Αυτή τη βδομάδα (31/1-3/2) ξεκινούν οι Γενικές Συνελεύσεις όλων των ΕΛΜΕ της χώρας με σκοπό τον καθορισμό των αγωνιστικών κινητοποιήσεων στον κλάδο των καθηγητών.

Οι γενικές Συνελεύσεις θα πραγματοποιηθούν ακριβώς σε μια περίοδο που η επίθεση κυβέρνησης του μαύρου μετώπου-Ε.Ε.-πλουτοκρατίας κλιμακώνεται, με πρωτόγνωρη οξύτητα.

Όπως δήλωσε και ο Υπουργός Εργασίας, όλα είναι στο τραπέζι! Αν οι εργαζόμενοι δεν πάρουν τα μέτρα τους, αν δεν οργανωθούν πιο αποφασιστικά, αν δεν αντισταθούν κυριολεκτικά θα μας αποτελειώσουν. Θα δουλεύει ένας το πολύ σε κάθε οικογένεια, με μισθούς Βουλγαρίας, χωρίς δικαιώματα, χωρίς Υγεία, Ασφάλιση κι ελεύθερο χρόνο. Πολύ απλά θα μας κάνουν σύγχρονους σκλάβους!

Ανάμεσα στην ομοβροντία των αντιλαϊκών μέτρων (κατάργηση ΣΣΕ, 13^ου -14^ου μισθού κ.α.), στο Δημόσιο επανέρχεται το ζήτημα των απολύσεων, μέσω της «αξιολόγησης», με γραπτές εξετάσεις και προφορική συνέντευξη. Προηγήθηκε η «αποτυχία» του θεσμού της εργασιακής εφεδρείας, δηλαδή δεν κατάφεραν να διώξουν όσους υπολόγιζαν (150 χιλιάδες μέχρι το 2014).

Στην εκπαίδευση, σύμφωνα με τις δηλώσεις της Υπουργού Παιδείας, η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού θα γίνει με κριτήριο τις επιδόσεις των μαθητών και θα συνδυαστεί με την αξιολόγηση της σχολικής μονάδας. Πρόκειται για μέτρα, που αν υλοποιηθούν, κυριολεκτικά γκρεμίζουν ό,τι έχει απομείνει όρθιο από το δημόσιο σχολείο. Χιλιάδες απολύσεις εκπαιδευτικών και ταυτόχρονα κατηγοριοποίηση των σχολείων, ανάλογα με την ταξική σύνθεση των μαθητών τους. Καίριο χτύπημα τόσο στο δικαίωμα στη δουλειά, όσο και στα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών της λαϊκής οικογένειας. Σκέτος εφιάλτης!

Οι εξελίξεις αυτές κάνουν ακόμα πιο σημαντική την επιτυχία των Γενικών Συνελεύσεων των ΕΛΜΕ, την ανάγκη να έχουν μαζικό χαρακτήρα.

Εδώ υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Έχει γίνει καθεστώς τα τελευταία χρόνια στις Γενικές Συνελεύσεις των ΕΛΜΕ και των διδασκαλικών Συλλόγων να μην πατάει ψυχή. Γενικές Συνελεύσεις των 20 και 30 ατόμων σε σωματεία που καλύπτουν χιλιάδες εκπαιδευτικούς, που πολλές φορές δεν είναι παρόντα ούτε καν όλα τα μέλη των Δ.Σ. Πρόκειται για φαινόμενο εκφυλιστικό, στο οποίο ασφαλώς έχει βάλει την σφραγίδα του ο κυβερνητικός συνδικαλισμός των ΟΛΜΕ-ΔΟΕ, εδώ και χρόνια. Όμως, μέχρι εδώ! Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ πρέπει να πρωτοστατήσουν για την επιτυχία των Γενικών Συνελεύσεων, σχολείο το σχολείο, άνθρωπο τον άνθρωπο. Δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με αυτό το χάλι! Η Γενική Συνέλευση είναι όργανο πάλης των εργαζομένων. Αυτό φοβάται το σύστημα και όχι τις «πλατείες».

