Την Έκθεσή τους με θέμα το Προσφυγικό παρουσίασαν μαθητές της Ε’ Τάξης του 1ου Δ.Σ. Καρλοβάσου στη Σάμο στα πλαίσια της τελικής γιορτής του σχολείου.

Μήνυμα από τους μαθητές του Ε1

«Εμείς, τα παιδιά της Ε1 τάξης, κάναμε μερικά έργα με θέμα τους πρόσφυγες, για να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας σ’ αυτούς τους κυνηγημένους ανθρώπους. Τους κυνηγάει ο πόλεμος και τα συμφέροντα κάποιων που βάζουν το χρήμα πάνω από τις ζωές των ανθρώπων. Τους κυνηγάει ο φόβος, η λύπη, η αμφιβολία.

Σ’ αυτούς θέλουμε να αφιερώσουμε τα έργα μας. Τους έχουν πάρει τα πάντα. Ας τους δώσουμε, λοιπόν, λίγη ελπίδα…»

Η έκθεση αποτελείται από εικαστικά έργα και ποιήματα που δημιούργησαν τα παιδιά κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Ρατσισμού και την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης στις 21 Μάρτη, οι μαθητές ασχολήθηκαν με το διαχρονικό και επίκαιρο ζήτημα της Προσφυγιάς. Μερικές από τις λέξεις που ήρθαν πρώτες στο μυαλό των παιδιών ήταν:

Πόλεμος, , συμφέροντα, σύνορα, ξεσπίτωμα, βάρκα, στρατόπεδα , πείνα αλλά και οι λέξεις ειρήνη, ελπίδα, αλληλεγγύη, φροντίδα, αγκαλιά, φιλοξενία, φαγητό.

Επηρεασμένοι από το ποίημα του Μπέρτολτ Μπρέχτ «Μετανάστες» αλλά και από το τραγούδι του Bruce Springsteen «Το φάντασμα του Tom Joad» οι μαθητές έγραψαν τα δικά τους ποιήματα, στέλνοντας το δικό τους μήνυμα.

Με θέμα το Προσφυγικό είναι και τα έργα με κάρβουνο και λαδοπαστέλ, που είναι δουλεμένα με βάση τον εξπρεσιονισμό.

Τα έργα από πέτρα είναι επηρεασμένα από τον Σύρο καλλιτέχνη Νιζάρ Αλί Μπαντέρ, ο οποίος μέσα από έργα του αφηγείται τη ζωή στην πατρίδα του, μιλώντας για τον πόλεμο, τον θάνατο, τη θλίψη, αλλά και την ανάγκη για ελπίδα. Οι πέτρες «φωνάζουν δυνατά και απαιτούν να σταματήσει η γενοκτονία, κραυγάζουν, ζητώντας το δικαίωμα της εκπαίδευσης για τα παιδιά της Συρίας».

Οι πέτρες του Σύρου καλλιτέχνη προέρχονται από τις ακτές της Συρίας. Οι πέτρες για τα έργα της έκθεσής μας μαζεύτηκαν από τους ίδιους τους μαθητές από τις παραλίες της Σάμου, έναν από τους πολλούς σταθμούς των προσφύγων στο μεγάλο τους ταξίδι!

Οι μαθητές άνοιξαν την Έκθεσή τους με μια χορογραφία του τραγουδιού «Μικρόκοσμος», σε στίχους του ποιητή Ναζίμ Χικμέτ και μουσική του Θάνου Μικρούτσικου.

Παρακάτω παραθέτουμε τα ποιήματα και τα εικαστικά έργα των μαθητών.

Για ένα καλύτερο αύριο

Τα σύνορα κλειστά.

Μετανάστες και πρόσφυγες ζητούν βοήθεια.

Πόνος και δυστυχία παντού.

Το ταξίδι τους μακρινό,

χωρίς να ξέρουν πού θα τελειώσει.

Όλοι προσμένουν για ένα καλύτερο αύριο…

Ο δικός μου πόνος

Θα΄μαι εκεί…

Όπου υπάρχει αστυνομικός που χτυπάει κάποιον…

Θα΄μαι εκεί…

Με στεναχωρεί να βλέπω ανθρώπους που πεθαίνουν από την πείνα

και να ζουν μέσα στη λάσπη ταλαιπωρημένοι.

 

 

Μια νέα πατρίδα

Όσο θα υπάρχει ελπίδα στον κόσμο,

εγώ θα ταξιδεύω να ξεφύγω

από τους δολοφόνους της πατρίδας μου.

Όσο θα πολεμάμε για την ελευθερία,

όσο θα πολεμάμε για την πατρίδα,

θα ελπίζω για μια νέα πατρίδα,

μια καλύτερη πατρίδα, μια πιο δίκαιη…

Θα ελπίζω…

Κλεμμένη πατρίδα

Κάθονταν στο λιμάνι,

τους βλέπαμε να προσπαθούν να ζήσουν.

Εκείνοι πέθαιναν στη θάλασσα,

ενώ εμείς ζούσαμε τις ήσυχες ζωές μας.

 

Θέλουμε να τους βοηθήσουμε,

όμως δεν μπορούμε να τους πάμε στην πατρίδα,

στο σπίτι τους.

Αυτά δεν υπάρχουν πια.

Τα έκλεψε ο πόλεμος.

Ένας μεγάλος αγώνας

Όλοι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες στον αγώνα,

για να παλέψουν για ένα καλύτερο αύριο,

για ένα κομμάτι ψωμί,

για λίγη αλληλεγγύη,

για λίγη φροντίδα.

