Το ζήτημα του ωραρίου και πως επηρεάζει τις εργασιακές σχέσεις και την ποιότητα της εργασίας έχει τεθεί στο εκπαιδευτικό κίνημα στη χώρα μας εδώ και δεκαετίες Μεγάλοι αγώνες μετά το 1974 , η δεκαετία του 1980 αλλά και στη συνέχεια.. Για δε το εργατικό κίνημα αποτέλεσε την αιχμή των διεκδικήσεων στα μέσα ( ενδεικτικά ορόσημα (1856-1857)και στα τέλη του 19^ου (1886)αιώνα και αντικείμενο των ΣΣΕ και της ταξικής πάλης όλο τον προηγούμενο αιώνα. Σήμερα βρίσκεται στην αιχμή των διεκδικήσεων του ταξικού κινήματος (ΠΑΜΕ) για τους εργαζόμενους της χώρας όχι φυσικά σαν ερώτημα αν και κατά πόσο επηρεάζει τη ζωή των εργαζομένων αλλά σαν στόχο άμεσης κατάκτησης σαν μια μικρή νίκη του εργατικού κινήματος απέναντι στην στρατηγική του κεφαλαίου που επιχειρεί να διαλύσει κάθε κατάκτηση της εργατικής τάξης. Μια μικρή νίκη που θα δώσει ανάσα ζωής στην σκληρή καθημερινότητα εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων. Η απάντηση στο αν και κατά πόσο επηρεάζουν οι εργασιακές σχέσεις τις συνθήκες εργασίας δίνεται ταυτόχρονα με την οργάνωση της πάλης από την πλευρά του ταξικού κινήματος.

Οι ώρες εργασίας δεν είναι ανεξάρτητες της ιστορικής πορείας ανάπτυξης τόσο της καπιταλιστικής οικονομίας όσο και της κατάστασης του εργατικού κινήματος.

Είναι γνωστή η εικόνα που έρχεται από τον 19^ο αιώνα να τραβάνε τους δείκτες του ρολογιού για να διευρύνουν τις ώρες εργασίας(8ωρο) οι καπιταλιστές και από την άλλη οι εργάτες να προσπαθούν να το μειώσουν τραβώντας σε αντίθετη κατεύθυνση.

Σήμερα ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής σε συνθήκες όξυνσης των αντιθέσεων του συστήματος ,κρίσης και άκρατου ανταγωνισμού απαιτεί από κάθε κυβέρνηση που ομνύει σ’ αυτό το σύστημα είτε είναι νεοφιλελεύθερη, είτε σοσιαλδημοκρατική, είτε «αριστερή» νέας κοπής σοσιαλδημοκρατία τα ίδια αντεργατικά μέτρα όπου κυρίαρχη θέση έχει και το ωράριο προκειμένου να επανέλθει σε τροχιά μεγάλων κερδών στις σημερινές δύσκολες για την ανταγωνιστικότητα συνθήκες. Απαιτεί τη γενίκευση των ελαστικών μορφών εργασίας σε ιδιωτικό αλλά και δημόσιο προκειμένου να βαθύνει το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης (πτώση της τιμής της εργατικής δύναμης). Τα στοιχεία τα δίνουν και οι έρευνες που εισηγητικά αναφέρονται σε ποσοστά και αριθμούς και είναι βέβαιο γνωστό σε όλους ότι η ελαστική εργασία τείνει να γίνει μόνιμο καθεστώς.

Οι νέες εργασιακές σχέσεις της ελαστικής εργασίας διασπούν ταυτόχρονα τους εργαζόμενους . Στην εκπαίδευση είχαμε 5-6 συμβάσεις εργασίας. Μόνιμους , αναπληρωτές, Αναπληρωτές μειωμένου ωραρίου, συμβασιούχους ΕΣΠΑ, συμβασιούχους από Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων κ.ά.