Το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών έχει καταθέσει ολοκληρωμένη εισήγηση για τις Γενικές Συνελεύσεις. Το ίδιο έχει κάνει και η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ. Αξίζει να σταθούμε στη δεύτερη, διότι είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική. Είναι φανερό ότι όσο βαθαίνει η καπιταλιστική κρίση, ξεχωρίζει καλύτερα η «ήρα από το στάρι», είναι πιο εύκολο στους εργαζομένους να διακρίνουν το περιεχόμενο της ενότητας που προτείνει ο κυβερνητικός-εργοδοτικός συνδικαλισμός.

Η εισήγηση της ΟΛΜΕ (ψηφίστηκε από τη γνωστή πλειοψηφία ΔΑΚΕ-ΣΥΝ-Παρεμβάσεων) διαπνέεται από το άγχος, μπροστά σε μια ενδεχόμενη διάλυση της ΟΝΕ και της Ε.Ε., εξαιτίας της όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης και των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων για τη μοιρασιά της χασούρας. Διαπνέεται από την ανάγκη για μια άλλη διαχείριση στα πλαίσια του συστήματος, που ως δια μαγείας, θα σώσει την παρτίδα τόσο για το σύστημα (τα μονοπώλια), όσο και για τους εργαζόμενους, από την «καταστροφική και αδιέξοδη πολιτική των μνημονίων» (σελ 3).

Χαρακτηριστικά: «Η μεγάλη ύφεση συνεχίζεται, η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία κινδυνεύει να πέσει σε κώμα, η σχετικά ανεξέλεγκτη κρίση χρέους στην ευρωζώνη, η οικονομική και πολιτική αστάθεια, ζωντανεύουν τον κίνδυνο ενός πτωτικού σπιράλ αβεβαιότητας, μιας αλυσιδωτής χρηματοοικονομικής αστάθειας και πιθανής κατάρρευσης της ζήτησης».

Ή σε άλλο σημείο: «Στην Ευρωπαϊκή Ένωση η αβεβαιότητα είναι ιδιαίτερα υψηλή. Οι κίνδυνοι για τις οικονομικές προοπτικές στη ζώνη του ευρώ οξύνονται σε ένα περιβάλλον ιδιαίτερα υψηλής αβεβαιότητας σε βαθμό που να μιλούν ότι η Ευρωζώνη και η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκονται στο “χείλος του γκρεμού” … Το σχετικό αδιέξοδο στο οποίο κατέληξε η ΟΝΕ σηματοδοτεί το τέλος μιας περιόδου βεβαιότητας για την οικονομική και πολιτική ολοκλήρωση της Ευρώπης…η εμμονή σε πολυχρησιμοποιημένα εργαλεία παλιάς κοπής, όπως αυτά των εκβιασμών και της τρομοκράτησης της κοινωνίας για την έξοδο από το Ευρώ και την Ευρωζώνη δείχνει τα όρια και τις αντοχές αυτής της κυβέρνησης. Η υποτιθέμενη διάσωση του Ευρώ και της Ευρωζώνης εξελίσσεται σε έναν εφιάλτη χωρίς τέλος για τους εργαζόμενους…»! (οι υπογραμμίσεις δεν είναι δικές μας, αλλά των εισηγητών)!

Βαστάτε Τούρκοι τ’ άρματα γιατί χανόμαστε. Φωνάζουν οι άνθρωποι… «ακούστε μας, το ευρώ δεν κινδυνεύει τόσο πολύ, είναι κόλπο, εμείς μπορούμε να το σώσουμε και μάλιστα χωρίς αντιλαϊκά μέτρα»! Είναι αλήθεια, ότι τους αναγνωρίζουμε την προσπάθεια…γιατί τέτοια θαύματα, σαν αυτά που λένε, μόνο ο Ιησούς Χριστός έκανε! Και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος! Εκεί όμως κατρακυλάει ο οπορτουνισμός, όταν κινδυνεύει το σύστημα!

Και επειδή μισές δουλειές δεν κάνει να γίνονται, να σου έτοιμη και η απάντηση στην καπιταλιστική κρίση: «Δεν παρατηρείται μια αξιοσημείωτη ποσοτική και ποιοτική επιστροφή επιστροφή κεφαλαίων από τον υπεραναπτυγμένο χρηματοπιστωτικό τομέα προς την πραγματική, λεγόμενη οικονομία, μια ουσιαστική, ποιοτική επανεπένδυση». Ή αλλού «παραδίνεται η χώρα μας στην τρόικα και τους δανειστές της βαθαίνοντας ακόμα περισσότερο την εξάρτηση».

