Η μεγάλη κινητοποίηση του εργαζόμενου λαού της Γαλλίας και της νεολαίας, των παιδιών των εργατών έχει θορυβήσει εκτός από το γαλλικό κεφάλαιο και τις αστικές τάξεις των άλλων χωρών και της Ελλάδας. Δεν είναι λίγο πράγμα εκατομμύρια άνθρωποι να απεργούν και να βγαίνουν στο δρόμο να διαδηλώνουν. Οι Γάλλοι εργάτες αντιδρούν έχοντας ως αιχμή την προσπάθεια που κάνει το κεφάλαιο, μέσω της κυβέρνησης Σαρκοζί, να αυξήσει τα όρια συνταξιοδότησης ουσιαστικά στα 70 και πέρα, αφού ένα βασικό στοιχείο του νομοσχεδίου που βρίσκεται υπό συζήτηση είναι τα 41,6 χρόνια υποχρεωτικών ασφαλιστικών εισφορών για πλήρη σύνταξη, δηλαδή δουλειά ως τον τάφο! Αλλωστε, αυτή η αγωνία αποτυπώνεται και στην αγανάκτηση των νέων που φωνάζουν: «Δε θέλουμε να πεθάνουμε δουλεύοντας». Και ενώ όλα αυτά είναι πεντακάθαρα, αυτό που προβάλλεται από τα δήθεν αντικειμενικά ΜΜΕ είναι τα επεισόδια, που προκαλούν και στη Γαλλία (όπως άλλωστε και στη χώρα μας) προβοκατόρικοι μηχανισμοί του ίδιου του αστικού κράτους, αξιοποιώντας αυθόρμητες και ανώριμες ενέργειες. Ο στόχος φυσικά είναι «η μπάλα να φύγει απ' το γήπεδο» και να ...περιπλανιέται σε αλλότρια, ώστε να συκοφαντηθούν οι εργατικοί αγώνες, το λαϊκό κίνημα.

Αυτό που φέρνουν στην επικαιρότητα οι εργατικοί αγώνες στη Γαλλία είναι ότι τα μέτρα που παίρνονται αυτή την περίοδο στη Γαλλία, στην Ελλάδα, στην ΕΕ και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο είναι ενιαία και κοινά και παίρνουν πίσω κατακτήσεις που έχουν πετύχει οι εργαζόμενοι σε παλιότερες εποχές και ιδιαίτερα όσο υπήρχε το «αντίπαλο δέος» των χωρών που οικοδομούσαν το σοσιαλισμό. Η στρατηγική του κεφαλαίου, που εξυπηρετείται στη Γαλλία από τους νεοφιλελεύθερους του Σαρκοζί, στην Ελλάδα και άλλες χώρες από σοσιαλδημοκράτες, προωθείται με τα ίδια προσχήματα, την αντιμετώπιση των ελλειμμάτων. Εχουν τον ίδιο στόχο: Να κάνουν ακόμα πιο φτηνή την εργατική δύναμη, να αυξήσουν την εκμετάλλευση των εργατών, ώστε σε περίοδο κρίσης υπερσυσσώρευσης και υπερπαραγωγής του κεφαλαίου, είτε να διατηρηθούν, ή και να αυξηθούν τα κέρδη των καπιταλιστών.

Οι πολιτικές δυνάμεις της πλουτοκρατίας στη Γαλλία, στην Ελλάδα και παντού έχουν τη στήριξη οπορτουνιστικών, αφερέγγυων δυνάμεων που έχουν συμβιβαστεί με την καπιταλιστική εκμετάλλευση και προσπαθούν να την εξωραΐσουν, σπέρνοντας αυταπάτες ότι μπορεί ο καπιταλισμός να εξανθρωπιστεί. Οι δυνάμεις αυτές αποτελούν αναχώματα για τη ριζοσπαστικοποίηση του αγώνα των εργατών, για τη διεύρυνση του πλαισίου διεκδίκησης. Η Γαλλία δεν αποτελεί εξαίρεση. Για χρόνια η σοσιαλδημοκρατία, οι «μεταλλαγμένοι κομμουνιστές», ο συμβιβασμένος συνδικαλισμός συνέβαλαν τα μέγιστα στην καρατόμηση των λαϊκών δικαιωμάτων, στο όνομα του εφικτού, της ταξικής συνεργασίας.

Αν κάτι αναδεικνύεται από την αγωνιστική διάθεση στη Γαλλία είναι ότι η κατάσταση για το λαό έφτασε στο «μη παρέκει» και από τα κάτω οι εργαζόμενοι πίεσαν και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να προχωρήσουν σε απεργίες και κινητοποιήσεις. Και είναι δίδαγμα για τους εργαζόμενους στην Ελλάδα αυτό το «από τα κάτω». Δείχνει τη δύναμη των εργατών που μπορούν να την επιβάλουν. Και που για τη χώρα μας αυτό σημαίνει οργάνωση στα ταξικά συνδικάτα, απεγκλωβισμός από ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, συσπείρωση στο ΠΑΜΕ. Για να δυναμώσει το ταξικό ρεύμα, η ταξική σύγκρουση και να διεκδικηθεί όχι μόνο ένα μέρος αλλά όλος ο πλούτος, που παράγουν οι εργάτες, βάζοντας πλώρη για την κατάκτηση της εξουσίας, που θα καταργήσει τους καπιταλιστές.