Αποτελεί επίσημη πολιτική της Ε.Ε που οι θιασώτες της προσπαθούν με κάθε ευκαιρία να συγκαλύψουν(νεοφιλελεύθεροι έως και αριστεροί νέας κοπής. Θυμίζουμε πόσο διαφήμισαν την οδηγία της ΕΕ 70/99 ότι η ΕΕ δεν θέλει παράταση των συμβάσεων. Ενώ αυτές οι σχέσεις κυριαρχούν απρόσκοπτα σε όλες της χώρες της Ευρώπης με τις ευλογίες της ΕΕ. Πρόσφατα ο Γαβρόγλου αποκάλυψε πρόταση έκθεση του ΟΟΣΑ για πενταετή συμφωνία σύμβασης ελαστικής εργασίας. Κάτι δηλ περί μονιμότητας σε καθεστώς αναπληρωτή και όμως και σήμερα προσπαθούν να κρύψουν το βαθιά ταξικό χαρακτήρα της ΕΕ.

Η ΕΕ, το ΔΝΤ,ΟΟΣΑ δίνουν συγχαρητήρια στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ για την εφαρμογή αυτών των αντεργατικών ρυθμίσεων που πρέπει να συνεχιστούν και τα επόμενα χρόνια. Στη Λίστα των αντεργατικών σχεδιασμών βρίσκονται νέες ανατροπές στο Ασφαλιστικό Ακόμη μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας ,ιδιωτικοποιήσεις , χτύπημα της συνδικαλιστικής δράσης. Η λέξη Flexecurity (λέξη από το μισό των λέξεων ευελιξία και ασφάλεια ) είναι της ΕΕ. Θυμίζουμε επίσης ότι ο ΣΕΒ σε συνέδριο του πριν λίγους μήνες δήλωσε ότι « Είναι ανιστόριτη ουτοπία να θέλουν οι εργαζόμενοι επιστροφή στα προ κρίσης επίπεδα) Οι θιασώτες της ΕΕ κυρίως προσπαθούν να κρύψουν ότι είναι στρατηγική ανάγκη του συστήματος που δεν θα αλλάξει με αλλαγή κυβερνήσεων αλλά από ένα ισχυρό ταξικό κίνημα που θα ενώνει σε συμμαχία όλα τα πληττόμενα τμήματα της χώρας με βαθιά αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά.

Στην Ελλάδα η μερική Συνταγματική αναθεώρηση του 2001 όρισε ότι δεν μπορεί οι συμβασιούχοι του δημοσίου να γίνονται μόνιμοι με τη σύμφωνη γνώμη τότε ΝΔ-ΠΑΣΟΚ αλλά και ΣΥΝ. Ο ΣΥΝ μάλιστα επιχειρηματολόγησε γιατί δεν πρέπει οι συμβασιούχοι να γίνονται μόνιμοι.( οι συμβασιούχοι ήταν υποτίθεται «παιδιά ΠΑΣΟΚ-ΝΔ)

Η έννοια του αναπληρωτή σήμερα δεν υφίσταται γιατί ο αναπληρωτής δεν αναπληρώνει κάποιο μόνιμο είτε για λόγους υγείας είτε γιατί έχει εκπαιδευτική άδεια κλπ. αλλά πληρώνει κενές θέσεις. Άρα πρέπει να μιλάμε για συμβασιούχους πλέον.

Οι κενές θέσεις σύμφωνα με στοιχεία των αιρετών α/θμιας Β.Παληγιάννη και β/θμιας Ν.Κορδή τη σχολική χρονιά 2017-18 ήταν 22.732 χωρίς να έχουν καλυφθεί όλα τα κενά.