Πάντα θα ελπίζουν για το καλύτερο…

Οι ελπίδες

Κάνε υπομονή…

Οι ελπίδες δεν έχουν σβήσει.

Κανένας δε θα μείνει εδώ.

Η τελευταία λέξη δεν ειπώθηκε ακόμα…

 

Προσπάθειες για μια καλύτερη ζωή

Οι πρόσφυγες….

που αφήνουν την πατρίδα τους

για μια καλύτερη ζωή

και για μια φέτα ψωμί,

που μέσα στο κρύο του χειμώνα

περνάνε σύνορα χωρών μες στη λάσπη…

Αυτοί είναι οι πρόσφυγες,

άνθρωποι ίσοι με εμάς που τους κάναμε κατώτερους.

 

 

Μετανάστες

Μετανάστες πεινασμένοι, μετανάστες ταξιδεμένοι.

Είναι ταλαιπωρημένοι και φυλακισμένοι.

Κυλιούνται στις λάσπες για μια κουταλιά σούπα.

Ψάχνουν ρούχα μες στους κάδους.

Ψάχνουν στέγη και στέγη δε βρίσκουν.

Αυτοί είναι οι μετανάστες.

 

Προσφυγιά

Προσπαθούν να ξεφύγουν από έναν πόλεμο,

με μια κουταλιά φαγητό στο χέρι και μια γουλιά νερό.

Για να σωθούν, να’ χουν μια καλύτερη ζωή…

Και η Ελλάδα ανοίγει διάπλατα την αγκαλιά της και δίνει βοήθεια.

Γιατί ο πόλεμος και η προσφυγιά είναι ότι χειρότερο μπορεί να ζήσει ένας λαός…

 

 

Πρόσφυγες και όλος ο κόσμος

Αν συνεχιστεί η προσπάθεια,

ακόμα και τα τανκς από το Πολυτεχνείο να φέρουν,

δε θα μας νικήσουν.

Ούτε οι πρωθυπουργοί,

οι ρατσιστές,

τα κλειστά σύνορα.

Κανείς δε θα μας νικήσει,

αν είμαστε ενωμένοι.

 

Και να μας δέρνουν…

και από τα τρένα να μας ρίχνουν…

ακόμα και να μας πετούν στη θάλασσα,

πρέπει να συνεχίσουμε τον αγώνα…

 

 

Μοναδική ελπίδα

Θα’ μαι παντού τριγύρω…

στο σκοτάδι…

Θα’ μαι παντού…

Όπου μπορείς να κοιτάξεις,

όπου υπάρχει αγώνας για να φάνε οι πεινασμένοι…

 

Πρέπει να είμαστε όλοι εκεί

γιατί μας χρειάζονται.

Πρέπει να κάνουμε το πρώτο βήμα,

μήπως καταφέρουμε να περάσουμε αυτά τα σύνορα.

 

Πρέπει να γυρίσουμε στην επόμενη σελίδα

για μεγαλύτερες ελπίδες…

Μόνο τη βοήθειά μας χρειάζονται,

τίποτα άλλο…

 

 

 ζωή των προσφύγων

Περπατάνε δίπλα στις γραμμές του τρένου,

ελπίζοντας να τους δώσουν ένα κομμάτι ψωμί.

Μένουν μες στους δρόμους,

τα παιδιά τους αρρωσταίνουν,

πεθαίνουν από την πείνα…

Χίλια άτομα μέσα σε μια βάρκα.

Παιδιά πνίγονται…

Προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα,

αλλά οι αστυνόμοι δεν τους αφήνουν να περάσουν.

Και τους βαράνε.

Νιώθουν σαν να είναι μέσα σε μία φυλακή.

Αλλά ελπίζουν ακόμα…

 

 

Αδιέξοδο

Όλοι εσείς οι μετανάστες, οι πρόσφυγες,

που ψάχνετε τη «Γη της Επαγγελίας»

και μερικοί από εσάς ψάχνετε την ευκαιρία

να επιστρέψετε στην πατρίδα σας,

μα όμως, δυστυχώς, δεν υπάρχει ελπίδα γι’ αυτό.

 

Δεν υπάρχει ελπίδα να γυρίσετε πίσω,

αλλά μόνο να προχωρήσετε μπροστά.

 

Όμως, ούτε και αυτό γίνεται,

γιατί σας έχουν κλείσει στα στρατόπεδα.

Και τα σύνορα κλειστά.

Και δεν μπορείτε να πάτε αλλού,

παρά μόνο να μείνετε εκεί που ακριβώς είστε.

 

Μα η ελπίδα πεθαίνει τελευταία…

 

 

Οι ανάγκες των προσφύγων-μεταναστών

Λαθεμένο μου φαινόταν πάντα τ’ όνομα που τους δίναν: «Μετανάστες»

 

Αυτό που ζουν είναι βασανιστήριο.

Χρειάζονται αγάπη, ελπίδα

και όχι να εξευτελίζονται.

Θέλουν στέγαση.

Δεν είναι κατώτεροι από εμάς.

Δεν πρέπει να ζουν στη φυλακή.

 

Το μόνο που θέλουν είναι ειρήνη.

 

Βιαστική απόφαση

Αυτοί οι άνθρωποι φεύγουν από τη χώρα τους

με το «έτσι θέλω».

Έχουν μεγάλο πόλεμο,

βόμβες πέφτουνε στα σπίτια τους.

Δεν προφταίνουν ούτε ρούχα να πάρουν,

ούτε παιχνίδια για τα μωρά.

Έρχονται μέσα σε μια βάρκα

πολύ μικρή,

πολλά άτομα…

 

Τίποτα άλλο. Ειρήνη.