Βρισκόμαστε ουσιαστικά τρεις μήνες πριν από τη λήξη της σχολικής χρονιάς και το υπουργείο Παιδείας επιδίδεται σε ένα μπαράζ δηλώσεων και τροχιοδεικτικών βολών για να πείσει τους μαθητές, τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς ότι οι αλλαγές που ετοιμάζει είναι για το καλό τους.  Και επειδή η κοροϊδία δεν έπιασε και επειδή συνεχίζονται τα μαθητικά συλλαλητήρια ενάντια στο Νέο λύκειο ο Γαβρόγλου δήλωσε ότι ελπίζουν να κλείσει το ζήτημα μέχρι τις γιορτές

Από αυτή την πλευρά είναι ζητούμενο, πρέπει να ρίξουμε δυνάμεις ώστε να οξυνθεί η αντιπαράθεση, να ανεβεί η δράση εκπαιδευτικών, γονιών και μαθητών για να αποσυρθεί το σχέδιο της κυβέρνησης.

Η κυβέρνηση φτιάχνει ένα Λύκειο πιο ταξικό, με περιορισμό της Γενικής Παιδείας στη Β’ Λυκείου, με μετατροπή της Γ’ Λυκείου σε προπαρασκευαστικό έτος για τις εξετάσεις δηλαδή σε φροντιστήριο, με «αναβαθμισμένες» εξετάσεις στα πρότυπα των Πανελλαδικών για την απόκτηση του απολυτηρίου.  Η κυβέρνηση προσδενει ακόμα πιο ασφυκτικά τη διαδικασία της πρόσβασης με το σχολείο, αυξάνει την ύλη, κάνει ακόμα πιο δύσκολη την απόκτηση του απολυτηρίου.

Τα σχέδιο αυτό ούτε καινούργιο είναι, ούτε καινοτόμο. Το 2011 η Διαμαντοπούλου του ΠΑΣΟΚ έλεγε ότι είναι πρόβλημα που οι πανελλαδικές εξετάσεις γίνονται πρωτοσέλιδο, το 2013 επί ΝΔ έλεγαν ότι το Λύκειο απαξιώνεται  και επί της ουσία το σχέδιο αυτό είναι συνέχεια του σχεδίου Αρβανιτόπουλου. Πατάει στην ένταση των ταξικών φραγμών και στην υποβάθμιση του μορφωτικού επιπέδου, της κριτικής ικανότητας, της συναισθηματικής και νοητικής ανάπτυξης των μαθητών. Υπηρετεί το σχολείο που θέλει να φτιάξει τον υποταγμένο, χωρίς δικαιώματα εργαζόμενο, τον εξειδικευμένο τεχνικό και επιστημονικό δυναμικό που θα υπηρετεί το κεφάλαιο με όρους εντατικής εκμετάλλευσης και κινητικότητας. Και αυτή η πλευρά κρύβεται από την πλειοψηφία της ΟΛΜΕ που από τη μια καταγγέλλει γενικά την κατάργηση της γενικής παιδείας και από την άλλη προτείνει ότι η λύση είναι να πάνε όλοι οι μαθητές στα ΕΠΑΛ της απλήρωτης μαθητείας, των πληρωμένων πιστοποιήσεων, της ανεργίας, των κλειστών τμημάτων. Των ΕΠΑΛ που περιορίζουν ακόμα περισσότερο το δρόμο προς το Πανεπιστήμιο και οδηγούν στα υποβαθμισμένα διετή προγράμματα. Χαρακτηριστικά οι εκπρόσωποι της ΔΑΚΕ αναφέρονται συχνά στο γερμανικό μοντέλο του διαχωρισμού των παιδιών από μικρή ηλικία.

Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται η κυβέρνηση με την πρόταση να γίνει το Λύκειο φροντιστήριο, έτσι ώστε λέει το ιδιωτικό φροντιστήριο δεν θα έχει πια αξία. Αφού θα μειωθούν τα μαθήματα Γενικής Παιδείας για τα οποία ούτως ή άλλως οι μαθητές δεν πήγαιναν φροντιστήριο! Και τώρα οι μαθητές προετοιμάζονται δηλαδή για μια ανταγωνιστική διαδικασία, που στόχος της δεν είναι να γράψεις καλά, αλλά καλύτερα από κάποιον άλλο. Κι αυτό δεν αλλάζει! Ισα - ίσα, στο βαθμό που εκτός των πανελλαδικών εξετάσεων θα μετράει και η επίδοση σε εξετάσεις παρόμοιες των πανελλαδικών ή ακόμα και του απολυτηρίου για τη δήθεν ελεύθερη πρόσβαση σε κάποια Τμήματα, τότε ο κάθε λογικός άνθρωπος καταλαβαίνει ότι η ανάγκη να γράψεις καλύτερα από κάποιον όχι μόνο θα συνεχίσει να υπάρχει, αλλά θα μεγαλώνει. Ο Κ. Γαβρόγλου έφτασε στο σημείο να πει ότι με τα 6 μαθήματα που θα έχουν οι μαθητές στη Γ' Λυκείου, ο εκπαιδευτικός θα μπορεί κάποια στιγμή να πει «σήμερα θα συζητήσουμε ένα θέμα επίκαιρο και εκτός ύλης». Ισα - ίσα, η όποια περιορισμένη δυνατότητα που είχε μέχρι σήμερα ο εκπαιδευτικός να συζητήσει για γενικότερα ζητήματα με τους εφήβους μαθητές του, θα περιοριστεί, γιατί πολύ απλά θα πρέπει να βγει η ύλη, τα «SOS», ακριβώς επειδή μιλάμε για σχολείο - φροντιστήριο.

Το νέο σχολείο - εξεταστικό κέντρο» θα οδηγεί τους εκπαιδευτικούς να «τρέχουν την ύλη», γιατί πρόκειται για ύλη εξεταστέα σε πανελλαδικές εξετάσεις. Με αυτόν τον τρόπο, κάποια παιδιά, αυτά που θα   δυσκολεύονται περισσότερο ή δεν θα μπορούν να πάνε φροντιστήριο, θα μένουν πίσω. Ανοίγει ο δρόμος η παπαγαλία να αυξηθεί ακόμα περισσότερο. Αρα, όχι μόνο δεν φεύγει το άγχος από τους μαθητές, αλλά η Γ' Λυκείου θα είναι μια τάξη μέσα στο άγχος και το τρεχαλητό από το σχολείο - φροντιστήριο στο κλασικό φροντιστήριο. Υπάρχει και μια άλλη πλευρά, που δείχνει ότι το φροντιστήριο θα ζει και θα βασιλεύει. Στο δημόσιο σχολείο, στοιβάζονται 25, ακόμα και 27 μαθητές σε κάθε τάξη. Υπάρχουν εκπαιδευτικοί που αναγκάζονται να κάνουν μαθήματα άσχετα από αυτά που έχουν σπουδάσει. Κι αυτό η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ το συνεχίζει μια χαρά, γιατί δεν βγαίνει οικονομικά... Είναι το φθηνό σχολείο για την κυβέρνηση. Από την άλλη, τα φροντιστήρια έχουν πολύ λιγότερους μαθητές και εκ των πραγμάτων οι συνθήκες είναι πιο ευνοϊκές για καλύτερη προετοιμασία για τις πανελλαδικές σε Φυσικά, να μην ξεχνάμε ότι η Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη, που ήταν μια μορφή δημόσιας και δωρεάν βοήθειας στους μαθητές των λυκείων, έχει κοπεί επί ΝΔ και έτσι παρέμεινε και από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Οι ίδιες αυτές συνθήκες έχουν οδηγήσει ώστε τα  φροντιστήρια να ζουν και να βασιλεύουν και στην ΕΕ. Αυτο το σχεδιο δεν ειναι ουτε καινουργιο, ουτε πρωτοτυπο! Ανάλογα συστήματα εφαρμόζονται εδώ και χρόνια σε διάφορες χώρες της Ε.Ε.  (International Baccalaureat, Αγγλία, Γερμανία κλπ) με τραγικές συνέπειες για τα παιδιά των λαϊκών οικογενειώνΣτη Γαλλία ο τζίρος της παραπαιδείας ανέρχονταν σε 2,2 δισ. ευρώ, στη Γερμανία σε 1,54 δισ. ευρώ, στην Ισπανία σε 464 εκατ. ευρώ, στη Μεγάλη Βρετανία ο τζίρος αγγίζει τα 6 δισ. Ακόμα κι αν στην Ελλάδα το ποσό που δίνεται είναι μεγαλύτερο σε σχέση με τον πληθυσμό της, αυτό που επιβεβαιώνεται είναι ότι στην Ελλάδα, η λαϊκή οικογένεια, πιο συχνά σε σχέση με άλλα κράτη, ονειρεύεται ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά της μέσω της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης.

