Δεν υπάρχει, αλήθεια, πτυχή αυτού του συστήματος μέσα στο οποίο ζούμε, που να μην αναδύει την πιο ανυπόφορη οσμή. Τα πάντα σαπίζουν τόσο που δεν μπορεί να κρυφτεί τίποτα.

 

          Οι κραδασμοί της οικονομικής κρίσης ήδη ταρακουνάνε και την ελληνική κοινωνία. Η ακρίβεια έχει γίνει πραγματικά τυραννική για τα λαϊκά στρώματα, που βλέπουν ότι δύσκολα «βγάζουν» τα χρήματα, πολύ εύκολα όμως αυτά «φεύγουν»! Μάλιστα, την ώρα που για τους εργαζόμενους «δεν υπάρχουν χρήματα», δισεκατομμύρια ευρώ διοχετεύονται στα μονοπώλια. Ο φόβος των κομμάτων της αστικής τάξης Ν. Δ. - ΠΑΣΟΚ και του αριστερού στηρίγματός τους ΣΥΡΙΖΑ, είναι πώς θα διασφαλιστούν τα κέρδη των τραπεζών, με το bonus των 28 δις ευρώ. Αν προσθέσει κάποιος σε όλα αυτά και τις ιερές μπίζνες, όπου εκκλησία, κυβερνώντες νυν και πρώην, σε μια διαπλοκή, ξεπούλαγαν τη δημόσια περιουσία, τότε οι χαρακτηρισμοί περί σαπίλας που χρησιμοποιήσαμε θα φανούν ήπιοι.

 

     Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να δεχτούν καμιά θυσία για την κερδοφορία του κεφαλαίου. Πρέπει να γυρίσουν την πλάτη στις σκόπιμα παραπλανητικές απόψεις περί ρύθμισης, εξυγίανσης – εξανθρωπισμού  του καπιταλισμού, που δαιμονοποιούν τον φιλελευθερισμό για να τον σώσουν τελικά. Καμιά πολιτική διαχείρισης στο πλαίσιο του «ευρωμονόδρομου» δεν μπορεί να μας προστατεύσει από την καπιταλιστική κρίση. Αντίθετα, η κρίση έρχεται μετά από μια δεκαπενταετία υλοποίησης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, μιας ξέφρενης κούρσας κερδοφορίας, αλλά και μιας συνεχούς πολιτικής υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.

Η κρίση δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας κακής διαχείρισης.

Η βαρβαρότητα του καπιταλισμού ούτε εξανθρωπίζεται, ούτε εξυγιαίνεται είτε κρατικοποιούνται χρεοκοπημένες τράπεζες ή και παραγωγικές επιχειρήσεις, είτε πτωχεύουν ή απευθείας εξαγοράζονται από άλλες. Σε κάθε περίπτωση τα βάρη πέφτουν στους εργαζόμενους, άμεσα ή ετεροχρονισμένα.

              Τώρα πρέπει να βγούμε στους δρόμους του αγώνα. Να αναμετρηθούμε με την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, που επιτίθενται κατά των εργατικών – λαϊκών οικογενειών, κατά των δικαιωμάτων μας, με αιχμή την καπιταλιστική οικονομική κρίση.

             Να σπάσουμε το φόβο που μας καλλιεργούν οι αντίπαλοί μας! Να μετατραπεί η λαϊκή δυσαρέσκεια σε οργανωμένη πάλη κατά των εκμεταλλευτών και των πολιτικών τους εκπροσώπων.

 

 

                Δεν ήταν, όμως, αυτό το μόνο σοβαρό ζήτημα για το οποίο ΄΄σφυρίζουν αδιάφορα΄΄. Κυκλοφόρησε άλλη μια εγκύκλιος στα ιδιωτικά σχολεία, η οποία επιτρέπει την πρόσληψη στα δημοτικά καθηγητών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με μεταπτυχιακό!!! Εγκύκλιος που από τη μια «παίζει» με την παιδεία των παιδιών στην πιο ευαίσθητη ηλικία τους, από την άλλη λύνει το πρόβλημα των ιδιοκτητών των σχολείων. Επιπλέον: ανοίγει την κερκόπορτα για την αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών στα ιδιωτικά σχολεία. Και πάλι οι πλειοψηφίες ΣΙΕΛ-ΟΙΕΛΕ περί άλλων τυρβάζουν… (ίσως για να μην κακοκαρδίσουν τους ιδιοκτήτες).

