Η αντεπαναστατική διαδικασία και η μετάλλαξη κομμουνιστικών κομμάτων σε οπορτουνιστικά, σοσιαλδημοκρατικά συνέβαλε να δηλητηριάσουν τις εργατικές συνειδήσεις με την αντίληψη της πάλης για εξωραϊσμό του καπιταλισμού, έτσι που να δυναμώσει στην Ευρωπαϊκή Ενωση και όχι μόνο η δράση της σοσιαλδημοκρατίας στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και σήμερα να προτάσσει για την εργατική τάξη θυσίες και υποχωρήσεις προκειμένου να ξεπεραστεί η καπιταλιστική κρίση σε όφελος του κεφαλαίου.

Σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές όλη αυτή την περίοδο βρίσκονται ουσιαστικά ενωμένοι ανεξάρτητα αν συμμετέχουν σε κοινές ή χωριστές οργανώσεις και παρατάξεις, αντιδεξιού αλλά ποτέ αντιιμπεριαλιστικού προσανατολισμού και αποτελούν βασικούς πυλώνες ενσωμάτωσης του εργατικού κινήματος στα ασφυκτικά πια όρια του καπιταλισμού και καταπολεμούν κάθε εμφάνιση ριζοσπαστικής δράσης.

Αυτά που προτάσσει σήμερα η ΓΣΕΕ για διαπραγματεύσεις με τους εργοδότες προκειμένου να διασωθούν τάχα εργατικές κατακτήσεις, γιατί στην Ελλάδα τουλάχιστον υπάρχει και το ΠΑΜΕ που τους αποκαλύπτει, είναι ξεφτισμένο αντίγραφα από εμπειρίες άλλων χωρών όπου εφαρμόστηκαν ανάλογες πρακτικές αλλά κάτω από άλλες συνθήκες και όχι σε περίοδο κρίσης που κι εκεί όμως δεν είχαν κανένα ευεργετικό αποτέλεσμα για την εργατική τάξη, απλά την παθητικοποίησαν με λίγα και προσωρινά ανταλλάγματα που σήμερα χωρίς καν την ανάγκη υπογραφής μνημονίων έχουν παρθεί πίσω. 

Η έλλειψη ταξικής αντιπαράθεσης με τον αντίπαλο με βάση τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων, συνέβαλε στο να υποτάσσονται στη λογική ότι ρεαλιστικό είναι να υπάρχει οικονομία της αγοράς και η ταξική πάλη να αφορά στο κατά πόσο το εργατικό κίνημα θα πετύχει κάποιους καλύτερους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης ή ακόμα χειρότερα στο πόσα λιγότερα θα χάσουν. Το ΚΕΑ (Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς) επίσης, σαν αριστερή συνιστώσα της σοσιαλδημοκρατίας συμβάλλει στον εγκλωβισμό όλων αυτών που μαζικά τα τελευταία χρόνια γυρίζουν την πλάτη στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα αφού τα θεωρούν συνυπεύθυνα στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής.