Στο τύπο του νέου Λυκείου θα εκφράζονται ακόμα πιο έντονα οι άνισες κοινωνικές αφετηρίες των μαθητών, από μικρότερη ηλικία. Επειδή οι μαθητές θα χωρίζονται σε τρεις ομάδες: Αυτούς που στοχεύουν μόνο στο απολυτήριο, αυτούς που στοχεύουν σε Τμήματα χαμηλής ζήτησης και αυτούς που θα στοχεύουν σε Τμήματα υψηλής ζήτησης. Η πίεση, η κατηγοριοποίηση θα οξυνθεί και μέσα στη σχολική τάξη, δημιουργώντας ακόμα περισσότερο ανταγωνισμό.

Το Υπουργείο πολύ συνειδητά επιλέγει ένα τύπου σχολείου όχι μόνο για να αποκλείσει αλλά και για να διαμορφώσει τη συνείδηση της νέας γενιάς, τη σκέψη της ΕΤ για να υπηρετήσει ένα βάρβαρο εκμεταλλευτικό σύστημα. Κάνει  ότι δεν βλέπει και το απλό γεγονός ότι όσο πιο πίσω κοιτάξει κανείς στο χρόνο, θα δει ότι η Γενική Παιδεία είναι ολοένα και πιο περιορισμένη.

Η λογική της κυβέρνησης, για παράδειγμα, είναι χαρακτηριστική: Αν δεν θες να γίνεις ιστορικός ή φιλόλογος δεν χρειάζεται να ξέρεις Ιστορία ή να έρχεσαι σε επαφή με τη Λογοτεχνία. Ομως η γνώση είναι ζήτημα ζωής. Δεν είναι απλά ζήτημα επαγγελματικού προσανατολισμού! «Αν δεν ήταν η θηλιά του ανταγωνισμού και των εξοντωτικών εξετάσεων που σφίγγει το λαιμό του, ο μαθητής που ονειρεύεται να σπουδάσει Φυσική, θα ήθελε πραγματικά να ξέρει σε ποιο ιστορικό - κοινωνικό πλαίσιο έζησαν και δούλεψαν ο Γαλιλαίος, ο Νεύτωνας και ο Αϊνστάιν, τι τροφοδότησε τη σκέψη τους, πώς κατέληξαν στις σπουδαίες επιστημονικές ανακαλύψεις τους και να μην απομνημονεύει ξερούς τύπους. ασύλληπτες ταχύτητες σε κάθε γωνιά του κόσμου, και όχι να μαθαίνει ξερούς αλγόριθμους. Ο μαθητής που θέλει να σπουδάσει Οικονομικά, θα ήθελε να ξέρει πώς λειτουργούν και πώς αναπτύχθηκαν τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνικής που αναμορφώνουν διαρκώς την παραγωγική βάση της οικονομίας, και όχι να διδάσκεται ότι ο εργαζόμενος είναι «κόστος» για την επιχείρηση και ότι οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές και οι τραπεζίτες είναι αυτοί που κινούν την οικονομία και όχι ο πραγματικός παραγωγός του πλούτου, η εργατική τάξη. Ο μαθητής που ονειρεύεται να σπουδάσει Ιατρική ή Νοσηλευτική, θα ήθελε να ξέρει πώς και γιατί οι συνθήκες ζωής της εργατικής τάξης επιδεινώνουν την υγεία της και όχι ότι η υγεία του λαού είναι κόστος για την οικονομία και τα φάρμακα πρέπει να είναι πανάκριβα για να κερδίζουν οι φαρμακοβιομήχανοι.

