Συνάδελφοι, βρισκόμαστε σε μια περίοδο που οι εργαζόμενοι σε κάθε κλάδο, ο εργαζόμενος λαός πρέπει να οργανώσει τον αγώνα του, γιατί έρχεται νέα επίθεση δίχως τέλος στα δικαιώματα του. Παρόλο που κάποιος συνάδελφος είπε ότι δεν ζούμε σε κανονικές καταστάσεις, στην πραγματικότητα η σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι, για το κεφάλαιο είναι μια αναγκαία κατάσταση που θέλει να γίνει ακόμα πιο μόνιμη, επιδιώκοντας να βγει από τη βαθιά κρίση του. Ενώ την εξαετία 2009 – 2015 ένας δημόσιος υπάλληλος έχει χάσει συνολικά 6 μισθούς το χρόνο, κι με την φοροληστεία η συνολική μείωση ξεπερνάει το 60%, ο ΣΕΒ ζητά 180.000 απολύσεις στο Δημόσιο, ζητά να ξεμπερδέψει πλήρως το αστικό κράτος από το Ασφαλιστικό βάρος, ζητά φτηνούς και ευέλικτους εργαζόμενους παντού. Μάλιστα είπε ότι με όποια ανάπτυξη η ανεργία θα παραμείνει για μισό αιώνα πάνω από διψήφια νούμερα και για αυτό προτείνει τα προγράμματα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας για πάντα.

Αυτή είναι η αλήθεια που κρύβουν όλες οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του παλιού και νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού που αποδέχονται την στρατηγική της ΕΕ ανάπτυξης, της επιχειρηματικότητας. Κρύβουν ότι η όποια αύξηση των κερδών του κεφαλαίου, η όποια ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας απαιτεί Μνημόνια Διαρκείας, θα στηριχθεί στην ισοπέδωση των δικαιωμάτων μας, σε νέα αφαίρεση του εισοδήματος του λαού. Επιδιώκουν να ξεπεράσουν την κρίση τους, ανοίγοντας το δρόμο για μια νέα πιο βαθιά κρίση, σκάβουν ένα βαθύ λάκκο για τους εργαζόμενους, της φτώχειας, της ανεργίας και του πολέμου.

Για αυτό και η κυβέρνηση, που αυτή την ανάπτυξη υπηρετεί, τα κέρδη του ΣΕΒ προωθεί τις νέες βέλτιστες πρακτικές για το κατώτατο μισθό, το Λόκ άουτ, την απελευθέρωση των απολύσεων, τις αντιδραστικές αλλαγές στα συνδικαλιστικά. Αυτό που προωθεί η Επιτροπή Κατρούγκαλου πίσω από περίτεχνες είναι οι ουσιαστικά οι εργαζόμενοι να κάθονται στα αυγά τους, να περιμένουν μπας και βγάλει κολοσσιαία κέρδη το κεφάλαιο για να μην τους πετά στα σκουπίδια, διαφορετικά αν τα κέρδη δεν είναι πολλά, να γίνονται οι ίδιοι σκουπίδια. Ότι συμφέρει τον εργοδότη, αυτό θα δίνει! αυτό είπε ο Κατρούγκαλος για την Επιτροπή για τα εργασιακά.

Το κεκτημένο, η στρατηγική της ΕΕ, το πολιτικό πλαίσιο που υπαγορεύει η κερδοφορία των επιχειρήσεων, αυτό είναι στην ουσία το κοινό πλαίσιο, η ΚΟΙΝΗ ΕΙΣΗΓΗΣΗ πάνω στην οποία κινείται η πλειοψηφία στο τιμόνι του κλάδου. Υπάρχει στην ουσία, στην πράξη αυτή η κοινή εισήγηση και την έχει δοκιμάσει πολλές φορές ο κλάδος.

Είναι οι αυταπάτες που καλλιεργούσαν οι δυνάμεις του παλιού κυβερνητικού συνδικαλισμού για τους μαζικούς μόνιμους διορισμούς, όταν έμπαιναν εδώ και 15 χρόνια από όλες τις μπάντες οι ελαστικά εργαζόμενοι, όταν όλες οι κυβερνήσεις της ΕΕ ξεδοντιάζουν σταδιακά την μόνιμη εργασία σε όλο το Δημόσιο. Βαριές ευθύνες έχουν οι δυνάμεις αυτές που καλλιεργούσαν τη λογική της συντεχνίας, της ιδιαιτερότητας του κλάδου, όταν αντικειμενικά το κεφάλαιο ενιαία επιτίθεται σε όλους τους εργαζόμενους. Τη στιγμή μάλιστα που ακόνιζαν τα μαχαίρια για το μισθολόγιο, συγκεκριμένη δύναμη έλεγε στους συναδέλφους, μην ανησυχείτε, θα πάρετε και αυξήσεις.

