψευδεπίγραφα φιλεργατικό πρόσωπο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και στηρίζοντας  κάθε λογής διαβούλευση με το Υπουργείο. Δεν είπε κουβέντα για τους πλειστηριασμούς, τα χαράτσια, το πετσόκομμα μισθών και συντάξεων που ήρθαν για να μείνουν. Δεν πήρε θέση σε μια σειρά ζητημάτων που αποτέλεσαν το επίκεντρο των διεκδικήσεων των εργαζομένων όλο το προηγούμενο διάστημα, όπως η κατάθεση σχεδίου νόμου στη Βουλή για την επαναφορά  του κατώτατου μισθού στα 751€ και την ανάκτηση των απωλειών.

Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο όμως, για τον επιζήμιο και επικίνδυνο ρόλο αυτής της συνδικαλιστικής ηγεσίας είναι το εξής: σε όλη την ιδιωτική εκπαίδευση εργάζονται πάνω από 100.000 εργαζόμενοι. Από αυτούς οργανωμένοι στα σωματεία είναι περίπου 3000. Θα περίμενε κανείς, κάποιοι που «αγωνιούν» και «κόπτονται» για το συνδικαλιστικό κίνημα του κλάδου, αυτοί που διακηρύττουν σε κάθε τόνο την «ενότητα του κλάδου», να είναι αυτοί που παλεύουν για τη μαζικοποίηση των σωματείων και την οργάνωση των εργαζομένων του κλάδου.

Κι όμως, εδώ και χρόνια έχουν διαγράψει και αρνούνται να επανεντάξουν στη δύναμη της Ομοσπονδίας τον « Σύλλογο Εργαζομένων στην Ιδιωτική Εκπαίδευση «ο Βύρων, το τρίτο πιο μαζικό πρωτοβάθμιο σωματείο ανά την Ελλάδα, ενώ αρνούνται να συμπεριλάβουν στις τάξεις της Ομοσπονδίας τα σωματεία του Ηρακλείου και των Ιωαννίνων. Η πρόφαση είναι ο κλαδικός χαρακτήρα τους, ότι διαπράττουν το «έγκλημα» να εγγράφουν εργαζόμενους του κλάδου ανεξάρτητα από εργασιακή σχέση και ειδικότητα. Κι αυτό, ενώ τα σωματεία έχουν πλήρως εναρμονίσει τα καταστατικά τους με αυτό της ΟΙΕΛΕ. Πρόκειται για σωματεία με δράση και αποτύπωμα στους χώρους εργασίας. Την ίδια στιγμή, η Ομοσπονδία υπερθεματίζει για τον αδιαπραγμάτευτο ομοιοεπαγγελματικό της χαρακτήρα  και αφήνει έκθετους και χωρίς τη δυνατότητα εκπροσώπησης μια σειρά συναδέλφων σε σχολεία (οι οποίοι δεν έχουν διοριστήριο), πόσο μάλλον εκείνους που εργάζονται σε Κέντρα Μελέτης.

Όλα αυτά τα χρόνια σαμποτάρει κάθε μορφή αγωνιστικής διάθεσης που μπορεί να έχουν οι εργαζόμενοι, απομακρύνοντάς τους από κάθε έκφραση οργανωμένης, συλλογικής δράσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το σωματείο του ΣΙΕΛ, το οποίο παραμένει ένα σωματείο φάντασμα. Ένα σωματείο με 1154 ψηφίσαντες στις τελευταίες εκλογές, θα περίμενε κανείς ότι θα ήταν παντού, με μαζικές συνελεύσεις και κινητοποιήσεις όπου εμφανίζονται προβλήματα, ένα σωματείο δίπλα στην εργασιακή καθημερινότητα τόσων χιλιάδων συναδέλφων. Δυστυχώς, κάθε άλλο παρά αυτό είδαμε. Ο ΣΙΕΛ πραγματοποιεί εκλογοαπολογιστικές με μόλις 20-30 άτομα, ενώ δεν έγινε ούτε μία γενική συνέλευση επί μία διετία.

Το 37^ο Συνέδριο της ΟΙΕΛΕ διεξάγεται σε μια περίοδο που το συνδικαλιστικό κίνημα χτυπιέται με τον πιο άγριο τρόπο. Εργοδοτικές και εργατοπατερικές συνδικαλιστικές ηγεσίες σε Εργατικά Κέντρα διεξάγουν αρχαιρεσίες νοθείας κεκλεισμένων των θυρών υπό την προστασία των ΜΑΤ ενώ αποκλείουν με το «έτσι θέλω» σωματεία, προκειμένου να μπορούν να «μαγειρεύουν» τα αποτελέσματα. Σε μια περίοδο που ο συνδικαλισμός αμαυρώνεται και απαξιώνεται στα μάτια των εργαζομένων, έχουμε χρέος να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, να δώσουμε ώθηση σε όποια αγωνιστική διάθεση εκδηλώνεται.

Η στάση της πλειοψηφούσας παράταξης «Ενότητα» της ΟΙΕΛΕ, η γραμμή του συμβιβασμού που υπηρετεί και ο εργοδοτικός-κυβερνητικός συνδικαλισμός που εκπροσωπεί είναι για τους εργαζομένους του κλάδου μέρος του προβλήματος. Είναι βαρίδι από το οποίο πρέπει να απαλλαγούμε. Εμείς, οι εργαζόμενοι που θεωρούμε τη Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία  κοινωνικό αγαθό για όλα τα παιδία και όχι εμπόρευμα, εμείς που «βράζουμε στο ίδιο καζάνι» με τους μαθητές και τις οικογένειές τους, είναι ανάγκη να φτιάξουμε ένα κίνημα με σαφή ταξικό προσανατολισμό. Ένα ρωμαλέο κίνημα που να είναι σε θέση να διεκδικήσει τις απώλειες των προηγούμενων χρόνων. Για μια Ομοσπονδία όπλο στα χέρι των εργαζομένων στην σύγκρουση με τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις και την εργοδοσία, για τη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών μας.

Του Άγγελου Πετρέλη

μέλους του Δ.Σ. του Συλλόγου Εργαζομένων στην Ιδ. Εκπαίδευση «ο Βύρωνας»

και εκπροσώπου της Α.Σ.Κ.Ι.Ε.