Το τελευταίο διάστημα δεχόμαστε έναν καταιγισμό από επιμορφωτικά σεμινάρια των σχολικών συμβούλων. Σεμινάρια υποχρεωτικά για όλους τους εκπαιδευτικούς της σχολικής μονάδας, σε χώρους ιδιωτικών Εκπαιδευτηρίων (αρχές της σχολικής χρονιάς), με εισηγητές κάποιες φορές εκπαιδευτικούς ιδιωτικών σχολείων, με τόπο διεξαγωγής συχνά χιλιόμετρα μακριά από τα σχολεία μας (μέχρι και στο κέντρο της Αθήνας!) με δικά μας έξοδα, όταν με το τσακισμένο εισόδημα μας αρκετοί συνάδελφοι δύσκολα «βγάζουν το μήνα» και συχνά με περιεχόμενο που πρέπει μας βάζει σε έντονη ανησυχία.

Το επικείμενο σεμινάριο στο οποίο καλεί τους συναδέλφους σχολείων του Συλλόγου μας ο σχολικός σύμβουλος της 54^ης Περιφέρειας μας προβληματίζει ιδιαίτερα. Τι άλλο μπορεί να σκεφτεί κανείς διαβάζοντας τον τίτλο ενός εργαστηρίου του συγκεκριμένου σεμιναρίου («Παιδική Επιχειρηματικότητα και τοπική ιστορία»!) πέρα από το ότι με κάθε τρόπο επιχειρείται η πλήρης χειραγώγηση εκπαιδευτικών και μαθητών προς όφελος των επιχειρήσεων; Σεμινάρια που αντιστοιχούν πλήρως στις πρόσφατες αξιώσεις του Σ.Ε.Β. για την εκπαίδευση μαζί με τις σχετικές θέσεις του για μείωση του μισθού των εκπαιδευτικών και αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά δάσκαλο (!!). Ιδιαίτερη θέση έχει η «επιχειρηματικότητα» στο σχολείο στη βάση των κατευθύνσεων ΕΕ και ΟΟΣΑ, ως μία από τις δεξιότητες που πρέπει να παρέχει, προκειμένου να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των επιχειρήσεων. Τα τελευταία χρόνια  εισάγονται  στην Εκπαίδευση τέτοια προγράμματα, με τις ευλογίες του υπουργείου Παιδείας της εκάστοτε κυβέρνησης και την ενεργή συμμετοχή επιχειρήσεων.

Μέσα από την εισαγωγή της επιχειρηματικότητας ως έννοιας και βιωματικής άσκησης, μέσα από τη δημιουργία εικονικών επιχειρήσεων στο σχολείο, το χώρο δηλαδή που διαπαιδαγωγούνται μαζικά οι νέοι άνθρωποι, καλλιεργείται η ψευδαίσθηση ότι τα παιδιά των εργατικών - λαϊκών οικογενειών θα γίνουν επιχειρηματίες. Είναι όμως μονάχα αυτός ο κύριος στόχος του εγχειρήματος; Όχι βέβαια! Η επιχειρηματικότητα εισάγεται στα σχολεία και στις συνειδήσεις από νωρίς, με στόχο την αφομοίωση των αξιών και δεδομένων της καπιταλιστικής επιχείρησης από τους μελλοντικούς μισθωτούς του ανταγωνισμού, της ατομικής λύσης, δηλαδή ο θάνατός σου, η ζωή μου. Επιδιώκεται σε μια κοινωνία εκατομμυρίων ανέργων και μισθών πείνας, όπου μια ελάχιστη μειοψηφία κατέχει το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου, οι εργαζόμενοι να ταυτίζονται με τις αξίες και τα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Οι δράσεις που εισάγουν στο σχολείο τις αξίες της αγοράς έχουν στόχο τις συνειδήσεις των νέων, ανεξάρτητα από το ποιος τις υλοποιεί. Η δε εφαρμογή τους ενέχει και μπόλικη δόση υποκρισίας από πλευράς κυβέρνησης, η οποία στο πλαίσιο των περικοπών στην Παιδεία και ενόψει των νέων μεταρρυθμίσεων που σχεδιάζει, επικαλείται το φόρτο της ύλης που έχουν να αντιμετωπίσουν οι μαθητές, αλλά και τον ανταγωνισμό που σήμερα προωθείται στο σχολείο.  Οι δε μαθητές και εκπαιδευτικοί καλούνται να αφιερώνουν χρόνο και δουλειά για να φτιάξουν επιχειρήσεις και να μάθουν π.χ. για τα «επιχειρηματικά ρίσκα», για να συμπονέσουν τους αυριανούς εργοδότες τους, αντί να τους δοθεί η ευκαιρία να παρακολουθήσουν ένα επιστημονικό πείραμα στο σχολείο, που θα τους βοηθήσει να κατανοήσουν τους νόμους της φύσης, να έρθουν σε επαφή με την τέχνη, με τον αθλητισμό και άλλα που χτίζουν προσωπικότητες, που είναι πραγματικές ανάγκες των παιδιών και όχι των μονοπωλίων.

Και με αυτά τα σεμινάρια αποδεικνύεται ότι ο ρόλος των σχολικών συμβούλων συνδέεται με την προώθηση αντιδραστικών αλλαγών στο σχολείο. Αποτελούν ιμάντα της διοίκησης για την υλοποίηση του νέου σχολείου, το «ενιαίου τύπου ολοήμερο» νηπιαγωγείο, το σχολείο της αγοράς, της ημιμάθειας, της ΕΕ, του ΟΟΣΑ, του Σ.Ε.Β.

Οι εκπαιδευτικοί που δίνουμε καθημερινό αγώνα για την ολόπλευρη μόρφωση των μαθητών μας χρειάζεται να ορθώσουμε τοίχο αντίστασης στις λογικές και τα σεμινάρια που τις προάγουν, που θέλουν τους σημερινούς μαθητές μας αυριανούς εργαζόμενους, ευέλικτους, φθηνούς, χωρίς κρίση και με σκυμμένο το κεφάλι.

  ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΑΓΟΡΑ