Η απόπειρα αναθεώρησης της ιστορίας με κυρίαρχους άξονες, την ιδεολογική μονομέρεια, την αποσπασματικότητα και τα ιστορικά χάσματα, τον υποκειμενισμό, την κατάργηση της θεμελιακής αρχής της αιτιότητας και κάθε επιστημονικής νομοτέλειας, αποτυπώνονται ανάγλυφα τόσο στη σχολική ιστοριογραφία, όσο και στα κριτήρια σύνταξης και αξιολόγησης των θεμάτων της ιστορίας θεωρητικής κατεύθυνσης στις πανελλαδικές εξετάσεις (21-5-10). Ειδικότερα:

α) Οι αντιστοιχίσεις αριθμών με γράμματα ανάμεσα σε ιστορικές προσωπικότητες και κοφτές φράσεις

(Πχ. Τρικούπης, Θεοτόκης, Κουμουνδούρος, Χρύσανθος Τραπεζούντος με φράσεις όπως,τα αιτήματα της νέα γενιάς, ΟΧάρτης του Πόντου, η Πολιτοφυλακή της Κρήτης) Καμία σχέση δεν έχουν με το ιστορικό γίγνεσθαι και ούτε καν αναγνωριστικά δεν λειτουργούν για τη μνήμη των υποψηφίων, ενώ ταυτόχρονα καταργούν κάθε ίχνος κριτικής ικανότητας και σκέψης. Το ίδιο και οι ορισμοί ολότελα ασήμαντων ιστορικών όρων, όπως το Κόμμα των Ιαπώνων, Το Εθνικό Κομιτάτο και το Φροντιστήριο της Τραπεζούντας.

β) Τα θέματα Β1, Β2 απαιτούν στείρα απομνημόνευση και απλή παράθεση χωρίς βάθος βενιζελικών και αντιβενιζελικών ονομάτων και συνασπισμών στα 1904, καθώς και βενιζελικών νόμων στα 1911, με αναφορές ασύνδετες από τους κοινωνικούς, οικονομικούς και πολιτικούς όρους που προσδιορίζουν ιστορικά την εποχή.

γ) Τα ζητούμενα της β ομάδας (πηγές, Γ1), καλούν τον υποψήφιο απλά να αναφερθεί στις διαδικασίες προσδιορισμού των ανταλλάξιμων περιουσιών και στις αποζημιώσεις, Χωρίς καν να μνημονεύεται ο λόγος για τον οποίο οι αποζημιώσεις αυτές σταμάτησαν (απόσβεση χρεών, Σύμφωνο της Άγκυρας μεταξύ Βενιζέλου-Ατατούρκ). Κατά το κείμενο, αιτία της μη καταβολής των αποζημιώσεων ήταν το εκπρόθεσμο της υποβολής, οι ασθένειες των προσφύγων, το ότι πολλοί ήταν ανήλικοι και ορφανοί και όχι η αναλγησία της αστικής τάξης και η εγκληματική αδιαφορία του καπιταλισμού για αυτούς, ούτε και η εκμετάλλευση των προσφύγων από τηνΤράπεζα της Ελλάδας, Που παρακρατούσε το 25% των πενιχρών ποσών που δίνονταν στους πρόσφυγες σαν δόσεις αποζημίωσης, οι οποίες ποτέ δεν ολοκληρώθηκαν. Κατά τα άλλα, το Δ1 κείμενο-πηγή από την Ιστορία του Χ,. Χατζηιωσήφ διαφημίζει την Τράπεζα της Ελλάδας (το τραπεζικό κεφάλαιο) στους σκοπούς, στην οργάνωση και στο έργο της κατά διάρκεια της κρίσης, ως ραχοκοκαλιά και εγγυήτρια της κερδοφορίας του Κεφαλαίου σε περίοδο καπιταλιστικής ανάκαμψης. Μολονότι κάπου το κείμενο αναφέρει ότι η Τράπεζα της Ελλάδας λειτούργησε σαν τραπεζίτης της κυβέρνησης, η διατύπωση αυτή δεν επιτρέπει στον υποψήφιο να το κατανοήσει αρνητικά και πολύ περισσότερο να καταλάβει ότι η πολιτική είναι η συμπυκνωμένη έκφραση της οικονομίας (Λένιν).

Η επιλογή λοιπόν ασήμαντων θεμάτων και αχρείαστων λεπτομερειών δε βοηθάει οι νέοι να γνωρίσουν το ιστορικό παρελθόν, να ερμηνεύσουν το παρόν, με σκοπό να το ανατρέψουν και να οικοδομήσουν το μέλλον. Να εμβαθύνουν δηλαδή στις σημερινές υποκειμενικές και αντικειμενικές συνθήκες, μέσα από την επιστημονική γνώση του παρελθόντος. Επειδή για μας η ιστορία είναι η πιο μαζική και πολιτική επιστήμη, δύναμη προοδευτική και ανατρεπτική, όπως τόνιζε ο Γιάννης Ζεύγος στους συγκρατούμενούς του μέσα από τα ιστορικά μαθήματα στην Ακροναυπλία, το και αυτό γι 'αστικό σχολείο, τα βιβλία και οι εξετάσεις, όπως πάντα , έρχονται και στις μέρες μας, να μετατρέψουν την ιστορία σε αποσιώπηση και παραχάραξη της αλήθειας για να υπηρετήσουν πιο στενά τους σύγχρονους ιδεολογικούς και πολιτικοοικονομικούς στόχους του μονοπωλιακού καπιταλιστικού συστήματος. Να πώς η Ιστορία γίνεται σιωπή, άγνοια και σύγχυση.