Πάντοτε θα αποτελείτιμή για μένα ησυμμετοχή μου σε οποιαδήποτε εκδήλωση του κλάδου, με την ελπίδα βέβαια να συνεισφέρω ουσιαστικά στο γενικότεροπροβληματισμό πάνω στη διαχρονική, θα έλεγα,και γενικευμένη παθογένεια της εκπαίδευσής μας. Ομολογώ ότι δε δυσκολεύτηκα να καταλήξω στα περιεχόμενα της εισήγησής μου, προτάσσοντας εξαρχής ερωτήματα που σχετίζονται με τις απαιτήσεις και τη σοβαρότητα της τρέχουσας πολιτικής και κοινωνικοοικονομικής συγκυρίας.

Αποφάσισα να μιλήσω λοιπόν, για εκείνον τον τύπο του σχολείου που ενέπνευσε μεγάλους Παιδαγωγούς σε όλο τον κόσμο, όπως και στη χώρα μας, και στοίχειωσε στην κυριολεξία τον εσωτερικό κόσμο όλων εκείνων από εμάς που χάνουν και ξαναβρίσκουν τον εαυτό τους πιο κοντά σε μια γλυκιά ουτοπία, μια ωραία τρέλα, που επιθυμεί και οραματίζεται για όλους τους ανθρώπους ισότιμες συνθήκες στη ζωή τους, συνθήκες απόλυτης ελευθερίας, αλληλεγγύης, αυτοοργάνωσης και αυτοδιοίκησης, αυτοπειθαρχίας και αυτενέργειας, στη βάση μιας ακριβοδίκαια μοιρασμένης διάθεσης του δυναμικού τους στο χώρο, τόσο της πνευματικής/ακαδημαϊκής όσο και της χειρωνακτικής εργασίας.

Μιλώ για το Ενιαίο Σχολείο Εργασίας, όπως διατυπώθηκε θεωρητικά, ελέγχθηκε στην πράξη ιστορικά και συγκρότησε τα περιεχόμενα και τις δράσεις του στη βάση μιας ανυποχώρητης διαλεκτικής ερμηνείας του κόσμου και της κοινωνίας με όρους ισότητας, δημοκρατίας και δικαιοσύνης.