Σήμερα γίνονται ρυθμίσεις ώστε εκπαιδευτικοί να μετακινούνται από 2-6 σχολεία και οι μαθητές από ένα σχολείο να γίνονται μαθητές του άλλου σχολείου για να μην προκύψει νέο τμήμα για να μειωθεί ο αριθμός των απαιτούμενων εκπαιδευτικών ακόμα περισσότερο( από 103 χιλ στην β/θμια πριν λίγα χρόνια στις 66χιλ σήμερα). Αυτά είναι κατορθώματα και της σημερινής κυβέρνησης. Αυτά προσπαθούν να τα δικαιολογήσουν λέγοντας «…τι να κάνουμε έτσι επιτάσσουν τα Μνημόνια). Τα μνημόνια δεν έφεραν την κρίση αλλά η κρίση τα μνημόνια και η κρίση είναι του συστήματος που θέλουν να κρύψουν γιατί το προστατεύουν. Τα μνημόνια επιτάχυναν μια πολιτική που πήγαινε με πιο αργά βήματα προκειμένου να απορροφάει τους κραδασμούς από την αντίσταση του κινήματος.. Βρίσκονται στην ίδια στρατηγική δεν αποτελούν απόκλιση αλλά κάλυψη με πιο γρήγορους ρυθμούς της απόστασης που είχε συντελεσθεί στις άλλες καπιταλιστικές χώρες. Ας πάψουν να κρύβονται πίσω από τα μνημόνια.

Αυτές οι πολιτικές είναι που οδηγούν στο ν/σ που αφορά τις νέες δομές της εκπαίδευσης που επιτείνει την κατάσταση, που φέρνουν το 30ωρο, που αλλάζουν το περιεχόμενο της εκπαίδευσης και των βιβλίων προκειμένου να προσαρμόσουν το αστικό σχολείο στις νέες ανάγκες που φέρνουν οι αλλαγές στην οικονομία κρατώντας πάντα μια σχετική αυτοτέλεια σαν στοιχείο του εποικοδομήματος.

Η σημερινή κυβέρνηση γίνεται ο εκτελεστής όλων των μνημονίων για να υλοποιήσει την ίδια στρατηγική που αναπτυσσόταν προ μνημονίων και πέρσι τέτοιο καιρό ψήφιζε τροπολογία που απαγορεύει τους διορισμούς έως το 2019 για «εξαιρετικά επείγοντες δημοσιονομικούς λόγους…). Οι υποσχέσεις ότι τον Οκτώβρη θα φέρει πρόταση για διορισμούς επόμενων ετών επιχειρεί να ρίξει στάχτη στα μάτια των χιλιάδων αναπληρωτών-συμβασιούχων οι οποίοι δεν πρέπει να πιστεύουν στο ελάχιστο καμιά κυβέρνηση που υπηρετεί αυτή τη στρατηγική.

Τα αποτελέσματα είναι τραγικά για τους μαθητές.

Ο εκπαιδευτικός των 2-5 σχολείων δεν προλαβαίνει να γνωρίσει τους μαθητές του. Δεν προλαβαίνει να γνωρίσει τους συλλόγους καθηγητών και να συμμετάσχει στις παιδαγωγικές συνεδριάσεις. Βρίσκεται σε συνεχή κίνηση.

Η παιδαγωγική σχέση εκ/ου –μαθητή δέχεται τεράστιο πλήγμα αφού έχει αντικατασταθεί από μια διεκπεραίωση δημοσιοϋπαλληλικού χαρακτήρα. Η κάθε ιδιαιτερότητα του μαθητή αποτελεί terra ingognita για τον εκπαιδευτικό ο οποίος απρόσωπα προσπαθεί να τελειώσει το ωράριο του πριν το ωράριο τελειώσει εκείνον.

Ειδικότερα σ’ αυτόν τον τομέα χτυπιέται η ειδική αγωγή που απαιτεί άλλους δεσμούς εμπιστοσύνης μαθητή- εκπαιδευτικού. Το παιδί με ειδικές ανάγκες χρειάζεται μια μόνιμη αγκαλιά ανοιχτή αλλά στη θέση αυτής κάθε λίγους μήνες αλλάζουν τα πρόσωπα. Στην ειδική αγωγή οι αναπληρωτές είναι 2,5 φορές περισσότεροι από τους μόνιμους και είναι και αυτό ένα δείγμα ευαισθησίας της σημερινής κυβέρνησης που κομπάζει για τα ματωμένα πλεονάσματα.