[i] Το ζήτημα δεν είναι ζήτημα προσώπου. Ασφαλώς και ο Παναγιωτόπουλος δεν είναι μόνος του. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι, όταν ψηφίσθηκε αυτός ο νόμος, οι ιδιοκτήτες στο σύνολό τους εκφράσανε την αντίθεσή τους μέσω του συνδικαλιστικού τους οργάνου.

[ii] Η κατάργηση αυτού του νόμου θα αποτελέσει την απαρχή γενικότερων και ακόμα πιο δυσάρεστων εξελίξεων. Ο τελικός στόχος των σχολαρχών είναι ελεύθερες απολύσεις, ατομικές διαπραγματεύσεις, αποσύνδεση της νομοθεσίας από το εργασιακό καθεστώς του δημοσίου.

[iii] Υπενθυμίζουμε ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια η παράταξη της ΠΑΣΚΕ - ΕΝΟΤΗΤΑ δια στόματος του ίδιου του προέδρου της ΟΙΕΛΕ, επέμενε να αναφέρεται σε κακούς και καλούς ιδιοκτήτες. Μπροστά σε μια τέτοια τοποθέτηση αναφύονται ορισμένα (εύλογα) ερωτήματα: από πότε αυτοί που κερδίζουν από την εργασία μας ακόμα και με «νόμιμο» τρόπο είναι καλοί;

Αλήθεια ποιός πιστεύει, ότι υπάρχει σχολάρχης που δεν έχει κάνει καμία παρανομία ποτέ και σε κανένα;

[iv] Το τελευταίο φύλλο του «Ιδιωτικού Εκπαιδευτικού» είναι αποκαλυπτικό: «Αποτελεί φρένο (σ.σ. ο νόμος 2986) στη διάθεση κάποιων ιδιοκτητών να λειτουργήσουν τα σχολεία τους πρωτευόντως ως επιχειρήσεις με στόχο τη διεύρυνση της κερδοφορίας τους». «Κάποιων»; Δηλαδή υπάρχουν καλοί ιδιοκτήτες που πασχίζουν για τη διατήρηση του νόμου; Και υπάρχουν κάποιοι ιδιοκτήτες που δεν τους ενδιαφέρουν τα κέρδη; Πώς αλλιώς μπορείς να απαντήσεις σε τέτοιες απόψεις παρά με μια κραυγή: ΕΛΕΟΣ!!!

 

              Οι προκλήσεις της πλειοψηφίας του ΣΙΕΛ δεν έχουν τέλος. Στην τελευταία ΓΣ παραβίασαν το καταστατικό του σωματείου μεταθέτοντας τις εκλογές, επικαλούμενοι την επίδοση των ελέγχων και τη διεξαγωγή των παζαριών στα σχολεία! Έγραψαν στα παλιότερα των υποδημάτων τους τη θέληση ενός ολόκληρου σώματος εκπαιδευτικών (σχολείο Μωραΐτη) να αποτελέσουν εκλογικό κέντρο στις εκλογές του σωματείου και να εξυπηρετήσουν έτσι εκατοντάδες συναδέλφους από το ίδιο αλλά και από γύρω σχολεία. Ο λόγος; Απλά κανονίζουν να έχουν τα δικά τους εκλογικά κέντρα προκειμένου να εξυπηρετήσουν μικροπαραταξιακά συμφέροντα!

              Δεν υπάρχει άλλη λύση, παρά μόνο να συνταχθούμε με το ΠΑΜΕ: τον πόλο του συνδικαλιστικού κινήματος που αποκαλύπτει τα πραγματικά αίτια των προβλημάτων των εργαζομένων και δείχνει τη διέξοδο.

 

* Ενιαία εργασιακά δικαιώματα για όλους τους εκπαιδευτικούς