Η κυβερνητική παράταξη σχεδόν επικρότησε τις αλλαγές που έκανε η κυβέρνηση στη ΤΕΕ, ενώ παρόλο που οι άλλες δυνάμεις καταγγέλλουν το κλείσιμο των ολιγομελών, το Υπουργείο δε κάνει τίποτε άλλο από το να εφαρμόζει τις θέσεις της Ομοσπονδίας που απο κοινού είχαν συνδιαμορφώσει ΣΥΝΕΚ και ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, στα τελευταία συνέδρια ότι «πρέπει επίσης να διατηρούνται τα σημερινά γνωστικά αντικείμενα διαρθρωμένα σε τομείς και ειδικότητες στις επόμενες δύο τάξεις του λυκείου». Συμφωνούν δηλαδή στις συγχωνεύσεις τομέων και ειδικοτήτων, στη νέα δομή της ΤΕΕ που δεν χωρά ολιγομελή τμήματα. Η ΔΑΚΕ από την άλλη στη προσπάθεια της να κρύψει τη συμφωνία της με τις γενικές κατευθύνσεις της κυβέρνησης και της Ε.Ε. για τη σύμπραξη με εργοδότες, για την μαθητεία-τζάμπα εργασία φαντασιώνεται ότι η κυβέρνηση εφαρμόζει σταδιακά το ενιαίο 12χρονο σχολείο. Δεν είναι τυχαίο ότι και η σημερινή κυβέρνηση διατηρεί την πρόβλεψη του νόμου της ΝΔ για καθορισμό ειδικοτήτων με βάση τις προτάσεις των κοινωνικών εταίρων.

Μήπως εδώ και χρόνια δεν κατεβάζουν κοινή εισήγηση το παλιό και νέο δίδυμο του κυβερνητικού συνδικαλισμού, όταν ζητάνε να συμμετέχουν στους κοινωνικούς διαλόγους, όταν κοινό τους σημείο είναι η αυτονομία της σχολικής μονάδας, η αξιολόγηση της σχολικής μονάδας, η ενίσχυση της επιχειρηματικότητας. Χαρακτηριστικό είναι ότι στην προηγούμενη συνεδρίαση του ΔΣ, ο εκπρόσωπος της ΔΑΚΕ ανάφερε ότι δεν θα σας κάνουμε τη χάρη να βγει κοινή εισήγηση σε μια περίοδο αρχαιρεσιών. Αυτό σε ότι αφορά τα περί κοινής εισήγησης και γιατί δεν βγήκε μια τέτοια.

Οι ευθύνες τους για την κατάσταση που επικρατεί στο κίνημα είναι βαριές, πέρασαν αλυσίδες στα μυαλά των εργαζομένων όταν πιπίλιζαν την καραμέλα, ότι ο λύκος θα φυλά τα πρόβατα, ότι εντός των τειχών συστήματος οι εργαζόμενοι θα δουν άσπρη μέρα. Τα βάρβαρα μέτρα που σήμερα ζουν οι εκπαιδευτικοί στο ωράριο, στα μαθήματα, στις αναθέσεις, στα κλεισίματα, στις μετακινήσεις είναι το κουστούμι που έραψε η Ε.Ε. και ΟΟΣΑ, για την ανταγωνιστικότητα. Υλοποιούνται αυτά ψήφισαν από κοινού στο 3^ο Μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ- ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΠΟΤΑΜΙ. Ένα σχολείο ευέλικτο, με εκπαιδευτικούς που θα κάνουν λίγο απ΄ όλα και πρόγραμμα σούπα, ένα σχολείο των δεξιοτήτων και της αυτονομίας που θα παράγει φθηνούς και ευέλικτους εργαζόμενους. Με ένα γυμνάσιο των μειωμένων απαιτήσεων για τη λαϊκή οικογένεια και με ένα λύκειο εξεταστικό κέντρο, που θα τρώει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι. Με στόχο τη μαζική στροφή στην πρόωρη κατάρτιση (στα υποβαθμισμένα και χωρίς υποδομές ΕΠΑΛ).