Κάθε παιδί που προέρχεται από φτωχή συνοικία είναι ήδη κοινωνικά πληγωμένο και χρειάζεται επίσης παιδαγωγική σχέση (πιο ισχυρούς δεσμούς) κάτι που η πολιτική των συμβασιούχων –αναπληρωτών δεν μπορεί να δώσει.

Προσφορά ουσιαστική από τον εκπαιδευτικό μπορεί να γίνει με μόνιμους διορισμούς χωρίς μετακινήσεις με διασφαλισμένη οργανική θέση στο συγκεκριμένο σχολείο με στήριξη οικονομική και βέβαια με υποδομές σύγχρονες που να μπορούν να στηρίξουν ουσιαστικά ένα άλλο περιεχόμενο στην εκπαίδευση.

Το ζήτημα του περιεχομένου του σχολείου θα έπρεπε να συζητάμε πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα. Είναι αυτό που διαμορφώνει το αυριανό εργαζόμενο γιαυτό η πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων έχουν πάρει μέτρα για αλλαγές στο περιεχόμενο εδώ και πολλά χρόνια. κρατώντας όλα εκείνα τα ιδεολογικά στοιχεία που αναπαράγουν την στήριξη του συστήματος μέσα από τα βιβλία αλλά και από την ίδια τη λειτουργία.

Συγκεκριμένα επειδή το σχολείο «κουμπώνει» στην οικονομία και την υπηρετεί άμεσα ή έμμεσα τα αστικά επιτελεία τόσο της ΕΕ όσο και της χώρας προσπαθούν συνεχώς να προσαρμόσουν το σχολείο στα νέα δεδομένα της οικονομίας ώστε ο αυριανός εργαζόμενος και να μπορεί να παράγει στις νέες τεχνολογικές συνθήκες και να στηρίζει ιδεολογικά το σύστημά τους.

Έτσι διαμόρφωσαν στρατηγικές για την εκπαίδευση που καθορίζει και τις σημερινές αλλαγές στην εκπαίδευση, Νέο Λύκειο, πιο ελκυστική ΕΠΑΛ αλλαγές στα βιβλία, μάθηση αντί της αναγκαίας μόρφωσης και ότι κενό προκύπτει από τις αντιφάσεις του ίδιου του συστήματος που δεν θέλει πραγματικά μορφωμένους αλλά ταυτόχρονα ικανούς εργαζόμενους σε συνθήκες που συνεχώς επαναστατικοποιείται η παραγωγή να το λύνει η … «δια βίου μάθηση».

Η αστική στρατηγική στη σημαία τους έχουν την αυτόνομη σχολική μονάδα που εκτός των άλλων θα έχει και πολλούς εκπαιδευτικούς με συμβάσεις και θα προσλαμβάνονται από το συγκεκριμένη σχολική μονάδα. Το επιχειρηματικό σχολείο κλπ.

Μπορούμε να μιλάμε λοιπόν για μείωση του ωραρίου χωρίς να δώσουμε τη μάχη απέναντι στη στρατηγική τους και για τις εργασιακές σχέσεις και για το νέο τύπου σχολείου(σχολείο της αγοράς);