Το πρόβλημα λοιπόν του Λυκείου είναι ότι δουλεύει για να αποκλείσει κάποιους από τη γνώση, γιατί αύριο το σύστημα θέλει να τους αποκλείσει από τη ζωή με δικαιώματα. Εδώ βρίσκεται και το άγχος των μαθητών του Λυκείου και η απώλεια του μορφωτικού ρόλου του. Το σχολείο που ετοιμάζει η κυβέρνηση αλλά και η Ν.Δ. είναι ακριβώς αντίθετο από τις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες των παιδιών της λαϊκής οικογένειας.

Όμως οι μαθητές θέλουν και να ζήσουν, θέλουν και να μάθουν! θέλουν ένα σχολείο που θα βοηθά ουσιαστικά και δεν θα αποκλείει από τη γνώση. Δεν θέλουν, δεν μπορούν και δεν αντέχουν να βάζουν άλλο το χέρι στην τσέπη! Οι εκπαιδευτικοί δεν θέλουν να είναι τροχονόμοι επιδόσεων σε ένα σχολείο - φροντιστήριο «αρένα», αλλά να συμβάλλουν στο μέτρο του δυνατού τους μαθητές τους να προσεγγίζουν τον κόσμο επιστημονικά. Να ωριμάζει στη σκέψη τους ότι μπορούν και να τον γνωρίσουν αλλά και να τον αλλάξουν. Γιατί αυτό έχει ανάγκη η νεολαία. ένα σχολείο όπου ο μαθητής θα μαθαίνει τους βασικούς νόμους κίνησης της Φύσης και της Κοινωνίας, θα αναπτύσσει κριτική ικανότητα, θα αναπτύσσει όλες τις κλίσεις και τα ενδιαφέροντά του, θα αντιλαμβάνεται τη θέση του στη φυσική και την κοινωνική πραγματικότητα, ώστε να μπορεί να παρεμβαίνει και να την αλλάζει. Ένα σχολείο που θα καλλιεργεί πολύπλευρα την προσωπικότητα κάθε μαθητή ως την ενηλικίωσή του, ώστε να μπορεί να επιλέξει - σχετικά πιο ελεύθερα - αν θα συνεχίσει στην ανώτατη, στην επαγγελματική ή στην καλλιτεχνική εκπαίδευση ή αν άμεσα θα εργαστεί.

Στην μάχη για σύγχρονα μορφωτικά δικαιώματα το κίνημα οφείλει να καταθέτει και προτάσεις και για έναν διαφορετικό τρόπο πρόσβασης, έστω ως μέτρο ανακούφισης, ως μέτρο ενίσχυσης της προσπάθειας των μαθητών των λαϊκών οικογενειών. Με απεριόριστη δυνατότητα πολλαπλών επιλογών προτίμησης, με δικαίωμα επανάληψης της διαδικασίες όσες φορές επιθυμούν οι υποψήφιοι, με δυνατότητα κατοχύρωσης βαθμολογίας μαθημάτων και για τις επόμενες χρονιές. Προτάσεις που απορρίφτηκαν από όλες τις άλλες δυνάμεις της ΟΛΜΕ.

Συνάδελφοι, δεν έχουμε αυταπάτες για το γεγονός ότι η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ ουσιαστικά σύρθηκε στην θέση για απόσυρση του νομοσχεδίου. Γνωρίζουμε ότι οι παρατάξεις αυτές έχουν ως ευαγγέλιο την ΕΕ, τον ΣΕΒ, τον ΟΟΣΑ που θέλουν ένα τέτοιο σχολείο. Σε όλο αυτό το διάστημα έχουν βάλει πλάτη για μην υπάρχουν αντιδράσεις σε κεντρικές πλευρές αυτού του εκπαιδευτικού μοντέλου (αξιολόγηση, νέες δομές κα). Σε όλη τη φετινή χρονιά η ΟΛΜΕ δεν συμμετείχε ούτε σε ένα μαθητικό συλλαλητήριο.

Και από αυτή την πλευρά καλούμε τις ΕΛΜΕ να υλοποιήσουν στην πράξη το σχέδιο δράσης. Να καλέσουν σε συσκέψεις, να ενημερώσουν μαθητές και εργαζόμενους γονείς. Να πάρει απόφαση για την συμμετοχή των συναδέλφων στα μαθητικά συλλαλήτηρια στο επόμενο διάστημα.  Να συμβάλλουν ώστε συνολικά το εργατικό κίνημα να βάλει φρένο σε αυτή την αντιεκπαιδευτική πολιτική.