Η πολιτική αυτή έχει συνέχεια. Κλείσιμο 2000 σχολείων της Διαμαντοπούλου, απολύσεις Αρβανιτόπουλου, απολύσεις σήμερα του Τσίπρα, τις οποίες ΣΥΝΕΚ και ΔΑΚΕ ενοχλούνται να τι λένε απολύσεις, προτιμούν το όρο λήξη της σύμβασης. Η στάση τους αυτή είναι βούτυρο στο ψωμί μιας πολιτικής που υπηρετεί το σχολείο του κεφαλαίου, στο οποίο δεν χωράει η μόνιμη και σταθερή δουλειά, η οργανική θέση, τα εργασιακά δικαιώματα. Εκεί κολλάει και ο νόμος Βερναρδάκη της σημερινής κυβέρνησης που προβλέπει αξιολόγηση και απολύσεις. Αυτή είναι η κανονικότητα του Υπουργείου, είναι πάρτυ προσλήψεων, είναι σπατάλη δυνάμεων και πιστώσεων» να καλύπτονται οι σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες, να υπάρχουν οι εκπαιδευτικοί για κάθε μαθητή. Μια κανονικότητα που δεν ανταποκρίνεται σε λαϊκές ανάγκες ούτε ανταποκρίνεται και στον πλούτο που παράγει σήμερα ο εργαζόμενος.

Την άνοδο αυτής της βάρβαρης κυβέρνησης του Τρίτου Μνημονίου που πρώτη τόλμησε να κάνει το επίδομα ανεργίας φιλοδώρημα για τα επιχειρηματικά κέρδη, υπηρέτησε η προηγούμενη ηγεσία της Ομοσπονδίας, κάνοντας το κίνημα νεροκουβαλητή αντιλαϊκών κυβερνήσεων. Από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε κυβέρνηση, η ΟΛΜΕ εξαφανίστηκε από τους «δρόμους του αγώνα» και εμφανίστηκε στις υποδοχές του Υπ. Παιδείας στα γραφεία της, στα τραπέζια του στημένου κυβερνητικού διαλόγου, στη στήριξη της κυβέρνησης με κάθε τρόπο. Στην πρόταση-εισήγηση των ΣΥΝΕΚ για τις ΓΣ αναφερόταν ότι τα μέτρα του Υπουργείου έστω και αποσπασματικά είναι μέτρα που έχει ανάγκη το σύγχρονο σχολείο… Πρώην συνδικαλιστές και αιρετοί των ΣΥΝΕΚ/ ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμερα σύμβουλοι στο Υπουργείο Παιδείας και εισηγούνται τα αντιεκπαιδευτικά μέτρα. Πολλοί διευθυντές εκπαίδευσης και περιφερειακοί διευθυντές σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση που σήμερα υλοποιούν τις περικοπές και τον «εξορθολογισμό» στην παιδεία ήταν και είναι στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και των ΔΑΚΕ – ΔΗΣΥ/ΠΑΣΚ. Στο ΠΥΣΔΕ Πειραιά ο αιρετός της ΔΑΚΕ αποδέχτηκε τα κενά και τα πλεονάσματα που είχαν διαμορφωθεί με βάση την αντιεκπαιδευτική πολιτική και παρά την φραστική καταγγελία τα ψήφισε.