Η στρατηγική με στρατηγική απαντιέται και εδώ η εισήγηση της ΟΛΜΕ ξεκόβει το ζήτημα και το αντιμετωπίζει( στην ουσία το κρύβει) σαν να είναι όλα τα υπόλοιπα καλά και έχουμε ένα πρόβλημα ωραρίου. Μα επειδή αναπτύσσεται αυτή η στρατηγική από την πλευρά του συστήματος έχουμε και το πρόβλημα των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Η στρατηγική τους θέλει εσαεί αναπληρωτές και με αυτήν πρέπει να αντιπαρατεθούμε και με όποιον τη στηρίζει. Δηλαδή πολιτικά κόμματα και συνδικαλιστικές παρατάξεις. Δεν είμαστε αδιάφοροι καθόλου για το ωράριο αλλά κυρίως δεν πρέπει να είμαστε αδιάφοροι για το τι διδάσκεται μέσα στο σχολείο. Είναι καθήκον του εκπαιδευτικού να αντιδρά στη συνειδητή διαστρέβλωση της Ιστορίας από την πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων από το ξαναγράψιμο της ιστορίας.. Επίσης η αντικειμενική πραγματικότητα είναι μια και δεν διαμορφώνεται σύμφωνα με την αντίληψη ενός ατόμου ή μιας ομάδας (Κονστρουκτιβισμός ) γιατί έτσι οδηγούμαστε ότι ο καθένας έχει την δική του αλήθεια και είναι αδύνατο να υπάρξει ΑΛΗΘΕΙΑ. Αποτέλεσμα ο Αγνωστικισμός.

Προκύπτουν ηθικά διλλήματα με βάση την αντιδραστικοποίηση του περιεχομένου του σχολείου. Ποια θέση θα πρέπει να πάρει ο εκπαιδευτικός;

Ο σωστός εκπαιδευτικός, έλεγε ο Γληνός « βλέπει στις νέες ψυχές τη δυνατότητα μιας καλύτερης ανθρωπότητας και θέτει ολόκληρο τον εαυτό του υπηρέτει της δημιουργίας της, βρίσκοντας σ’ αυτή του την ενέργεια τη βαθύτατη ικανοποίηση του είναι του» Έτσι ο εκπαιδευτικός δεν βλέπει μόνο το ωράριο αλλά και τι διδάσκει μέσα σ’ αυτό

Το ωράριο δεν είναι μόνο εβδομαδιαίο, ούτε μόνο η τραυματική εργασιακή σχέση του συμβασιούχου αναπληρωτή. Έχει σχέση με τους σκοπούς της εκπαίδευσης( τι άνθρωπο θέλω να φτιάξω και για το συμφέρον τίνος)έχει σχέση σε τι υποδομές εξαντλείται και με τι υποδομές υποστηρίζεται το εκπαιδευτικό έργο. Έχει σχέση με το αν ο παραγόμενος πλούτος συγκεντρώνεται σε λίγους ή αν επιστρέφει στην κοινωνία η οποία από καλύτερες θέσεις θα μπορεί να λύνει εργασιακά και εκπαιδευτικά προβλήματα(μειώσεις ωραρίου ενισχυτική διδασκαλία ειδική αγωγή , τάξεις υποδοχής Πρόσφυγες κλπ. έχει σχέση βέβαια και με το πόσα χρόνια θα δουλεύουμε.

Αν βγούμε στα 67 πότε θα διοριστούν νέοι συνάδελφοι. Επίσης όλοι θα συμφωνήσουμε ότι στα 67 και οι 18 ώρες που είναι το αίτημα επιστροφής στα προ κρίσης επίπεδα είναι αβάσταχτο φορτίο για τους υγιείς πόσο για όσους θα έχουν προβλήματα υγείας ενώ ξαναβάζουν στο τραπέζι της συζήτησης το συνταξιοδοτικό για ακόμα περισσότερα χρόνια εργασίας.

Η Υπ. Απόφαση για τις αναθέσεις μαθημάτων χτυπάει τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών που θα διδάσκονται μαθήματα από μη ειδικούς (εκτός ειδικότητας) για δε τους εκπαιδευτικούς θα αποτελεί βάσανο να ανταπεξέλθουν σε κάτι που δεν γνωρίζουν επαρκώς και το τελικό αποτέλεσμα θα είναι να δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο οι συνθήκες εργασίας. Η Υπ. Απόφαση μειώνει έτσι κενά και αφαιρεί νέες θέσεις εργασίας από τους συναδέλφους που περιμένουν διορισμό. Να γιατί το ωράριο και οι συνθήκες δουλειάς εντάσσονται σε μια στρατηγική που θέλει συνολική πάλη και όχι αποσπασματική. Αυτό δε σημαίνει ότι δε θα συνεχίσουμε να απαιτούμε άμεσα 25 χιλιάδες διορισμούς μόνιμων εκπαιδευτικών ΤΩΡΑ και δε θα κάνουμε ότι είναι δυνατόν για να βρούνε οι νέοι μας συνάδελφοι σταθερή δουλειά με δικαιώματα ΤΩΡΑ. Αλλά η πάλη μας θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματική αν σημαδεύαμε το πραγματικό ένοχο το σύστημα με τη στρατηγική του.

