Εν αναμονή του νομοσχεδίου για τις προσλήψεις, οι εκπαιδευτικοί πρέπει να οξύνουν την πάλη τους για το δικαίωμα όλων στη δουλειά, για την κατάργηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας στην εκπαίδευση

2.516 σχόλια αναρτήθηκαν στην ιστοσελίδα της κυβέρνησης όπου διεξαγόταν αυτή η φάση της «διαβούλευσης» για το θέμα των προσλήψεων εκπαιδευτικών και η πλειοψηφία τους ήταν μια κραυγή αγωνίας από ανθρώπους που για χρόνια έχουν δουλέψει με ελαστικές εργασιακές σχέσεις στην εκπαίδευση. Αν αναλογιστεί κανείς ότι το σύνολο των εν ενεργεία εκπαιδευτικών μαζί με αυτούς που είναι καταγεγραμμένοι στους διάφορους πίνακες διορισμού και δεν εργάζονται αυτή τη στιγμή είναι γύρω στους 190.000, αλλά και το γεγονός ότι στα 2.516 σχόλια συμπεριλαμβάνονται και πολλοί που δεν είναι εκπαιδευτικοί, φαίνεται ότι ένα ποσοστό μόλις 1% περίπου των εκπαιδευτικών συμμετείχε στην πολυδιαφημισμένη «διαβούλευση» του υπουργείου Παιδείας. Δηλαδή, η νομιμοποίηση που θέλει να δώσει η κυβέρνηση στην πολιτική της μέσω του «νέου φρούτου» της «διαβούλευσης»... τσαλακώνεται κατ' αρχήν από τα χαμηλά ποσοστά συμμετοχής.

Πολύ περισσότερο, όμως, «τσαλακώνεται» από το ίδιο το περιεχόμενο των μηνυμάτων. Πολλές εκατοντάδες είναι τα μηνύματα ανθρώπων που έχουν δώσει ήδη στο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ δυο και τρεις φορές κι έχουν πετύχει, δουλεύουν όμως για τρία, τέσσερα, ακόμα και οχτώ χρόνια ως ωρομίσθιοι ή αναπληρωτές, δηλαδή με ελαστικές σχέσεις εργασίας και τώρα βρίσκονται στον αέρα. Εισπράττουν τις κυβερνητικές προτάσεις ως κοροϊδία, εκφράζουν στα μηνύματά τους την απογοήτευση ή την οργή τους, γιατί τους λένε τώρα θα ξαναξεκινήσετε πάλι από την αρχή.

Προκύπτει εύλογα το ερώτημα και η δυσπιστία: Αραγε, αυτά θα ληφθούν πράγματι υπόψη από την κυβέρνηση, στην κατάρτιση του νομοσχεδίου; Θα μπορούσε να απαντήσει κανείς «ας μην προτρέξουμε και ας περιμένουμε το νομοσχέδιο». Εξάλλου η παραβολή με τον Χότζα είναι γνωστή και δείχνει την τακτική τού ...παραφουσκώνω τα πράγματα, προκειμένου όταν αφαιρέσω έστω και μία από τις αντιδραστικές προτάσεις να φανεί σαν ...ανακούφιση και να μου πουν κι «ευχαριστώ»! Ομως, αν πραγματικά η κυβέρνηση θέλει να λάβει υπόψη της την αγωνία όλων αυτών των ανθρώπων που για χρόνια δουλεύουν με ελαστικές σχέσεις εργασίας, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι: Μονιμοποίηση όλων χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Αυτή είναι η απαίτηση των ταξικών δυνάμεων, του ΠΑΜΕ, αυτό είναι το σωστό και δίκαιο.

Υποκρισία τα περί αξιοκρατίας

Σ' αυτό, όμως, το σωστό και δίκαιο, η κυβέρνηση έχει φροντίσει - πριν ακόμα από τη «διαβούλευση» - να προδιαθέσει το κλίμα για αρνητική απάντηση, αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι περισσότεροι από αυτούς μπήκαν στην εκπαίδευση με ...ρουσφέτια.

Ακόμα κι έτσι να είναι όμως, ποιος πρέπει να πληρώσει; Οταν ένας νέος αναγκάζεται να συρθεί στο γραφείο του ενός ή του άλλου βουλευτή, του ενός ή του άλλου παράγοντα και ζητάει ρουσφέτι για να δουλέψει, τι είναι αυτό που τον σπρώχνει εκεί; Δεν είναι η ανάγκη για δουλειά; Δεν είναι δικαίωμά του να έχει δουλειά; Και σε τελική ανάλυση, ποιος εκμεταλλεύεται ποιον; Ο άνεργος εκμεταλλεύεται τον βουλευτή και τον παράγοντα ή ο παράγοντας εκμεταλλεύεται την ανάγκη για δουλειά του ανθρώπου που προστρέχει στο γραφείο του και παρακαλάει;..

Εξάλλου, ειδικά στους εκπαιδευτικούς, το παραμύθι της «αξιοκρατίας», μαζί μ' αυτό τού τάχα πιο γρήγορου διορισμού, το είχαν πουλήσει και πριν 11 χρόνια όταν καθιερώθηκε ο διαγωνισμός του ΑΣΕΠ. Με αυτά τα επιχειρήματα προσπαθούσαν και τότε να επιβάλουν το διαγωνισμό που αποσυνέδεσε το πτυχίο από το δικαίωμα στη δουλειά και έγινε το πρώτο όχημα για τον πολλαπλασιασμό των ελαστικών σχέσεων εργασίας στην εκπαίδευση, επέβαλε τη λογική ότι όλοι οι εκπαιδευτικοί πρέπει ντε και καλά να δουλέψουν πρώτα ως αναπληρωτές και μετά να ελπίσουν σε διορισμό.