Το τελευταίο διάστημα με την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης τόσο η ΣΕΣ όσο και οι εθνικές συμβιβασμένες Γενικές Συνομοσπονδίες προβάλλουν μια σειρά παραπλανητικά αιτήματα πολύ κατώτερα των απαιτήσεων και συμβάλλουν στο να απογοητεύονται οι εργαζόμενοι και να χάνουν κάθε ελπίδα ότι μπορούν να διεκδικήσουν κάτι από αυτά που τους ανήκουν. Προτάσεις για άχρηστα πρωτόκολλα, συσπείρωση ενάντια στο κοινωνικό ντάμπινγκ με παρακάλια προς τα μονοπώλια και αθωώνοντας την ΕΕ, κυνήγι των παράνομων μεταναστών λες και οι νόμιμοι δεν αποτελούν αντικείμενο σκληρής εκμετάλλευσης, θεοποίηση των ξεπερασμένων συλλογικών συμβάσεων που οι ίδιοι έχουν επεξεργαστεί και που δεν καλύπτουν τις βασικές ανάγκες των εργαζομένων μέχρι και εκκλήσεις για κοινό μέτωπο εργοδοτών και εργαζομένων (Δανία) για να ξεπεραστεί η κρίση αλλά και έλλειψη κάθε προσανατολισμού για το ρόλο της εργατικής τάξης. Κάνουν με άλλα λόγια συστηματική δουλειά για την υποταγή και ενσωμάτωση των εργαζομένων στα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Μελετώντας με ταξικά κριτήρια την ιστορία των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων ιδιαίτερα στις βορειοευρωπαϊκές χώρες συμπεραίνουμε ότι ήταν και είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Αφού ξεκάθαρα αντιπαρατέθηκαν με τον Λένιν και αποκήρυξαν την επαναστατική στρατηγική, αφού συκοφάντησαν με κάθε μέσο τη Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση, κέρδισαν επάξια την εμπιστοσύνη της παγκόσμιας αστικής τάξης ότι αυτά τα κόμματα με τις παραδόσεις και τη δυναμική που περικλείουν μπορούν να διαιωνίσουν το καπιταλιστικό σύστημα, είναι πιο πειστικά ως προς το να εγκλωβίζουν τα λαϊκά στρώματα με ανάλογη κατά καιρούς φρασεολογία αλλά και υποσχέσεις και παροχές ώστε να εδραιώνεται σε επίπεδο συνείδησης η καπιταλιστική τάξη πραγμάτων. Οτι μπορεί να υπάρξει και ανθρώπινος καπιταλισμός με φυσικές αποκλίσεις, ότι εργοδότες και εργαζόμενοι έχουν κοινά συμφέροντα και μαζί σε ένα κλίμα συναίνεσης και συνεργασίας μπορούν να εξασφαλίσουν την κοινωνική ευημερία.

Οι μορφές ταξικής πάλης που να εκφράζουν την οξύτητα των προβλημάτων των εργαζομένων στην αντιπαράθεση με το κεφάλαιο και πρώτα από όλα το δικαίωμα της απεργίας αλλά και η σημασία της οργάνωσης της εργατικής τάξης σε ταξικά προσανατολισμένους φορείς αντικαταστάθηκαν με την παθητικοποιημένη συμμετοχή σε «σωματεία - επιχειρήσεις» όπου καλοπληρωμένοι εργατοπατέρες αναλαμβάνουν τις διαπραγματεύσεις με μορφές πολιτισμένου κοινωνικού διαλόγου με χαβιάρι και μπίρες σε ένα κλίμα συναίνεσης και προώθησης του εθνικού συμφέροντος. Ο κρατικός μηχανισμός εκεί που τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα κυβερνούσαν μπήκε απόλυτα στην υπηρεσία της ιδεολογικής και πολιτικής ενσωμάτωσης των λαϊκών στρωμάτων στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Επιλεκτικά προβαλλόμενες έννοιες και αξίες όπως η ελευθερία λόγου, η κοινωνική αλληλεγγύη, η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το δικαίωμα της ατομικής επιλογής, που μπορούσαν να αποτελέσουν με κάποια σχετική επεξεργασία αντικείμενο αντιπαράθεσης με τις χώρες που επιχειρούσαν τη σοσιαλιστική οικοδόμηση από τη μια, και ο εκλεπτυσμένος αλλά συστηματικός αντικομμουνισμός από την άλλη, ενσωματώθηκαν στο εκπαιδευτικό σύστημα και τη λειτουργία των κοινωνικών φορέων που προωθήθηκαν με τη συμβολή και του σοσιαλδημοκρατικού συνδικαλισμού.