Στις αυταπάτες για την κυβερνητική εναλλαγή πλάτη έβαλαν και οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ που έπιασαν στασίδι στην πλατεία Συντάγματος, βάζοντας τους εργαζόμενους να αγωνίζονται για την επιτυχία της κυβερνητικής διαπραγμάτευσης, να ψάχνουν τις δήθεν κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης. Για χρόνια έδιναν χέρι βοηθείας στο ΣΥΡΙΖΑ και με την κοινή εκλογική κάθοδο σε πολλά ΠΥΣΠΕ/ΔΕ και σε ψ/δ σωματείων. Τώρα μάλιστα ψάχνουν την συμμαχία τους με τις δυνάμεις των Υπουργών της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αυτών που έψαχναν τις καλές ιδιωτικοποιήσεις, τις καλές συμφωνίες του Φεβρουαρίου με την Τρόικα. Λες και η φτώχεια και εκμετάλλευση εξαφανίζεται με το εθνικό (νόμισμα), βλέπε Βρετανία, ή σε χώρες χωρίς τυπικό Μνημόνιο (βλέπε Γαλλία) δραχμή ή αν εθνικοποιηθούν οι τράπεζες. Μα και τώρα με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών οι μετοχές ελέγχονται από το αστικό κράτος. Τώρα μάλιστα κλαίνε στην ΑΔΕΔΥ γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ τους πρόδωσε, καταγγέλλουν την νεοφιλελεύθερη διαχείριση, το κράτος που δεν ακολουθεί τη στρατηγική ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, αλλά δήθεν είναι υποτελές στους δανειστές. Αντιλήψεις που προκαλούν σύγχυση ως προς τις αιτίες και τους υπευθύνους, που κουμπώνουν και συμπληρώνουν τις πολιτικές εξαπάτησης του ΣΥΡΙΖΑ, ότι τα δύσκολα πέρασαν, που καλλιεργούν τον ατομισμό και αυταπάτες για εύκολες λύσεις από τα πάνω. Ο τυχοδιωκτισμός σας δεν έχει όρια. Δοκιμάστηκε με τα γνωστά αποτελέσματα στο κίνημα.

Δεν έχουν περάσει μάλιστα λίγες μέρες, που παρ’ όλες τις διακηρύξεις των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ για αγώνες διαρκείας, κατήγγειλαν τις κινητοποιήσεις των συναδέλφων της ειδικής αγωγής, των νηπιαγωγών ως συντεχνιακές. Στην ίδια λογική, ήταν παλιότερη τοποθέτηση του εκπροσώπου του τότε ενιαίου ΜΕΤΑ (ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑΕ) στην Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ σχετικά με το νέο μισθολόγιο της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ήταν «μην εκπλαγείτε αν πάρουμε και αυξήσεις».

Το κίνημα μπορεί να απαντήσει στην επίθεση που δεχόμαστε, όσο περισσότερο απαγκιστρώνεται από αυτές τις αυταπάτες, όσο περισσότερο σηκώνει της σημαία της ενιαίας πάλης των εργαζομένων για τις σύγχρονες ανάγκες τους. Όσο παλεύουμε για ένα πραγματικά ενιαίο, σύγχρονο σχολείο, αυτό που έχει διευρυμένη χρονική λειτουργία, για να ολοκληρώνουν όλα ανεξαίρετα τα παιδιά στο σχολείο το μορφωτικό τους πρόγραμμα (μελέτη, εργασίες, αθλητικές δραστηριότητες, ξένες γλώσσες, με παράλληλη δωρεάν σίτιση και ανάπαυση), ενώ θα μπορούν να αξιοποιούν τις δομές του και στον ελεύθερο χρόνο τους για δραστηριότητες που θα παρέχει δωρεάν. Και στο ερώτημα πως γίνεται να υπάρχουν τέτοιες υποδομές σε περίοδο κρίσης, εμείς απαντάμε τέτοια σύγχρονα σχολεία υπάρχουν και τώρα, αλλά τα χαίρονται λίγοι, στα υπερσύγχρονα ιδιωτικά σχολεία, με γήπεδα, πισίνες, χώρους δημιουργίας, εργαστήρια κ.λπ. Και όλα αυτά είναι ιδρώτας του εργαζόμενου, όμως, που καρπώνεται ο ιδιώτης καπιταλιστής και επενδύει στην Παιδεία για να βγάλει μόνο κέρδη.

Χρειάζεται κίνημα με αιτήματα και περιεχόμενο που θα ενώνει εργαζόμενους γονείς, εκπαιδευτικούς και μαθητές, που θα παλεύει για τη συμμαχία εργαζόμενων, αγροτών, μικρών επαγγελματιών, νεολαίας, ανέργων, γυναικών. Όσο κι αν είναι δύσκολη η κατάσταση, πολλά μπορούν να γίνουν, αν αποφασίσουμε να δείξουμε την πραγματική δύναμή μας. Σε κάθε κλάδο, σε κάθε σωματείο και χώρο δουλειάς υπάρχουν δυνατότητες, δυνάμεις πρωτοπόρες και τίμιες που δεν παρασύρονται από τις σειρήνες της ηττοπάθειας και του συμβιβασμού, δυνάμεις με θέληση κι ικανότητα να ηγηθούν στην οργάνωση της πάλης.

Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, συνολικά ο εργαζόμενος λαός έδωσαν το προηγούμενο διάστημα πολύ σημαντικές μάχες απέναντι σε εργοδοσία – κυβέρνηση – ΕΕ – ΔΝΤ, με κύριο μέτωπο τον αντιασφαλιστικό σχεδιασμό και τους βάρβαρους νόμους τους. Εκατοντάδες Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, συνδικάτα, χιλιάδες εργατοϋπάλληλοι έδωσαν πολύμορφους αγώνες, με θέσεις που στήριζαν τα εργατικά λαϊκά συμφέροντα έδειχναν τις αιτίες και το ποιος πρέπει να πληρώσει. Με τις μεγάλες απεργίες, τα συλλαλητήρια, τα μπλόκα των αγροτών, με πρωτοβουλία και σχέδιο, το κίνημα έδειξε ότι είναι όρθιο, ζωντανό, μαχητικό. Έγιναν αγώνες που ενίσχυσαν τα βήματα ενότητας μέσα στο λαό, εμπόδισαν την κυβέρνηση και τα κόμματα του κεφαλαίου να κάνουν τους εργαζόμενους συμμέτοχους στην εφαρμογή της πολιτικής τους. Τις κινητοποιήσεις αυτές όλες οι άλλες δυνάμεις στην ΟΛΜΕ, όπως και τώρα δεν σταμάτησαν να τις υπονομεύουν να τις χαρακτηρίζουν αγώνες της μιας μέρας, τουφεκιά. Εμείς τους λέμε, ότι πέρασαν και δεν ακούμπησαν.

Σήμερα νέες εστίες αντίστασης γεννιούνται, νέες πρωτοβουλίες παίρνονται από εκατοντάδες σωματεία, ΕΚ, Ομοσπονδίες για την οργάνωση του αγώνα για την προετοιμασία της πάλης για την αναπλήρωση των απωλειών στη διάρκεια της κρίσης, για την κατάργηση των αντεργατικών νόμων, για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών.

Οι εργαζόμενοι, το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να αποκτήσει αντοχή, για αγώνες με συνέχεια, επιμονή και ταξική συνέπεια, με εναλλαγή και διαρκή προσαρμογή των μορφών πάλης. Καθημερινά οι εργαζόμενοι να προετοιμάζονται και να ανεβάζουν με κάθε δυνατή μορφή την αντίθεση και πίεση προς κυβέρνηση κι εργοδοσία. Η μάχη για τα ΕΠΑΛ με γονείς και μαθητές, η κινητοποίηση στο Υπουργείο Παιδείας την Τετάρτη, η μάχη για την κάλυψη των κενών και για μαζικούς διορισμούς, η αποκάλυψη των μέτρων για Γυμνάσιο-Λύκειο, η μάχη για τις ΣΣΕ, για την αναπλήρωση των απωλειών, να γίνει υπόθεση όλων των σωματείων στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές. Να εκφραστεί με κάθε δυνατή μορφή η καταδίκη των μέτρων, να παίρνει καθολικό χαρακτήρα, να εκφράζεται αυτό το κύμα κάθε μέρα με μαζικές διαμαρτυρίες, να συντονίζονται δυνάμεις και να προετοιμάζονται για κορύφωση με απεργιακό αγώνα μεγάλων διαστάσεων και μέσα στο άμεσο διάστημα, αγώνα καλά προετοιμασμένο που να συσπειρώνει όσο το δυνατόν περισσότερες δυνάμεις σε Δημόσιο και Ιδιωτικό Τομέα. Λένε μερικοί ότι τα μέτρα περνάνε ή θα περάσουν. Δεν είναι, όμως, όλη η αλήθεια. Θα ήταν πολύ χειρότερα τα πράγματα χωρίς αυτούς τους αγώνες. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο, ότι οι βιομήχανοι επανέρχονται με την απαίτηση για νέα μέτρα. Το πιο σημαντικό είναι ότι η εργατική τάξη, το εργατικό - λαϊκό κίνημα δεν έχει ακόμα δείξει την πραγματική του δύναμη. Επομένως, πολλά κρίνονται από τη δυναμική που θα αποκτήσουν οι αγώνες ως άμεση απάντηση και ως συνέχεια. Και σε αυτό συνάδελφοι θα κριθούμε όλοι.