Στην εισήγηση γίνεται μια περιγραφή των συνθηκών που βιώνουν οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί. Αντίστοιχες καταστάσεις και χειρότερες βιώνουν εργαζόμενοι και εργάτες σε όλες τις δουλειές. Σκοπός μας όμως είναι να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση και για να γίνει αυτό πρέπει να πείσουμε την κοινωνία ότι η μονιμοποίηση των αναπληρωτών θα συμβάλλει στην αναβάθμιση της λειτουργίας του σχολείου, στη μόρφωση των μαθητών και θα ελαφρύνει τον οικογενειακό προϋπολογισμό.

Οι δυναμικές πανεκπαιδευτικές κινητοποιήσεις από την αρχή της σχολικής χρονιάς έφεραν στο προσκήνιο το αίτημα για τη στελέχωση των σχολείων με μόνιμο εκπαιδευτικό προσωπικό. Για εμάς τους αναπληρωτές η σταθεροποίηση του εργασιακού περιβάλλοντος και των σχέσεων εργασίας αποτελεί όρο επιβίωσης. Η μόνιμη εργασιακή περιπλάνηση και η ανασφάλεια έχουν υποβαθμίσει τις ζωές μας, μας έχουν οδηγήσει στην οικονομική εξαθλίωση και την αδυναμία οικογενειακού προγραμματισμού. Γι’ αυτό το λόγο ήμασταν μπροστά σε όλες τις κινητοποιήσεις της φετινής χρονιάς.

Πολλοί συνάδελφοι θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι το αίτημα για μόνιμους διορισμούς εκπαιδευτικών είναι ένα αίτημα που αφορά κυρίως στους αναπληρωτές. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Το αίτημα για μόνιμους διορισμούς εκπαιδευτικών στα σχολεία δεν αφορά μόνο στους αναπληρωτές. Το ζήτημα της κάλυψης των εκπαιδευτικών αναγκών των σχολείων με μόνιμους διορισμούς αφορά πρώτα και κύρια τη λειτουργία του σχολείου, τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών μας, το δικαίωμα όλων των οικογενειών σε μία πραγματικά δωρεάν Παιδεία, που θα καλύπτει τις ανάγκες των παιδιών της και θα τα εφοδιάζει για τα επόμενα βήματα στη ζωή τους.

Δεκαετίες τώρα όλες οι κυβερνήσεις που έχουν αναλάβει υπηρεσία, εφαρμόζουν στο χώρο της παιδείας πολιτικές που είτε βαφτίζονται “δεξιές” είτε βαφτίζονται “αριστερές”, έχουν ένα κοινό παρονομαστή^.την υποβάθμιση του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης.

Από τις κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και συνοδοιπόρων ψηφίστηκαν νόμοι που οδήγησαν:

• στην αύξηση του διδακτικού ωραρίου των εκπαιδευτικών,

• στην αύξηση των μαθητών ανά τάξη,

• στην κινητικότητα των εκπαιδευτικών από σχολείο σε σχολείο,

• στις κατακόρυφες μειώσεις των μισθών και των συντάξεων,

• στην αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης.

• στην κατάργηση του μειωμένου ωραρίου στους υπεύθυνους των εργαστηρίων πληροφορικής και φυσικών επιστημών.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έρχεται να προσθέσει τα τελευταία τρία χρόνια νόμους που αφορούν:

• Συμπτύξεις τμημάτων – συγχωνεύσεις σχολείων,

• την 30ώρη υποχρεωτική παρουσία των εκπαιδευτικών στα σχολεία,

• την αλλαγή των ωρολογίων προγραμμάτων στα γυμνάσια, που οδήγησαν στη μείωση ωρών και θέσεων εργασίας,

• τις διευρυμένες δεύτερες και τρίτες αναθέσεις,

• την ανάθεση ωρών της παράλληλης στήριξης και ειδικοτήτων σε εκπαιδευτικούς γενικής αγωγής.

Αν προσθέσουμε σ’ αυτούς το νομοσχέδιο για τις νέες δομές υποστήριξης του εκπαιδευτικού έργου που κατατέθηκε για ψήφιση στη βουλή, το παζλ συμπληρώνεται σιγά σιγά. Αυτονομία των σχολικών μονάδων. Τα σχολεία δηλαδή θα πλέουν “αυτόνομα” στη θάλασσα της ελεύθερης αγοράς αναζητώντας πόρους για τη λειτουργία τους. Φυσικά με λιγότερο προσωπικό και ελαστικές σχέσεις εργασίας αφού στις διατυπωμένες προθέσεις της κυβέρνησης είναι η αλλαγή των ωρολογίων προγραμμάτων του Λυκείου με δραματική μείωση των διδασκόμενων αντικειμένων. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι προβλέπεται για τη Β΄ Λυκείου μείωση των μαθημάτων από 18 σε 10 ενώ στην Γ΄ Λυκείου τα μαθήματα που θα διδάσκονται γίνονται μόνο 7. Στοχεύουν ξεκάθαρα στην υποβάθμιση της δομής και του περιεχομένου του σχολείου.