Τα εκ του πονηρού ανοίγματα αργότερα της περεστρόικα και η υιοθέτηση δυτικών συμπεριφορών στο σοσιαλιστικό μπλοκ με σημαία τα λεγόμενα «ανθρώπινα δικαιώματα» και την ελευθερία λόγου, είχαν σαν αποτέλεσμα να προκαλέσουν δεξιά στροφή σε μεγάλο μέρος του κομμουνιστικού στρατοπέδου στη δύση. Ηγετικά στελέχη της σοσιαλδημοκρατίας χαρακτηρίστηκαν σύμμαχοι. Και μετά την αντεπανάσταση τα περισσότερα ΚΚ στην Ευρώπη αυτοδιαλύθηκαν ή παραδόθηκαν στις δυνάμεις του οπορτουνισμού που έκαναν στρατηγική τους τον εξανθρωπισμό του καπιταλισμού, ιδιαίτερα με τη συμβολή των ΜΚΟ και τον εγκλωβισμό των δυνάμεων που εγκαταλείπουν τη σοσιαλδημοκρατία και σήμερα το ένα μετά το άλλο συσπειρώνονται στο ΚΕΑ.

Υπάρχουν βεβαίως και κομμουνιστικά κόμματα σε κάποιες απ' αυτές τις χώρες τα οποία πασχίζουν να ανασυνταχθούν, αλλά είναι αδύναμα μετά απ' όλες αυτές τις εξελίξεις και τις πιέσεις του οπορτουνισμού και της σοσιαλδημοκρατίας που ενίοτε τα οδηγούν και σε υποχωρήσεις, συνεργασίες με τη σοσιαλδημοκρατία κλπ.

Στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ επιβεβαιώθηκε ότι με τη συγκατάθεση των σοσιαλδημοκρατών και φιλελεύθερων ηγετών αυτό το ιμπεριαλιστικό άρμα θα επικεντρώσει τα πυρά του πιο στοχοπροσηλωμένα ενάντια στα λαϊκά κινήματα για να διαφυλάξει τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Επίσης, στο Συνέδριο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, διά στόματος και του Γιώργου Παπανδρέου αλλά και του πρόεδρου του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος (PES) Δανού Πολ Ράσμουσεν δόθηκαν κάθε λογής διαπιστευτήρια προς την αστική τάξη και τα ιμπεριαλιστικά συνδικάτα ότι τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα έχουν τη θέληση αλλά και την εμπειρία να προωθήσουν ταχύτερα από τους φιλελεύθερους τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και να τσακίσουν τα λαϊκά κινήματα σε κάθε χώρα ώστε το κεφάλαιο να μη συναντάει εμπόδια για την επέλασή του.

Στο 3^οΣυνέδριο του ΚΕΑ κι εκεί επιβεβαιώθηκε ότι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έχει αποκτήσει ένα θεσμικό σύμμαχο που μπορεί στο όνομα της ευρείας αριστεράς να προσφέρει πολλά για να στηρίξει το καπιταλιστικό σύστημα και να εμποδίσει τη ριζοσπαστικοποίηση δυνάμεων που το αμφισβητούν.

Είναι σίγουρο ότι αργά ή γρήγορα θα έχουμε λαϊκούς ξεσηκωμούς και κάτω από την όξυνση όλων των αντιθέσεων. Κανείς ασφαλώς δεν μπορεί να προεξασφαλίσει την πορεία των κοινωνικών διαθέσεων σε τέτοιες συνθήκες αλλά έχει σημασία τα Κομμουνιστικά Κόμματα να προετοιμάζουν τις εργατικές, τις λαϊκές δυνάμεις ιδεολογικά και οργανωτικά με βάση την προβολή του άλλου δρόμου ανάπτυξης της Λαϊκής Εξουσίας - Λαϊκής Οικονομίας σαν απάντηση στο δίλημμα μεταξύ των διάφορων μορφών διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος με κοκκινοπράσινα αναπτυξιακά μοντέλα που θα προβάλλονται όλο και πιο έντονα από τις δυνάμεις του οπορτουνισμού και τα τυχόν νέα σοσιαλδημοκρατικά σχήματα που θα εμφανιστούν.

Οι καθημερινές εξελίξεις με αφορμή την κρίση επιταχύνουν την αναγκαιότητα για την ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ.

Πάνος ΑΠΕΡΓΗΣ
Δανία