Υποδομές

Οι υποδομές παίζουν σημαντικό ρόλο στην εκπαιδευτική διαδικασία γιατί πολλά μαθήματα για να αποδείξουν τα αξιώματά τους χρειάζονται τις αναγκαίες αίθουσες. Π.χ εργαστήρια φυσικής και χημείας, αίθουσα πληροφορικής, Ξένων γλωσσών, βιβλιοθήκες ,αίθουσες γυμναστικής εργαστήρια στα ΕΠΑΛ, αίθουσες προβολών κλπ.

Δεν νοείται να υπάρχουν νηπιαγωγεία σε ενοικιαζόμενα μαγαζιά(και υπάρχουν πάρα πολλά) ΕΠΑΛ χωρίς εργαστήρια, σχολεία Ειδικής Αγωγής σε αποθήκες που έγιναν κάποιες αλλαγές η ενοικιαζόμενα διαμερίσματα χωρίς ασανσέρ(ΕΕΕΚ Κορδελιού Θες/νίκης) χωρίς να παίρνεται υπ’ όψη οι ειδικές ανάγκες των παιδιών. Σχολεία που επίσης είναι επικίνδυνα σε μελλοντικούς σεισμούς.

Χρειάζονται ο ενιαίος χαρακτήρας του σχολείου που προτείνουμε στο 12χρονο που θα είναι η απάντηση σε μια άλλη εξουσία για μια άλλη οικονομία να εκφραστεί ενιαία και στο επίπεδο των υποδομών. Μια ενιαία υποδομή για όλα τα σχολεία για την στήριξη του εκπαιδευτικού έργου. Όταν λέμε ενιαία δεν εννοούμε ίδιο συγκεκριμένο τύπο κτιρίου αρχιτεκτονικά με ίδια τετραγωνικά στις αίθουσες κλπ αλλά ίδια σε ότι αφορά την στήριξη του έργου. Πχ, όλα τα σχολεία να διαθέτουν εργαστήρια φυσικής χημείας, πληροφορικής κλπ. Αυτό σημαίνει εκσυγχρονισμό των παλιών κτιρίων και ανέγερση νέων όπου χρειάζεται.

Οι υποδομές δεν είναι και αυτές ανεξάρτητες από τον τύπο σχολείου που σχεδιάζουν. Η αυτόνομη σχολική μονάδα χαρακτηριστικό της γνώρισμα θα έχει και πόσο σύγχρονο κτίριο θα διαθέτει. Θα κατηγοριοποιούνται τα σχολεία με βάση τις υποδομές τους. Ενώ η πολιτική των συγχωνεύσεων θα λύσει για το σύστημα υποχρεώσεις που πρέπει να διαθέτει.

Η πολιτική των περικοπών στην εκπαίδευση εντάσσεται στη μείωση του ποσοστού του προϋπολογισμού για την παιδεία(όπως και υγείας ,συντάξεις κλπ) προκειμένου να περισσεύουν πλεονάσματα για να δίνονται στους επιχειρηματικούς ομίλους μέσω μείωσης φορολογίας, μέσω προγραμμάτων στήριξης της ανταγωνιστικότητας που θα καταλήγει ζεστό χρήμα στις επιχειρήσεις.

Η Πολιτική της παραχώρησης των σχολείων σε ΑΕ(βλ. ΣΔΙΤ)και στους δήμους θα επιτείνει το πρόβλημα μιας και άλλοι δήμοι με πολλά δημοτικά τέλη θα ανταπεξέλθουν στοιχειωδώς και άλλοι δεν θα μπορούν να ακολουθήσουν. Θα έχουμε δηλαδή νέα κατηγοριοποίηση σχολείων και με βάση τους δήμους.