Όλες αυτές οι αναδιαρθρώσεις πλήττουν τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών μας.

Γιατί είναι σοβαρό μορφωτικό πρόβλημα να γίνεται μάθημα σε αίθουσες κλουβιά με μαθητές στοιβαγμένους σαν σαρδέλες με 28 μαθητές. Να γιατί ζητάμε 20 μαθητές ανά τμήμα και ακόμα λιγότερο αριθμό σε κατευθύνσεις και εργαστήρια, για να γίνεται πιο ουσιαστική δουλειά με τα παιδιά. Να γιατί χρειάζονται πιο πολλοί μόνιμοι εκπαιδευτικοί.

Γιατί είναι σοβαρό μορφωτικό πρόβλημα οι μαθητές με ειδικές μαθησιακές ανάγκες να μένουν αβοήθητοι ή να αλλάζουν κάθε χρόνο εκπαιδευτικό μια και το 80% των εκπαιδευτικών στην Ειδική Αγωγή είναι συμβασιούχοι, ενώ οι μαθητές που έχουν ανάγκη από εκπαιδευτικό παράλληλης στήριξης να αναγκάζονται να μοιράζονται τον καθηγητή τους με άλλα δύο, τρία η και τέσσερα παιδιά και στις δυσπρόσιτες περιοχές όπως οι δικές μας να μην έχουν κανένα! Είναι πρόβλημα για τις οικογένειες να αναζητούν ιδιωτική στήριξη λόγω των τεράστιων ελλείψεων του Δημόσιου Σχολείου. Να γιατί ζητάμε μαζικές προσλήψεις μόνιμων εκπαιδευτικών σε γενική και ειδική αγωγή.

Γιατί είναι πισωγύρισμα να υπάρχουν κενά σε ειδικότητες και να μην καλύπτονται από τον αντίστοιχο εκπαιδευτικό ή να συγχωνεύονται διαφορετικά αντικείμενα, όπως η Φυσική, η Χημεία και η Βιολογία στη δευτεροβάθμια και τελικά «όλοι να τα διδάσκουν όλα». Να γιατί ζητάμε μόνιμους διορισμούς εκπαιδευτικών όλων των ειδικοτήτων, ώστε ο κάθε εκπαιδευτικός να διδάσκει το αντικείμενό του. Γιατί είναι απαίτηση οι μαθητές μας να έχουν από την έναρξη της χρονιάς καθηγητές ξένων γλωσσών στη γλώσσα που επιλέγουν, να έχουν καθηγητές οργάνων στα Μουσικά σχολεία, να δημιουργούνται τμήματα, ειδικότητες και κατευθύνσεις στα ΕΠΑΛ ανάλογα με τις επιλογές των μαθητών. Να γιατί χρειάζονται εδώ και τώρα χιλιάδες μόνιμοι εκπαιδευτικοί στα σχολεία.

Εκτός από τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών μας, στοχεύουν και στη μείωση των αναγκών σε εκπαιδευτικό προσωπικό.

Τα τελευταία χρόνια, παρά τις συνταξιοδοτήσεις, οι διορισμοί είναι μηδενικοί και ο αριθμός των αναπληρωτών γίνεται όλο και μικρότερος. Αν προχωρήσουν τα σχέδια της κυβέρνησης για αλλαγή των ωρολογίων προγραμμάτων στο Λύκειο τότε θα μιλάμε για οριστική απόλυση του συνόλου σχεδόν των αναπληρωτών. Η κυβέρνηση θα έχει καταφέρει κάτι αξιοσημείωτο^. Να εξαφανίσει τους αναπληρωτές μέσω τις αποψίλωσης των εκπαιδευτικών αναγκών που αυτοί καλύπτουν διαχρονικά.

Οι εργασιακές σχέσεις γίνονται ακόμα χειρότερες, αφού για πρώτη φορά στη Β/θμια εκπαίδευση, προσλήφθηκαν συνάδελφοι μειωμένου ωραρίου ακόμα και της ίδιας ειδικότητας στο ίδιο ΠΥΣΔΕ, αλλά και γενικότερα αυξάνονται οι μειωμένου ωραρίου. Η δημιουργία εκπαιδευτικών διαφορετικών ταχυτήτων (ωρομίσθιοι, αναπληρωτές πλήρους ή μειωμένου, με πληρωμή από τον κρατικό προϋπολογισμό, μέσω ΕΣΠΑ ή Π.Δ.Ε) και η πολυδιάσπαση που αυτή επιφέρει βάζει στο εκπαιδευτικό κίνημα το καθήκον να διεκδικήσει συλλογικές συμβάσεις εργασίας που θα κατοχυρώνουν τα εργασιακά δικαιώματα με τρόπο καθολικό.