Δρομολογούν δραστική μείωση των προσλήψεων

Δεν είναι το «έλλειμμα αξιοκρατίας» που οδηγεί την κυβέρνηση να αλλάξει και πάλι το σύστημα προσλήψεων των εκπαιδευτικών. Ο βασικός τους στόχος είναι ο δραστικός περιορισμός των προσλήψεων. Δεν είναι τυχαία η «εκστρατεία» που ξεκίνησε από την πρώτη μέρα που ανέλαβε το υπουργείο η Α. Διαμαντοπούλου, να πείσει ότι υπάρχουν χιλιάδες αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί που τάχα αν ξαναγυρίσουν στα σχολεία, όχι μόνο θα καλυφθούν οι ελλείψεις, αλλά θα περισσεύουν κιόλας. Σ' αυτό το πνεύμα, το Νοέμβρη διέρρεε εκθέσεις του ΟΟΣΑ που έκαναν εκτιμήσεις για 10.000 αποσπάσεις και τη βδομάδα που μας πέρασε, σε ραδιοφωνική της συνέντευξη, ανέβασε τον αριθμό των αποσπασμένων εκπαιδευτικών σε 18.000. Αν τώρα, στα παραπάνω, συνυπολογίσουμε και αυτό που ανέφερε ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου στην ομιλία του στο Ζάππειο την περασμένη Δευτέρα, ότι «από το 2011 θα ισχύσει ο κανόνας στο Δημόσιο μια πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις», γίνεται παραπάνω από φανερό ότι προσλήψεις θα γίνονται ...με το σταγονόμετρο. Δηλαδή, τα κενά και οι ελλείψεις θα καλύπτονται εκ των ενόντων. Αρα: Εντατικοποίηση της εργασίας, με όλες τις συνέπειες που θα έχει αυτή για το επίπεδο της εκπαίδευσης και για τους μόνιμους εκπαιδευτικούς. Να γιατί οι κυβερνητικές προτάσεις δεν αφορούν μόνο τους 45.000 εκπαιδευτικούς που έχουν εργαστεί ή εργάζονται σήμερα ως αναπληρωτές και ωρομίσθιοι, αλλά το σύνολο των εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Παράλληλα, πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι οι ανάγκες σε εκπαιδευτικούς είναι πολλαπλάσιες από αυτές που αφήνει να εννοηθεί η κυβέρνηση, ενώ θα μεγάλωναν ακόμα περισσότερο αν παίρνονταν μια σειρά αναγκαία μέτρα όπως η μείωση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα, ένα ολοκληρωμένο σύστημα περιοδικής επιμόρφωσης για όλους τους εκπαιδευτικούς, η μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης κ.ά. Τέτοιου είδους μέτρα όμως, που θα αποτελούσαν και ουσιαστικά βήματα στη βελτίωση της ποιότητας της διδασκαλίας και της εκπαίδευσης (την «ποιότητα», θυμίζουμε, επικαλείται διαρκώς η κυβέρνηση για την Παιδεία) είναι μίλια μακριά από τις κυβερνητικές προθέσεις και την κυβερνητική πολιτική.

Ανοίγει δρόμος για την άρση της μονιμότητας

Πέρα από τη μείωση των προσλήψεων, τα μαντάτα γίνονται ακόμα χειρότερα για τους εκπαιδευτικούς και από τον τρόπο των προσλήψεων. Σύμφωνα με τις κυβερνητικές προτάσεις, οι προσλήψεις θα μπορούν να γίνονται σε επίπεδο περιφέρειας, διεύθυνσης εκπαίδευσης ή, ακόμα, και σχολικής μονάδας. Είναι παραπάνω από φανερό ότι αυτό το σύστημα θα συνδεθεί με τον «Καποδίστρια 2». Παράλληλα, προτείνεται η ενεργοποίηση του θεσμού του «δόκιμου εκπαιδευτικού» για τα δυο πρώτα χρόνια μετά τον κανονικό διορισμό του. Ολα αυτά ανοίγουν το δρόμο να γίνει η Τοπική Αυτοδιοίκηση «εργοδότης» των εκπαιδευτικών και να έχει καθοριστικό ρόλο στη λεγόμενη «αξιολόγηση», δηλαδή στον έλεγχο της προσαρμογής του εκπαιδευτικού στις αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση και το ρόλο που τον καλούν να παίξει, και σε τελική ανάλυση να έχει λόγο στην παραμονή ή όχι του εκπαιδευτικού στην εκπαίδευση. Γιατί η ενεργοποίηση του «δόκιμου» δεν είναι τίποτε άλλο από το πρώτο βήμα για την άρση της μόνιμης και σταθερής σχέσης εργασίας του εκπαιδευτικού.

Η αποκέντρωση στην εκπαίδευση θα πάει χέρι χέρι με τον «Καποδίστρια 2». Στο πλαίσιο αυτό, κάθε σχολική μονάδα θα έχει, ως ένα βαθμό, αυτονομία σχεδιασμού και υλοποίησης του εκπαιδευτικού της προγράμματος και της ανάπτυξής της. Ο ρόλος του εκπαιδευτικού σε μια τέτοια μονάδα θα είναι ...ολίγον μάνατζερ, ολίγον μεταφορέας πληροφοριών, με άκρως εντατικοποιημένη εργασία όχι για να μορφώσει ολοκληρωμένα τα νέα παιδιά που θα έχει απέναντί του, αλλά για να πιάνει δείκτες και στόχους της σχολικής μονάδας. Αυτό, εξάλλου, θα ελέγχει η «αξιολόγηση», από αυτό θα κρίνεται η ζωή και το μέλλον του.

Γιάννα ΣΤΡΕΒΙΝΑ