Η συνολική τους στρατηγική βάζει εμπόδια και στις υποδομές και με τη θέαση της πολιτικής τους φαντάζει ουτοπία ότι θα κτιστούν καινούργιο παιδικοί σταθμοί καινούργια νηπιαγωγεία ΕΠΑΛ με εργαστήρια, ότι θα χτίσουν νέες αίθουσες εργαστηρίων φυσικής , γυμναστικής, σχολεία ειδικής αγωγής και ότι άλλο χρειάζεται για να καλυφθούν οι τεράστιες ανάγκες σε υποδομές και στις απαιτήσεις ενός άλλου τύπου σχολείου όπως είναι το Ενιαίο 12χρονο που είναι αδήριτη ανάγκη της εποχής και των αναγκών της νέας γενιάς.

Έτσι ο εκπαιδευτικός που κάνει μάθημα χωρίς εργαστήρια όπου η δυσκολία εμπέδωσης των αξιωμάτων θα δυσκολεύει θα αξιολογείται ως κακός εκπαιδευτικός, οι μαθητές θα χάνουν τα μορφωτικά τους δικαιώματα τα σχολεία θα αυτονομούνται αναζητώντας λύση σε τοπικό επίπεδο και οι επιχειρήσεις θα γίνουν τα πραγματικά αφεντικά μιας και θα έχουν κυρίαρχο ρόλο σε ένα σχολείο της επιχειρηματικότητας.

Μέσα σε τέτοιες συνθήκες και οι μόνιμοι θα χάσουν τον ύπνο τους αν όχι τη δουλειά τους. Με τέτοια πολυδιάσπαση με κατηγοριοποιημένα σχολεία , με αυτόνομες σχολικές μονάδες που θα έχουν λόγο και για πρόσληψη εκπαιδευτικού προσωπικού, με διαφοροποιημένους μισθούς( η κατηγοριοποίηση το επιβάλλει) πως θα προχωρήσει η ενότητα του κινήματος απέναντι σ’ αυτή τη στρατηγική που όσο θα αναπτύσσεται τόσο θα δυσκολεύει και την απάντηση του κινήματος ;

Η ΟΛΜΕ έχει τεράστιες ευθύνες( η πλειοψηφία μαζί με όσους τους επικουρούν) για το ότι δεν παίρνει ταξικά θέση υπέρ των εργαζομένων , υπέρ ενός άλλου σχολείου της πραγματικής γνώσης (αλλαγές στα βιβλία και το περιεχόμενο) και κατά του σχολείου της επιχειρηματικότητας , της κατηγοριοποίησης , της αγοραίας αξιολόγησης των ελαστικών σχέσεων εργασίας, της πολιτικής της ΕΕ και του ΟΟΣΑ και των ΠΡΟΘΥΜΩΝ. Σήμερα υπάρχει μια στρατηγική σύγκλιση ΔΑΚΕ ΣΥΝΕΚ(πλειοψηφία) σχετικά με τα μέτρα της σημερινής κυβέρνησης, της αστικής στρατηγικής στην εκπαίδευση.. Τα ΣΥΝΕΚ δεν θέλουν να κουνιέται φύλλο και η ΔΑΚΕ βάζει πλάτη να περάσουν τα μέτρα ώστε να τα χρεωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και οι επόμενοι να έχουν πιο εύκολο έργο. Η ΠΕΚ(ΠΑΣΚ) δεν ξέφυγε από την τροχιά που είχε τα προηγούμενα χρόνια και αποτελεί την Τρίτη δύναμη στη συγκρότηση της πλειοψηφίας της ΟΛΜΕ Έτσι εξηγείται η κοινή γλώσσα στην ΟΛΜΕ της ΔΑΚΕ και των ΣΥΝΕΚ , ΠΕΚ ώστε να μη μιλάνε για απεργίες ή να μιλάνε όταν αυτές επιβάλλονται ούτως ή άλλως από τα κάτω, να μη σηκώνει χαμό για την κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας, να γίνεται συνομιλητής της κυβέρνησης για το νέο σχολείο κλπ.