Επίσης, σε γενικές γραμμές διατηρείται το απαράδεκτο καθεστώς των αδειών των αναπληρωτών. Ένας αναπληρωτής δεν δικαιούται ούτε να αρρωστήσει! Αν κάτι τέτοιο απαράδεκτο συμβεί χάνει το μισό μεροκάματο. Να γιατί είναι ανάγκη να εξισωθούν τα δικαιώματα μονίμων και αναπληρωτών.

Η κυβέρνηση με τη σειρά της δεν έχει πάψει να μας εμπαίζει. Κάτω από το βάρος των δυναμικών κινητοποιήσεων του κλάδου παρέπεμψε την ανακοίνωση των κριτηρίων για μόνιμους διορισμούς τον Οκτώβρη με σαφή στόχο να βάλει τις διάφορες υποομάδες που λειτουργούν στο χώρο των αναπληρωτών να τσακώνονται μεταξύ τους για το ποια θα είναι τα κριτήρια. Δέχεται σε συναντήσεις τις διάφορες υποομάδες την ίδια στιγμή που αρνείται το διάλογο με τους εκπροσώπους των πρωτοβάθμιων σωματείων, όπως στις πρόσφατες κινητοποιήσεις στο υπουργείο Παιδείας. Ενισχύει τη λογική του «ας μπω εγώ από τη χαραμάδα και δεν πειράζει για τους χιλιάδες συναδέλφους που θα μείνουν εκτός εκπαίδευσης». Χρησιμοποιεί το γνωστό προεκλογικό τέχνασμα για μόνιμους διορισμούς που θα συμβούν κάποτε στο μέλλον. Αυτή την κοροϊδία τη ζούμε τα τελευταία τρία χρόνια με όλους τους υπουργούς Παιδείας της κυβέρνησης.

Η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ από την πλευρά της έχει δώσει ρέστα στη στήριξη της κυβερνητικής πολιτικής. Εν μέσω των τελευταίων αγωνιστικών κινητοποιήσεων με αιχμή το αίτημα για άμεση μονιμοποίηση των αναπληρωτών, έκανε διάλογο με το υπουργείο για την εύρεση δίκαιου συστήματος διορισμών υπονομεύοντας το κύριο αίτημα του αγώνα μας και λειτουργώντας διασπαστικά. Δεν κρύβουν επίσης ότι συμφωνούν με το αντιλαϊκό περιεχόμενο που φέρνει το ν/σ για τις νέες δομές, συμφωνούν με την αυτονομία των σχολείων, το αποκεντρωμένο σχολείο, την αντιδραστική αξιολόγηση. Έχουν «εικόνισμα» την αντιλαϊκή στρατηγική της ΕΕ, την πολιτική της ανταγωνιστικότητας, των πλεονασμάτων και της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Μόνο θυμηδία προκαλεί η επικείμενη συνάντηση της ΟΛΜΕ με την ETUCE και εκπροσώπους της ευρωπαϊκής επιτροπής για τα ζητήματα που απασχολούν τους αναπληρωτές. Θα μιλήσουν για σταθερές εργασιακές σχέσεις στην εκπαίδευση μ΄ αυτούς έχουν ευαγγέλιο την ελαστική εργασία.

Από τη σκοπιά των εκπαιδευτικών το μόνο αίτημα που μπορεί να ενώσει όλους τους συναδέλφους, ανεξάρτητα από τη σύμβαση εργασίας και ταυτόχρονα να ικανοποιεί τις μορφωτικές ανάγκες των μαθητών είναι η άμεση μονιμοποίηση όλων των συναδέλφων που έχουν δουλέψει τα τελευταία χρόνια στην εκπαίδευση. Καμία απόλυση συμβασιούχου γιατί καλύπτει πάγιες ανάγκες και κάθε χρόνο αναπληρώνει τον εαυτό του.

Ο μόνος δρόμος για την επίτευξη αυτών των στόχων είναι η οργανωμένη δράση μέσα στα σωματεία. Εκεί είναι που όλοι μαζί, μόνιμοι και αναπληρωτές, μπορούμε να δώσουμε τη μάχη. Έχουμε ευθύνη, μέσα από τη δυναμική μας συμμετοχή στα σωματεία, να πάρουμε πρωτοβουλίες, να βάλουμε στο προσκήνιο τα πραγματικά αιτήματα που καλύπτουν τις ανάγκες μας.