Με άλλα λόγια, μια «αντικατοχική» πολιτική, που θα ενίσχυε τις επενδύσεις (καπιταλιστικές πάντα) και θα σταματούσε για λίγο την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους, θα έλυνε τα πάντα.

Αλήθεια, τι διαφορετικό λένε δεκάδες αστοί οικονομολόγοι, που τώρα καταγγέλλουν το Μνημόνιο σαν αποτυχημένο; Τίποτα! Γι’ αυτό συμφωνούν και οι συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ, που στον ιδιωτικό τομέα συμμετέχουν στον κοινωνικό διάλογο και προτείνουν μέτρα σφαγής των εργατών.

Φυσικά, πουθενά δεν αναφέρεται στο κείμενο ότι η κρίση είναι καπιταλιστική, αντίθετα αναπαράγονται οι γνωστές θεωρίες περί κρίσης χρέους. Άλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά. Πέρσι, η εισήγηση της ΟΛΜΕ μιλούσε για τα αυτά τα παλιόπαιδα, τα golden boys (πάλι με την ψήφο ΔΑΚΕ-ΣΥΝ-Παρεμβάσεις), που φταίγανε για όλα. Όταν αυτό το επιχείρημα κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος, με το βάθεμα της κρίσης, τότε πιάσαμε άλλο παραμύθι, την «κρίση χρέους». Επόμενο, αφού αν πεις την αλήθεια για τον χαρακτήρα της κρίσης, τότε γίνεται φανερό πως μοναδική φιλολαϊκή διέξοδος αποτελεί η πρόταση του ΠΑΜΕ, για ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, δηλαδή αποδέσμευση από την Ε.Ε., μονομερή διαγραφή του χρέους με το λαό στο τιμόνι της εξουσίας.

Είναι δυστυχώς κρίμα για όλους τους, που οι νόμοι του συστήματος είναι αμείλικτοι και αντικειμενικοί. Και όσο και να προσπαθούν να βαφτίσουν το κρέας ψάρι, η κρίση είναι καπιταλιστική και η πορεία της δεν εξαρτάται κυρίως από το μείγμα της αστικής διαχείρισης στην Ελλάδα, αλλά πιο πολύ από το βάθος της εκδήλωσής της στις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες της Ε.Ε. Από την άποψη των λαϊκών συμφερόντων, έξοδος από την κρίση σημαίνει πάλη για να πληρώσει την κρίση η πλουτοκρατία, για απαλλαγή από την κυριαρχία των μονοπωλίων. Διαφορετικά ο λαός θα βυθιστεί σε μια νέα κόλαση. Συνεπώς, μέση λύση, φάρμακο, εντός των τειχών, δεν υπάρχει (αυτή η υπογράμμιση είναι δική μας). Αν υπήρχε μάλλον θα το είχαν λύσει και οι αστοί από μόνοι τους, χωρίς την πολύτιμη, αναμφίβολα, συμβολή των συνδικαλιστών της ΝΔ, του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και του ΝΑΡ ή του ΜΛ-ΚΚΕ.

Αυτά είναι τα περιβόητα αντι-νεοφιλελεύθερα μέτωπα, που αποτελούν και την «κολλητική ουσία», τόσο των συνδικαλιστών της ΝΔ (που είναι αντιμνημονιακοί), όσο και της «επαναστατικής, εκπαιδευτικής αριστεράς». Αυτή την ενότητα θέλουν και δίκαια σκυλιάζουν με το ΠΑΜΕ που δεν τους κάνει τη χάρη. Πιο πολύ όμως ας ανησυχήσουν για το γεγονός ότι ούτε το σύστημα μπορεί να τους κάνει τη χάρη, όσα γιατροσόφια κι αν εφεύρουν! Κάποια στιγμή τα παραμύθια τελειώνουν και η ιστορία, όπως λέει ο λαός μας, δεν έχει δράκο. Δυστυχώς, όμως για το σύστημα και τους απολογητές του, εδώ στην Ελλάδα έχει ΠΑΜΕ...