Η εισήγηση της ΟΛΜΕ στην ενότητα που συζητάμε καταγγέλλει την πολιτική της ΕΕ του κεφαλαίου σε τρείς σειρές για να απελευθερωθεί από την ενοχλητική κριτική του ταξικού κινήματος και σε 16 σελ βυθίζεται και χάνεται μέσα στις σοσιαλδημοκρατικές προσεγγίσεις και αναλύσεις στηρίζοντας όσο μπορεί και την σημερινή κυβέρνηση βλ σελ 6, 8, 9 κ.ά.

Συνάδελφοι Ακόμη και τα πιο σωστά πορίσματα ( αν και οι συσχετισμοί δεν το επιτρέπουν) να βγάλουμε από την κουβέντα και να υποθέσουμε ότι όλοι είμαστε καλοπροαίρετοι στο εκπαιδευτικό συνέδριο το κρίσιμο ερώτημα θα είναι πόσο γνωστά θα γίνουν όλα αυτά και κυρίως πως θα τα παλέψει το κίνημα με ποια γραμμή πάλης θα αναχαιτίσουμε την επίθεση στη αρχή και στη συνέχεια θα επιβάλλουμε λύσεις υπέρ των μαθητών , των εκπαιδευτικών και φυσικά των νέων μας άνεργων συναδέλφων.

Επειδή ποτέ δεν υπήρχε, ούτε θα υπάρχει ουδέτερη κοινωνική επιστήμη,, ουδέτερο σχολείο, ουδέτερη εκπαιδευτική διαδικασία σε μια κοινωνία που υφίστανται τάξεις έτσι δεν υπάρχει και ουδέτερο κίνημα

Το κίνημα ή θα είναι με το σύστημα και εδώ εντάσσεται και ο κυβερνητικός συνδικαλισμός ή θα είναι οπορτουνιστικό-Ρεφορμιστικό

Ή θα είναι ΤΑΞΙΚΟ. Μόνο ένα ταξικό κίνημα μπορεί να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της τάξης των εργαζομένων, γι’ αυτό δουλεύουμε σε ότι μας αφορά για να ισχυροποιηθεί ο πόλος του ταξικού κινήματος του μόνου που θέλει ανατροπή αυτής της στρατηγικής που οδηγεί σε ένα σχολείο της αγοράς με εκπαιδευτικούς ελαστικά εργαζόμενους και κακοπληρωμένους.

Αυτό το κίνημα δεν θα καλλιεργεί αυταπάτες όπως κάνουν οι άλλες δυνάμεις και η ΟΛΜΕ ότι με κοινωνικούς διαλόγους ή με αλλαγή υπουργών ή κυβέρνησης θα αλλάξει η κατάσταση. Χρειάζεται συμμαχία για την ανατροπή με όλα τα στρώματα που πλήττονται και επειδή η εκπαίδευση «κουμπώνει» στην οικονομία το κίνημα πρέπει να θέτει στόχους και στο επίπεδο αλλαγών της οικονομίας που βεβαίως θέλει και άλλη –λαίκή εξουσία.

Αυτό το κίνημα θα ξεγυμνώνει το αστικό σχολείο και τα προβλήματα που αντικειμενικά δημιουργεί στη μόρφωση των παιδιών που στη θέση της μόρφωσης φέρνει τη «Δια Βίου Μάθηση» που καμιά σχέση δεν έχει με το «γηράσκω αεί διδασκόμενος» αλλά με το γηράσκω αεί εργαζόμενος και θα αναδεικνύει το νέο τύπου σχολείου που θα απελευθερώσει τη γνώση για λογαριασμό των μαθητών μας και της νέας κοινωνίας που οφείλουμε να κτίσουμε.